Wat een service!
Aangezien ik niet graag in de rij sta bij de Stadswinkel tussen dikke huisvrouwen, voormalig dronken autobestuurders, uitgeprocedeerde asielzoekers en andere lieden van bedenkelijk allooi, had ik via de digitale snelweg een afspraak gemaakt voor het aanvragen van een paspoort. Tot mijn grote verbazing was dit alles goed doorgekomen en kon ik direct doorlopen naar de desbetreffende balie. Geen exotische schone, zoals bij het reisbureau dat ik eerder vereerde met een bezoekje, maar een passend fossiel. Dat ik hier te maken had met de personificatie van het credo ‘regels zijn regels,’ zou al snel duidelijk worden. De door mij meegebrachte pasfoto werd door haar grondig geïnspecteerd. De ‘Miss-Etam-bitch’ raadpleegde zelfs haar collega, die zich gezien de poedersuiker op de mouwen van zijn ‘Hema-overhemd’ net tegoed had gedaan aan een puddingbroodje. Gezien zijn plompheid waren het misschien wel twee puddingbroodjes. Eensgezind knikten zij. “Ja meneer, ziet u, het randje van uw bril raakt uw ooglid, dit kunnen we helaas niet accepteren. U zult een nieuwe pasfoto moeten laten maken.” Een lachkick viel mij ten deel.
De ambtenaar was hevig geschrokken van mijn reactie, alsof zij verwachtte dat ik mijn ongenoegen omtrent deze ‘mierenzeikerij’ op haar zou botvieren. Natuurlijk had ik haar het liefst een verbale oorvijg gegeven, maar bij dit soort types is dat totaal zinloos. Dit zou haar enkel een nog nattere slip hebben geven. Ik had natuurlijk een totaal misplaatste vergelijking kunnen trekken met een andere ambtenaar die enkel de regels die hem door zijn meerdere waren opgelegd ten uitvoer bracht. De verleiding was groot, maar ondanks dat haar voorkomen wel iets weg had van Eichmann, bleef ik uiterst vriendelijk. Ik moest nu eenmaal snel een Ausweiss hebben, want volgende week lig ik ergens in een tropisch gebied met vele cocktailtjes de toerist uit te hangen. Omdat ik mij vriendelijk opstellen beloofde de mevrouw dat ik bij terugkomst niet in de rij zou hoeven staan. Wat een service!
De fotograaf wist mij te vertellen dat men in Den Haag de door de ‘Miss-Etam-bitch’ afgekeurde pasfoto gewoon zou gebruiken in het paspoort. Ik kon me al moeilijk voorstellen dat een douanier moeilijk zou doen over een brilmontuurtje dat een stukje ooglid bedekt. Toch zal de vriendelijke fotograaf blij zijn met de regeltjes omtrent oogleden. Het zou me niets verbazen als hij de ambtenaar in kwestie seksueel pleziert in ruil voor een strengere handhaving van de regeltjes. Hij zit immers om de hoek bij de Stadswinkel en de dame van de gemeente verwees me zelfs naar zijn fotowinkel door. Snel wiste ik deze smerige pornografische handelingen uit mijn hoofd en vol goede moed leverde ik een brilloze foto in. Ook dit keer een grondige inspectie, maar warempel mocht ik €48,75 afrekenen en over een week zou het paspoort door mij kunnen worden opgehaald. Gelukkig heb ik op tijd een nieuw paspoort, want anders had ik niet de toerist kunnen gaan uithangen. Wat leef ik toch in een geweldig land! Wat een service!
