Wendy's afscheid

Dit is Tuvokki!Het is een mooie herfstdag. De zon weerstaat dapper de komende koude. Wendy heeft al heel de week toegeleefd naar deze dag. Niet omdat het vrijdag is, en het weekend voor de deur staat, maar om de afspraak die ze heeft. Het is vijf uur, borreltijd, en een van de leukste mannen die ze ooit heeft ontmoet, is onderweg naar haar.

Een jaar geleden ontmoette ze hem per toeval. Heel klassiek bij de bushalte. Ze stond te wachten en hij kwam bij haar in het hokje staan. Ze rook de mannelijke geur en werd een beetje verliefd op het nonchalante baardje van de kerel. Wendy was niet zo'n type dat direct op een man als deze af stapte. En ook dit keer deed ze dat niet. Hij ging voor haar zitten en terwijl Wendy in de bus zat te zwijmelen over een toekomst die ze nooit met hem zou hebben, gewoon omdat ze hem nooit aan zou durven spreken, begon ze al te wennen aan het idee dat ze hem nooit meer zou zien. Achteraf was dat wellicht het beste geweest.

Op het moment zelf - het lange leven dat ze samen zouden hebben speelde nog in haar fantasie - hoorde ze zijn stem. Warm, mannelijk, vriendelijk en stoer vroeg hij haar naar een halte. Eerst snapte ze het niet. Het duurde een paar seconden voor ze door had dat hij er op hetzelfde punt uit moest.

"Oh." Ze hoopte dat haar kreetje van opwinding zou klinken als een langzaam zwoele zucht van herkenning. Eentje die ze slaakte uit interesse, nonchalant en vriendelijk.
"Ik geloof dat ik daar ook uit moet. Waar ga je heen?" Wendy hoorde het zichzelf zeggen en bedacht zich meteen dat het ongeveer het beste was wat er op dat moment uit haar mond zou kunnen komen. Alle andere gedachten waren ranzig, bindingsangst-opwekkend of ongelooflijk dom.
"Ik ga naar ..."
Ze luisterde al niet meer. Wat een toeval! Het bedrijf waar Wendy werkte was niet groot en had niet vaak bezoekers. En dat deze kerel juist vandaag, met de bus, de reis maakte naar het gebouw waar ze werkte, was puur toeval. Of een speling van het lot.
"Wat leuk! Je kan met me meelopen. Ik moet daar ook heen!"

Om een lang verhaal kort te maken kwam er een 'date'. Een zoen. En voor Wendy het wist, had ze zomaar een vriendje. Haar collega's waren stiekem een beetje jaloers. Wendy met een knappe kerel. Hoe kwam dat? Zelf was ze in de zevende hemel. Perfecter kon het niet.

Hij was niet altijd galant, zacht en vriendelijk. Maar wie was dat wel? Zo was er de keer dat ze met hem naar haar ouders zou gaan. Ze hadden afgesproken op het station van de stad waar ze opgegroeid was. Door, zoals hij het noemde 'omstandigheden', was het hem niet gelukt om op tijd te komen. Ze begreep best dat hij het spannend vond. Zeker nadat hij haar die avond had verteld dat zijn ouders hem liever niet meer wilden zien. Zomaar de confrontatie aangaan met een vreemd stel opvoeders was wel wat confronterend voor hem. Wendy had het hem vergeven en voorgesteld om alles een beetje rustiger aan te doen. Op zijn tempo.

Het bleek dat hij vaker de bus miste als hij dingen moest doen waartegen hij weerstand voelde. Haar verjaardag had hij 'net niet' gehaald. Haar vriendinnen waren teleurgesteld, maar begrepen haar best toen ze uitlegde dat hij druk was geweest en in slaap was gevallen op de bank. Wendy had geprobeerd er een ruzie van te maken, toen later bleek dat hij gewoon thuis had gezeten met een vriend. Zijn zalvende handen die haar lichaam deden trillen en zijn warme stem die haar eraan hielpen herinneren dat het haar eigen idee was dat ze de dingen gingen doen op zijn tempo, deden haar wederom smelten.

