De Consumentenmens: Erectieplein en biokippen

Hartverwarmende post in mijn inbox. En dat, terwijl dit de eerste keer is dat ik als De Consumentenmens op dit podium mijn kunstje mag doen. Kennelijk is de behoefte aan zoiets als De Consumentenmens immens, ook onder FOK!kers. Het is als met de mobiele telefoon: je kunt je niet voorstellen dat je ooit geleefd hebt zonder zo'n ding, als je hem eenmaal hebt. Alsof je je hele leven in een bioscoop of vliegtuig zit! Maar over mobieltjes een andere keer, nu snel door naar de post.

Lieve Consumentenmens, heeft u al verkering? Ik ben een meisje van zeventien en kan niet slapen van opwinding sinds ik Uw oproep op de FOK! frontpage heb gezien. Ik zal het maar eerlijk toegeven, ik ben nog maagd, is dat erg voor U? Of zou ik eens een kopje koffie bij U kunnen drinken? Maar hoe dan ook, hier komt mijn vraag. Ik zag een reclame op televisie van een vrouw die er zo te zien wel pap van lustte. Ze ging haar man zoenen. Eerst leek het alsof de man er ook wel zin in had. Maar toen wierp de man een mistroostige blik in zijn pyjamabroek. Daarna duwde hij de vrouw weg, draaide zich boos om en ging zogenaamd slapen. De vrouw ging rechtop in bed zitten, met een blik vol onvervuld verlangen. Toen was er een stem die zei dat erectieproblemen heel gewoon waren, dat je ermee naar de dokter moest, en anders kon je kijken op het erectieplein. Nu is mijn vraag, Consumentenmens, soms zit ik ook rechtop in mijn bed, vol van verlangen. Denkt u dat ik daarmee naar de dokter moet? Of naar het erectieplein? Of wilt U eens komen kijken?

Nou, dat komt goed uit, zo'n mail, want na de reclame voor lenen is het hoog tijd dat ik als De Consumentenmens de commercials voor erecties eens ga aanpakken. Ik kan daarbij natuurlijk niet over een nacht ijs gaan, gezien mijn reputatie als onafhankelijk Consumentenmens, dus ik ben een onderzoek gestart.

Dat begon natuurlijk allemaal op het Erectieplein. We kunnen kiezen tussen pillen, injecties, en een tablet in de plasbuis. Mijn ervaring als Consumentenmens is dat het 't beste werkt om alles te testen, net als met de haring- of oliebollentest, dan zeg je ook niet na drie haringen van nah, voor vandaag wel weer even genoeg gehapt. Dan moet je ook door tot je alle kramen hebt geplust of gemind. Ik begon met de injectie, dan hadden we het engste maar weer gehad. "De injectie kan zelf worden gegeven, maar ook kan de partner dit doen. Na de injectie wordt de penis voorzichtig gemasseerd om de ingespoten vloeistof goed te verdelen."

"Masseren jij", zei ik tegen de partner. "En voorzichtig. Kijk zelf dan, staat hier."

De partner had mijn penis nog maar twee seconden voorzichtig gemasseerd, of ik ejaculeerde het hele erectieplein onder. Daarna was het de tijd voor het tablet in de plasbuis; daarvoor moest ik een soort inbrengconsole gebruiken. "De minitablet wordt na het plassen ingebracht met behulp van een kunststof applicator. Door de penis tussen beide handen te rollen, wordt de werkzame stof ingemasseerd. Vervolgens wordt staand of lopend het effect afgewacht." Nadat ik met beide handen had liggen rollen alsof ik volleerd sigarenmaker was, sloeg ik de partner op haar bips en zei: "Lopen jij. Het effect moet worden afgewacht. Kijk dan zelf, 't staat hier." Lang duurde het afwachten echter niet. Waar erectieplein tien minuten beloofde, was bij mij het effect alweer na enkele seconden manifest. Helaas was ik vergeten de inbrengconsole (kunststof applicator) te verwijderen, en door de opgezwollen zwellichamen kon dat ding nu met geen mogelijkheid meer van de penis af. Foutje in de instructies op het Erectieplein. Ik maakte er een notitie van. Daarna gelastte ik de partner op te houden met lopen. "Doe eens wat. Ik heb een erectie."

