Carpoolen met Haider en Hasselbach

Aan: Danny
Van: Stefan


Betreft: Carpoolen met Haider en Hasselbach
Antwoord op: Gratis groepswinkelen bij de Super

Hey Danny,


Je hebt van die dagen dat je met een dilemma zit waar je niet uitkomt. Vorige week was het nog allemaal overzichtelijk zoals je schreef. Marokkanen aan het groepswinkelen, de kredietkrisis overgewaaid naar Nederland en een ufo met aliens die ons overmorgen komt oppikken.

Maar alles is nu een stuk minder simpel. Dit weekend heb ik namelijk zo’n dilemma dat maar in een vicieuze cirkel blijft rondspoken in mijn hoofd. Het zit zo: zaterdag zijn twee bekende mensen in een auto verongelukt. Los van elkaar en op twee verschillende momenten en ook nog in verschillende landen. Ze waren dus niet aan het carpoolen. Nee, deze twee ongelukken hebben niks met elkaar te maken. De ene man verongelukte in de ochtend: de extreemrechtse politicus Jörg Haider sloeg in zijn dienstauto over de kop en dat was dat. De man die Hitler als zijn voorbeeld ziet was niet meer. Dezelfde dag, in middag in Noorwegen verongelukte presentator Ernst-Paul Hasselbach. Hij reed een brug af en kwam in het koude Noorse water terecht.

Mijn dilemma: is het ene ongeluk erger dan het ander? Kan ik van de een zeggen dat ik hoop dat hij wegrot in de hel en over de ander ‘Rust in Vrede’ zeggen. Feit is dat ik allebei de personen niet ken. Ik bedoel, ik heb ze allebei nooit ontmoet en ik heb nooit met ze te maken gehad. Hasselbach ken ik voornamelijk als voice over (ik keek nooit naar die eilandenreallifesoaps) en Haider ken ik van zijn rechtse ideeën. Maar ik heb daar zelf nooit hinder van ondervonden. En omdat ik nooit negatief te maken heb gehad met Haider, mag ik dan zeggen dat hij mag wegrotten in de hel?
Laten we wel wezen. Haider had, althans in mijn ogen, vreselijke en verfoeilijke ideeën. Concentratiekampen waren in zijn beleving onschuldige strafkampen en Nazi-monsters deden in zijn ogen gewoon hun werk. Hitler was zijn idool. Geen lekkere man dus. Aan de andere kant, we leven in een democratisch Europa. En vooralsnog had Haider het nog steeds niet voor het zeggen in Europa. Hij hield er een bizar gedachtegoed op na, maar aan de andere kant, hij heeft er niks concreets mee kunnen doen. Hij was niet aan de macht en heeft geen Joden opgesloten in een concentratiekamp. Dus in hoeverre is het fair dat ik hem een eeuwigheid in de hel toewens.

Aan de andere kant hebben we Hasselbach. Zover ik kan beoordelen een hardwerkende man, schoonzoon van Paul Witteman, goed gevoel voor televisie. Zijn dood is natuurlijk vreselijk voor de familie en vrienden. Maar hoe hypocriet is het als ik zeg: rust in vrede. Bovendien denk ik dat er gisteren wel meer mensen zijn verongelukt. Sterker nog, voor de dag om is zullen er mensen verongelukken. Mensen die ik niet ken. En hen wens ik geen vredige rust toe. Niet omdat ik ze dat niet gun, maar omdat ik ze niet persoonlijk ken. En omdat ik er dan ook verder niet bij stil hoef te staan. Dus waarom Hasselbach dan vredige rust toewensen. Ik ken hem niet persoonlijk.
Iets anders, ik wil heel graag de familie van Hasselbach sterkte in deze moeilijke tijden toewensen. Maar moet ik dat dan ook niet doen aan de familie van Haider? Heeft de familie van Hasselbach meer verdriet dan de familie van Haider? Is dat te meten? Gaan er meer dozen tissues doorheen in Nederland dan in Oostenrijk? Worden er voor de ene persoon meer kaarsjes gebrand dan voor de andere? Of is dit hetzelfde verdriet?


Ik heb zelf aangrijpende begrafenissen meegemaakt. Ook naar aanleiding van een verkeersongeluk. Was mijn verdriet erger dan het verdriet dat de familie Haider heeft? Of is dat hetzelfde verdriet? Iemand missen doet altijd pijn. Ook als het iemand met nazisympathieën betreft. Want dat waren het slechts. Hij heeft geen mensen afgeslacht. Hij vond Hitler wel een toffe peer maar zelf was hij geen Hitler. Hij was geen massamoordenaar. Hij was helemaal geen moordenaar. Hij was gewoon een idioot met debiele ideeën. Maar mag ik hem daarom toewensen dat hij wegrot in de hel. En tegelijkertijd het betreuren dat Hasselbach is omgekomen. En verdriet hebben dat mensen dicht bij mij doodgaan?

Als er nu een geest uit de fles tevoorschijn kwam die me de keus gaf: Haider terug of Hasselbach terug, dan zou ik kiezen voor Hasselbach. Omdat hij Nederlander is en het ongeluk dichterbij komt dan dat van Haider. En ik zou als argument kunnen aandragen dat het gedachtegoed van Haider verfoeilijk is en dat van Hasselbach niet. Maar de eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik helemaal niet weet wat het gedachtegoed van Hasselbach is. Oké, ik neem aan dat hij geen Nazi is en wel een hardwerkende en liefhebbende man is. Maar dat neem ik slechts aan, ik ken hen alleen als presentator en voice over.

Snap je mijn dilemma? Overigens laten de ongelukken wel zien dat we allemaal mensen zijn die kunnen sterven. Misschien is het morgen ineens over. Ik neem mijn ‘Laat Haider branden in de hel’ opmerking dan ook terug. Niet vanwege karma (al zei mijn oma altijd: wat u niet wil dat u geschiedt, wens dat ook een ander niet). Nee, vanwege het feit dat ik Haider helemaal niet ken. Ik wens Hasselbach vredige rust toe. En Haider dan ook. En wellicht is hij nu op een plek waar hij erachter komt dat zijn politieke strijd slechts vechten tegen windmolens was. Misschien komen ze allebei wel aan bij de hemelpoort waar ze worden opgewacht door Elvis in zijn roze cadillac. En dat ze dan de rest van hun eeuwige bestaan met Elvis mogen carpoolen.

Ja, dat is een mooie gedachte. Dat als mijn tijd is gekomen dat ik word opgewacht door wie dan ook, het liefst niet in een roze cadillac, maar in een Mini Cooper Cabrio. En het dak mag open, want boven de wolken schijnt immers de zon. Ook voor de families van Haider en Hasselbach.

Stefan