Machtsspelletjes

Column door Feronia_

Op een rustige zaterdagmiddag genietend van het zonnetje lees ik rustig het nieuws even door en word ik verrast door een krantenartikel. Tichelaar, oud-fractievoorzitter van de PvdA, geeft in een interview in de Volkskrant aan dat politiek Den Haag uitblinkt in het zoeken, vinden en verkrijgen van macht en dat daarbij geen rekening wordt gehouden met de mens achter de politicus. In het interview getiteld “Met pijn in het hart” geeft Tichelaar aan hoe zijn hartproblemen aan het licht zijn gekomen, hoe er binnen zijn partij op gereageerd werd en hoe hij nu tegen de politiek aankijkt.

In het eerste gedeelte praat Tichelaar openhartig over de symptomen die hem dan toch hebben doen besluiten om zich te laten onderzoeken. Hoe er in eerste instantie niets aan de hand leek en hij dan uiteindelijk toch een zevenvoudige bypassoperatie ondergaat. Het herstel is goed verlopen en zo maakt Tichelaar binnenkort weer zijn opwachting in de Tweede Kamer, maar nu wel als Kamerlid en niet meer als fractievoorzitter. Hiervoor heeft Tichelaar zelf gekozen, omdat hij zijn gezondheid voorrang geeft en als Kamerlid ook zijn plicht kan vervullen in een ondersteunende rol. Al is het wel met pijn in zijn hart. De mens Tichelaar heeft gekozen voor zichzelf en zijn gezondheid en daar is niets mis mee. Het leest even als een medische roman, maar gelukkig wel één met een goede afloop.

Als het medische gedeelte van het interview ten einde komt, komt ook de kritiek. Tichelaar schuwt niet om ook zijn eigen partijgenoten onder de loep te nemen en hekelt openlijk het gebrek aan oprechte belangstelling voor de mens Tichelaar. De fractieleden vonden het belangrijker dat de (tijdelijke) opvolging geregeld zou worden en wachtten hierbij niet eerst de operatie af. Een pijnlijke gewaarwording voor Tichelaar. Hij wordt met zijn neus op de feiten gedrukt en zal dan waarschijnlijk als gewaarschuwd mens zijn (politieke) leven weer gaan oppakken.

Vaak en met veel plezier volg ik de politiek. Eigenlijk zou mij deze openbaring niet moeten verbazen, maar toch doet dat het wel. Veel politici verkondigen altijd met veel bombarie dat zij volksvertegenwoordigers zijn en bovenal mens, maar dit blijkt niet helemaal de waarheid te zijn. Het lijkt mij namelijk niet meer dan normaal dat je informeert naar de gezondheid van je collega en niet probeert ten koste van deze collega je eigen functie veilig te stellen of positie te verbeteren. Natuurlijk moet in dit geval de regeringspartij wel geleid worden in de Kamer, maar dit kan op vele manieren en waarschijnlijk ook op een respectvollere wijze dan de gang van zaken die Tichelaar beschrijft in zijn interview.

In het afsluitende gedeelte praat Tichelaar over het feit dat hij tijdens zijn revalidatie anders tegen de politiek aan is gaan kijken. Hij begrijpt soms niet waarom politiek Den Haag conflicten onnodig hoog opblaast en zichzelf zo belangrijk vindt. Ook geeft hij aan dat de kloof tussen de burger en politiek groot is. Tot dit punt kan ik me helemaal vinden in zijn verhaal, maar dan komt er een opsomming die mij weer de moed in de schoenen laat zakken en ik waarschijnlijk politiek Den Haag nooit echt zal gaan begrijpen. Als Tichelaar aangeeft dat Nederlanders te snel de politiek de schuld geven van de breuk in hun luxepatroon, vakanties en diners buiten de deur, heeft hij in mijn ogen een verkeerd beeld van de Nederlanders. Niet alle Nederlanders gaan 3 keer per jaar op vakantie of eten 3 keer per week buiten de deur. Ook hij lijkt de makkelijke weg te kiezen en de burger te beschuldigen van negativisme. Natuurlijk vindt niemand het leuk als hij minder heeft en kan doen, maar de Nederlander heeft toch wel genoeg relativeringsvermogen en realiteitszin om alles te benoemen. Zijn uitspraak geeft aan dat de overheid graag pronkt met succesverhalen, maar moeilijk fouten toe kan geven en deze het liefst afwentelt op een ander.