De partner keek bedenkelijk naar de kunststof applicator die muurvast aan mijn plasbuis zat.
"Wat wil je precies dat ik doe, Consumentenmens?" vroeg ze ongelukkig.
"Verzin maar wat!" Ik gebaarde ongeduldig naar mijn gehelmde penis. "Ik heb nog meer te doen! Ik moet ook nog de pillen proberen!"
Maar de partner kon mijn opwinding niet beantwoorden, mompelde iets over de poes van de buren die honger zou hebben en was verdwenen.

Eerst nam ik de Viagra van de Internetapotheek. Mijn erectie zwol, tot hij olifanteske proporties bereikte. Daarna nam ik de Cialis, een pil die een effect van "enkele weken" beloofde. Bijwerking was wel dat je er snel van ging blozen. Nou beste consumentenvrinden, dat kan ik beamen. Maar ook zonder die bijwerking zou ik de hele dag rondlopen met een kop als een boei, want het is best pijnlijk om zelfs in het verpleegtehuis in een lift vol rolstoelende Tena Lady-consumenten een voor iedereen zichtbare erectie te hebben. Op de peuterspeelzaal is het trouwens ook best genant. Dus het leven van uw Consumentenmens gaat momenteel niet over rozen. De partner sms-t dat ik moet melden als de kunststof applicator van mijn plasbuis af is, dan komt ze weer thuis.

Ook zat er in de mailbox een aangrijpend mailtje van een dierenvriend. "Beste Consumentenmens. Ik las uw oproep op de frontpage van FOK! voor klachten over producten en dergelijke. Nou is mijn klacht, dat ik graag alleen diervriendelijk vlees eet. Maar dat Albert Heijn steeds minder biovlees in zijn schappen heeft liggen. Is het niet tijd voor een Zwartboek?"
Hoe dol ik ook ben op zwartboeken, als Consumentenmens mag ik niet zomaar elke klacht voor waar aannemen, dus ik trok een extra ruime broek aan en begaf me naar de Albert Heijn. Daar schafte ik me een heerlijk landelijk schatje aan, uit Zuid-Zweden. Voorzover mogelijk bolde mijn broek nog meer op. Teder rekende ik haar af, en nam haar mee naar huis. Kronfågel heette ze; ofwel Kroonvogel. Eindelijk, een prinsesje! Heel haar leven had ze rondgescharreld op een boerderij bij een Zweeds meertje, waar elke drie uur wel een vlot vol blote Zweedse meisjes voorbij peddelde. Toen ze van ouderdom (of liefdesverdriet) was gestorven, had Albert Heijn haar veertjes voorzichtig uitgeplukt, haar ingewanden verwerkt tot kattenvoer ("Fijnproever Fazant & Gevogelte") en op een geel schaaltje gelegd met een cellofaantje over haar naakte lijkje. Tegen de kou.

Wat een zorg toch weer van AH! Als Consumentenmens niets dan lof voor deze toko. In de gemiddelde negen-euro-de-kilo-kipfilet zitten allerlei wezensvreemde eiwitten, die heel goed water kunnen binden; dat water verdwijnt er in de pan weer allemaal uit hoor, maar die vreemde eiwitten, tja daar krijg je dan kanker van. Dus een Kronfågel is wel drie keer zo duur maar uiteindelijk krijg je dat door een langere AOW allemaal met rente op rente weer terug.

Thuis deed ik eerst mijn broek uit; de penis sprong blij naar zijn vertrouwde vijfenveertiggradenpositie. Daarna pakte ik het kroonvogeltje en bevrijdde haar uit haar benauwende cellofaan. O, zoals dat cloacaatje mij begerig aanstaarde! De partner was niet voorhanden, maar hier lag voor mij een perfecte brazilian van een biologisch kippetje; weliswaar dood en wat kouwelijk, maar wel 100% vrij van wezensvreemde eiwitten... De Consumentenmens is ook maar een mens. Ik bloos nog steeds, zeker als ik terugdenk aan het avontuur dat Kronfågel en ik die twee heerlijke seconden samen mochten beleven. Dat plastic ding aan mijn plasbuis vond ze heel niet erg...

Het witboek Albert Heijn Biovlees zal niet lang meer op zich laten wachten! Maar over een week meer nieuws van de Consumentenmens, vergeet niet te mailen: consumentenmens@fok.nl. Doen hoor!