Het was weer Wendy die had ingebonden. Haar vriendinnen moesten maar wachten tot hij klaar was voor de grote ontmoeting. Ze snapte het ook wel dat hij liever niet gekeurd werd door de kritische blikken van de meiden. Het was ook spannend. Ze snapte het wel. En het gevoel dat hij haar gaf als ze samen waren, maakte veel goed.

Als hij bij haar was voelde ze zich pas écht gewaardeerd. Nooit had ze dit gevoel zo volledig gehad. Zijn aandacht voor haar was absoluut, als hij maar in haar buurt was. Het respect dat hij gaf, had ze altijd moeten ontberen van de mannen die ze tot nu toe gekend had. Het was echte liefde. En toch leek het er op dat ze geen moment in zijn gedachten was als ze uit zijn blikveld verdwenen was.

Ze merkte het pas écht toen ze promotie maakte op haar werk. Een omgeving waar hij al een aantal keer was geweest. De mensen kende hij, dus het excuus dat hij zich niet lekker voelde in vreemde omgevingen, ging hier niet op. Tot het laatste moment had hij haar verzekerd van zijn aanwezigheid. Zelfs toen het feestje al was begonnen, sms'te hij dat hij later was. Om weer niet op te komen dagen. Voor haar was de avond al verpest. Tot ze thuis kwam. Hij lag op haar bank te slapen. Eerst was ze kwaad en teleurgesteld. Maar na een half uurtje viel ze tegen hem aan in slaap. De passie, de hartstocht en de aandacht hadden haar het slechte gevoel van de avond totaal doen vergeten. Het maakte ook niet uit wat er gebeurd was. En ja, het feestje was ook zonder hem gezellig geweest. Hij was er immers toch, speciaal voor haar. Zonder dat ze hem hoefde te delen met haar collega's.

Pas na een gesprekje met haar beste vriendin was de ware, nare smaak teruggekomen. Ze besloot hem te zeggen dat echte waardering en echte liefde voor haar ook betekenden dat hij dingen moest doen die hij niet leuk vond. Dat ze met hem leuke dingen wilde doen. En dat ze geen zin had om elke keer weer teleurgesteld te moeten zijn, omdat hij haar liet zitten. Ze zat nu te wachten om hem dat te vertellen.

In haar hoofd speelde het toespraakje dat ze wilde geven.
"Ik weet dat je van me houdt, op jouw manier, maar zou je me nooit meer willen bellen? Ik kan het niet aan. Elke keer als ik je zie, wil ik je. Ik krijg geen adem bij de gedachte zonder je te moeten leven. Maar elke keer als je niet in de buurt bent, vergeet je me totaal, en voel ik me alsof ik niet besta voor je. Dan word ik zo kwaad op je dat ik je het liefste zou vermoorden. Je hebt me al zo vaak laten zitten, dat ik er echt niet meer tegen kan. Ik heb jouw telefoonnummer uit mijn telefoon gehaald. Zou jij dat ook willen doen?"

Het was precies dramatisch genoeg voor haar waardige aftocht. Ze zou opstaan en weglopen zonder hem nog iets te zeggen. Zo zat ze te dromen van de overwinning die ze op haarzelf zou behalen. Deze herfstige vijdagmiddag zou ze hem vertellen dat het voorbij was. Zo kon ze het afsluiten. Zo en alleen zo kon ze van hem los komen. Alleen zo kon ze haar vrijheid terug krijgen.

"Wilt u nog iets drinken?" De ober pakt haar lege glas en kijkt haar vragend aan.
"Nee," zegt Wendy bedroefd. "Mijn afspraak is niet op komen dagen. Ik ga maar."

Als ze opstaat, gaat haar telefoon. Nummer onbekend. Ze drukt hem weg en fietst richting huis. Het weekend is begonnen.