Geheel zwart-wit heeft Tichelaar het niet verwoord, maar in de zin waar hij aangeeft dat burgers het recht hebben om hun onvrede te uiten, geeft hij ook aan dat de politiek de burger niet naar de mond moet praten. Politiek Den Haag neigt nu te snel naar tijdelijke oplossingen als de burgers morren in plaats van het moeilijke plaatje of keuze voor het beleid op lange termijn uit te leggen. De politiek mag zich niet ten prooi laten vallen aan de wil van de burger en moet waar nodig moeilijke beslissingen nemen. Lef tonen en vooral blijven staan voor wat je wilt bereiken. Nu zit ik bijna hard lachend achter mijn pc dit stuk te schrijven, want was het niet een PvdA-minister, oud-fractievoorzitter Bos, die onlangs aangaf dat het verkiezingsprogramma met een korrel zout moest worden genomen? In dit geval neem ik de verkiezingsprogramma's niet meer met een korrel, maar een kilo zout. De mening van de burger lijkt er niet meer toe te doen na de verkiezingen en zo is dit slechts pure propaganda geworden om zichzelf in het zadel, of op het pluche, te helpen.

De burger krijgt tijdens de verkiezingen de volledige aandacht van de politici, maar op het moment dat de burger zich laat horen is men negatief of begrijpt men de moeilijke beslissingen niet voor een toekomstig welvarend Nederland. De burgers wilden geen Europese Grondwet en er zou gehoor worden gegeven aan de uitslag van het referendum, maar Europese samenwerkingen zijn volop in gang gezet. De kinderopvang, een speerpunt tijdens de verkiezingen van de PvdA, valt duurder uit en nu is de PvdA genoodzaakt om toch de koers te wijzigen en blijft hiermee dus niet staan voor wat zij wilden bereiken. Ik noem dat nog eens lef hebben.

Er zijn nog meer voorbeelden, maar gezien de huidige lengte van het stuk zal ik het hierbij laten. Van alles beloven, van alles toezeggen en er vervolgens niet veel van waarmaken. De koers wijzigen en dat allemaal om op het veilige pluche te kunnen blijven zitten. Neem daarbij vooral het nieuws uit Den Haag even door met betrekking tot de discussie over embryoselectie. Het leek er even op dat wederom twee regeringspartijen recht tegenover elkaar zouden komen te staan, maar uiteindelijk haalde de PvdA bakzeil en heeft de kleinste regeringspartij, de ChristenUnie, een overwinning weten te behalen. Vooral alleen denken aan het pluche en niet hetgeen je hebt beloofd in je verkiezingsprogramma. Regeren is tenslotte vooruitzien en de uitleg zal vast nog wel gaan komen.

De uitleg zal er waarschijnlijk op uitdraaien, net als andere keren, dat ik als burger het gewoon niet begrijp. Mijn luxe leven niet wil laten afpakken en een ontzettende negativist ben. De afstand tussen burger en politiek wordt steeds groter en de politiek wil vooral niet naar het volk luisteren. Toch volkomen logisch als je je volksvertegenwoordiger mag noemen. Als burger moet je vooral geen vragen stellen, niets in twijfel trekken en je mond dichthouden.

De machtsspelletjes binnen de politiek geven dagelijks in de debatten en commissies veel stof tot nadenken. Wie speelt het spel het beste en weet het ook nog goed te verwoorden? De steekspellen zijn aan de orde van de dag en leiden ook tot irritaties die Kamerleden, soms ook ministers en staatssecretarissen, maar moeilijk in toom kunnen houden. Al met al een prachtig schouwspel dat ook nog eens dagelijks live te volgen is. Het is net echt, een real life soap. Alleen is dit een soap die wel degelijk invloed heeft op mijn leven en daarom zal ik toch kritisch proberen te kijken naar de politiek. Nu maar hopen dat ik het ook snap...