Turks Tuig? Help Ebru Umar aan verkering!
Eigenlijk zou het niet moeten, maar ik kan niet ontkennen dat ik iedere vrijdag heimelijk uitkijk naar de column van Ebru Umar. De column in gratis dagblad Metro, welteverstaan. U kent Ebru Umar niet? Zonde! Zij is een Nederlands-Turkse oempa loempa die voorheen een protegé was van wijlen Theo van Gogh. Goed, daar gaat het nu niet echt om. Waar het wel om gaat? Er is iets mis met Ebru Umar. Grondig mis! Ebru heeft moeite met haar eigen identiteit en projecteert dat op ieder randverschijnsel dat de media haalt. Bovendien moet Ebruutje door het leven zonder partner. Ik vermoed dat het één sterk te maken heeft met het anderEen week geleden kon ik een glimlach niet bedwingen toen ik de kop las van haar jongste column: Turks Tuig. Dat beloofde wat. Ging het over de louche praktijken van Milli Görüs? Over geborneerde lezers die haar wilden molesteren? Of misschien was het stuk wel een klacht tegen de regeringspartij in Turkije, die van het land een islamitische staat wil maken? Maar nee, het betrof geen van onderhavige onderwerpen. Ebruutje zat in de trein (uit antropologisch oogpunt koos ze voor eentweede klas coupé), daar ze geen andere opties had, en ontmoette een zestal Turken dat luid muziek luisterde in het compartiment. Ja, dat was het Turkse tuig waar zij op doelde. Het was een hele beleving voor Ebru.
Ze had wel over hen geschreven,
Maar nog nooit had ze er één ontmoet.
Dus ze keek verwonderd om haar heen, wereldvreemd als ze is, constateerde dat geen van de Nederlandse medepassagiers iets zei van de akelige herrie waardoor mevrouw Umar in haar kuif was gepikt en besloot de stoute schoenen aan te trekken. Eventjes duldde ze het schallende mp3-geluid, heel kort, totdat het besef bekroop dat het geluid niet zou ophouden. Als ‘kinderloze single’ voelde zij zich geroepen om het tuig een halt toe te roepen. Dat is interessant. Ebruutje wilde even vermelden dat ze kinderloos is en bovendien single, wat natuurlijk totaal niet relevant is. Dus ik zal het maar scharen onder de noemer “verkapte contactadvertentie” - geen twijfels mogelijk
Nadat Ebruutje het zestal rabiaat had toegesproken, was het even stil. Maar niet voor lang, natuurlijk. Want enkele seconden daarna, ving het pandemonium van zeurende popmuziek weer aan en was het onwelgevallige decor van even daarvoor jammerlijk genoeg hersteld. Nu was de verweesde Ebru Umar, Nederlands hoop in bange dagen, echt ontstemd. Ze stond op en sprak het Turkse tuig andermaal toe. Maar spijtig genoeg had ze ook deze keer weinig succes. Wat heet! Een van die bandieten vond het nodig om de spot te drijven met de rollende Rrr van de rechtschapen en bijzonder goed geassimileerde Ebru. ‘Zachterrr’. Daar had ze nog speciaal op geoefend bij een logopedist, opdat haar vriendinnen in Amsterdam haar zouden prijzen om haar bovengemiddelde integratie. Het was de wereld op zijn kop! Hoe durfden ze? Tuig!
Nu was Ebru boos op de hele wereld,
En alles wat links was.
Gemakshalve begon onze ziener met termen als subsidie te strooien in haar column. Want wat blijkt? Als je in een treincoupé zit met Ebru Umar en je doet iets waardoor zij weeïg wordt, dan krijg je van de overheid, die overigens ook al totaal verrot is en waaraan alles ontbreekt dat goed is, vanzelf een riante subsidie. Hoe dat werkt? Dat komt allemaal door de aandacht die men eraan schenkt. De aandacht op de televisie, radio en in de kranten, aandacht zoals bijvoorbeeld Ebru Umar die schenkt in haar columns. Dus zijn haar columns, volgens haar theorie, niet alleen een schreeuw om aandacht (mijn theorie), maar bezit zij ook de macht om mensen van allochtone afkomst te voorzien van een onterechte subsidie.
Ebru bedoelt het goed. Ze doet enorm haar best. Niets dan lof voor haar poging tot deelname aan het debat. Maar als je persoonlijke frustraties je dusdanig in de weg gaan staan, zou je naar mijn deemoedige mening beschermd moeten worden tegen jezelf. Dus ik roep alle erudiete en vrijgezelle mannen uit Nederland op om zich aan te melden voor een sessie speeddaten met Ebru Umar. Het liefst Nederlandse mannen. Want een relatie met een Turk zal nooit goed gaan – dat is allemaal tuig. Ik neem de organisatie voor mijn rekening. Wellicht kan iemand deze losgeslagen doch zielsbedroefde vrouw temmen… ze zit erbarmelijk gevangen in zichzelf. Misschien vindt ze in de liefde ook wel de rust die ze verdient en mogelijk, je weet het nooit, gaat ze van de wereld houden en leert ze wat het is om zaken genuanceerder te benaderen. Misschien dat we haar columns dan wel serieus kunnen nemen.
