Aan tafel!
Soms vraag je je als beginnende student af waarom het gras aan de overkant achteraf een stuk bruiner is dan het mooie beloofde groen. Soms vraag je je als beginnende student af waarom je ouders zo veel vragen over je studie en je TOCH het idee hebt dat ze zich er totaal niet in interesseren. En soms valt het je op hoe verdacht veel deze met elkaar in een zee van zuur gaan.Ik was, ben er nog steeds zo een die elk jaar tien keer van gedachtengang verandert. Tien keer krijg ik een andere visie op het leven. En vraag me honderd keer af of ik moet stoppen met het hele schoolgebeuren, gewoon even lekker de rest van het jaar werken, chillen etc. Gewoon genieten van je jeugd. Zo koppig en verstrooid als een kunstenaar, zeiden mijn ouders wel eens.
Het was nooit fijn om aan tafel te zitten: Ik in afwachting van het onvermijdelijke gestapo-overhoor van onze ouders.
Ouder: En hoe was het op school?
Mijn gedachte: Ik snapte niks van de les webtechnieken, heb marketing en webdesign geskipped, ik kwam een half uur te laat bij de eerste les, had er na 3 uur al geen zin meer in. In die 3 uur heb ik een half pakje sigaretten naar binnen gerookt en voel me nu net een uitgewoonde schoorsteen.
Mijn antwoord: Leuk.
Ouder: Wordt het niet eens tijd dat je weer een baantje zoekt?
Mijn gedachte: Alsjeblieft zeg, ik zit naar mijn idee al genoeg op school en voor de rest zit ik thuis te mokken over hoe de wereld anders in elkaar zou kunnen zitten. Waarom leer ik hoe ik een of andere domme website in elkaar zet om mijn brood er mee te verdienen, als ik ook kan denken over filosofische vraagstukken en mijn fantasie de vrije loop kan geven op papier? Nee, ik heb geen tijd voor een baan.
Mijn antwoord: Ja, mischien wel.
Een vuurhete vete met je ouders aan tafel, concludeert meestal dat het huis voor jou een nachtje te klein is. Je gaat naar een paar vrienden waarmee je het er goed over hebt. In jouw hoofd spint de gedachte: Al was ik de laatste persoon op de aarde en moest ik het met een walvis doen om te laten zien dat ik gelijk heb, dan zou ik dat doen. Zo overtuigd ben je van je eigen mening, het zit zo ontzettend vast totdat een van je vrienden aan je vraagt: Maar waarom denk je dat je ouders dan boos op je zijn geworden?
...
Daar heb je vrienden voor. Ik graaf diep in mijn oerwoud van gedachten en vind na een eeuwigheid de back-to-realityknop die ik al heel lang zocht.
Verdomme, ik loop de eerste twee maanden van mijn studie alleen maar achter mijn computer te gamen, heb nog nauwelijks huiswerk gemaakt, mijn propedeuse is alweer afgeschreven terwijl mijn ouders er zo'n tweeduuzend piek voor hebben uitgetrokken om mij op deze opleiding te helpen. En nu heb ik tegen ze lopen tieren en schreeuwen en zij ook tegen mij. Oh.. wacht... natuurlijk... het zijn ook maar mensen...
