Festival van het Proletenlied

We leven toch maar in een vreemd landje. Wanneer er mensen optreden met de naam ´Wesley´of ´Charlene´ dan lijkt onder ieder putdeksel nabij de plaats van optreden een woonwagenbewoner vandaan te komen. Zonnebankbruine pubers aan wiens ketting je de naam van henzelf of hun partner kunt aflezen, mannen die gezien hun verkleurde tatoeages op buik en arm te vaak in de zon zitten en plompe vrouwen van middelbare leeftijd in witte strakke broeken, gaan allen los op hits van C-artiesten. Ikzelf mocht ook profiteren van een proletenfeest, ik mocht namelijk consumptiebonnen verkopen aan alle Shirly’s, Priscilla´s en Donny´s die in Tilburg samen waren gekomen voor het ´Festival van het Levenslied.´

 Ik ben er tijdens dit werk achter gekomen hoe het kan dat deze artiesten een boterham kunnen verdienen aan het zingen van teksten als ´ik ben van jou, ik leef voor jou, ik ben zo trots als een pauw.´ Zij zingen namelijk enkel in het Nederlands, zodat hun beperkte publiek het kan begrijpen. Daarbij maken zij gebruik van simpele teksten, waarbij zij maling hebben aan taalfouten. Het niveau van de teksten is vaak lager dan dat van een Sinterklaasgedicht gemaakt door een kind uit groep 3 voor hun juf of meester. Zo begrijpt hun publiek hen. Het publiek bestaat naast woonwagenbewoners uit geestelijk gehandicapten, die naarmate de avond vordert steeds moeilijker van elkaar te onderscheiden zijn.

 Aan het begin van de avond komt een duidelijk beschonken man, die gezien zijn tatoeages maarliefst drie kinderen heeft, in zijn blote bierpens, versierd met een ´fuck-the-police-tatoeage,´ aan mijn muntverkoophokje staan. Ik neem nog een diepe hijs van mijn kretteksigaret, want de beste man heeft enorme moeite met het intepreteren van de prijzentabel. Zijn ´geconcentreerde´ blik is aan de ene kant aandoenlijk. Het doet me denken aan de aflevering van ´Bananensplit´ waarbij de auto van Hans Kazan is verruild voor eenzelfde auto, maar dan de Engelse variant. Wanneer Hans Kazan instapt blijkt het stuur dus aan de rechterkant te zitten in plaats van de linkerkant en trakteert hij de kijker op een simpele blik. De blik van de proleet voor mijn hokje deed hier niet voor onder. Hij zou er een hyves voor op kunnen richten: trakteermensenopjelegeblik.hyves.nl. Naast hoofdrekenen bleek hij ook geen held te zijn in het beheersen der Nederlandse taal. Tegen dialect, behalve het Limburgse, heb ik niets, maar de proza waarmee hij me bekogelde was van een dermate abonimabel niveau dat ik meer wijs zou kunnen worden uit het stotterende gebrabbel van een Zulu dan wat deze Barend aan verbale ontlasting de ether in knalde.
.
 Het volgende meisje dat mijn hokje aandeed, bracht mij in extase. Ik ben niet snel verliefd, maar er gebeurde iets. Misschien dat de tekst ´seksmachine´ op haar strakke shirtje hier debet aan was. Opeens maakte een ´schoolreisje-gevoel´ zich van mij meester. Met haar zou ik graag op schoolreisje gaan zeg. Dat alles verdween al snel als sneeuw voor de zon. "Teringtieten, dah kost duur man! Heej wah kost een baco?" Wellicht dat mijn volgezopen hoofd ervoor zorgde dat zij mij aanzag voor een barman, maar ik vraag een bloemist toch ook niet wat een onsje rosbief doet. Deze vergelijking kwam gek genoeg totaal niet aan. "Drie bonnen," was mijn verhelderende tweede antwoord. "Ow, doe mij dan maar vijf bonnen dan." Ik was ineens niet meer verliefd. In mijn gedachten liet zij zich op het strand van Lloret de Mar al nemen door twee Spanjaarden om de volgende dag uitgewoond te worden door een Pools voetbalteam.

 Het duurde niet lang voordat een verliefd gevoel zich wederom meester van mij maakte. Dit keer zorgde niemand minder dan Monique Smit ervoor dat ik iets in mijn buik voelde. Dit bleek echter meer te maken te hebben met de darmgassen, veroorzaakt door de frikadellen van de frietkot naast ons hokje, die zich een weg naar buiten probeerden te vinden, dan met verliefde gevoelens voor deze blonde schone. Toch mag die Monique er wel wezen. In gedachten zat ik al aan het kerstdiner bij de familie Smit. Ik hief een glas champagne met Jolanthe. "Heej..ik mot bonnen hebbuh," zei iemand al bonkend op het plastic raampje van mijn hokje. Zo drink je het ene moment champagne met Jolanthe om het andere moment uit de droom geholpen te worden door een vrouwelijk gedrocht dat familie had kunnen zijn van Yabba the Hut van Star Wars. Heeft zij zelf geen spiegel? Is er niemand in haar omgeving die haar erop wijst dat het wellicht niet zo slim is om hele strakke (te kleine) kleding te dragen wanneer je zijnde vrouw van net 1.60m meer dan honderd kilo weegt? Liefde maakt blind, maar de met gouden kettingen bedekte dwerg die haar vergezelt moet wel echt stekeblind zijn. "Hej dwerg, ben jij soms een feeder?" De dwerg begreep me niet en liep met zijn gedrocht richting podium. Dries Roelvink begon aan zijn optreden. Feesten waar Dries Roelvink optreedt kan je niet serieus nemen. Om nog maar te zwijgen over de lieden die los gaan op dit soort muzikale diarree!