De sukkels van Putten

 Wilco Viets en Herman Dubois hebben niks misdaan. Althans, zij hebben die stewardess niet naar de hemel gestuurd. Dat stond al wel zo’n beetje vast, maar het gefluister in de straat houdt pas op wanneer degene is gepakt die Christel Ambrosius dan wél te grazen heeft genomen. Nu het ernaar uitziet dat de kwak op het been van Christel toch echt afkomstig was uit Ronald P., krijgt de advocaat van Viets en Dubois nog meer praatjes dan hij al had. Zijn cliënten hebben al 1,8 miljoen mogen incasseren, volgens raadsman Geert-Jan Knoops moet er gezien de jongste verwikkelingen nog wat bij. Om te beginnen een tweede zak geld; excuses van de premier als toetje.

Een gotspe. De Twee van Putten verdienen bonus noch excuses. Sterker nog: ze hadden nooit vrijgelaten mogen worden. Geen schadevergoeding maar straf moeten ze krijgen. Dwangarbeid. Siberië. Proefkonijnen voor dubieuze medische experimenten geleid door een Roemeen met een drankprobleem. Oefenmateriaal voor beginnende chirurgen met een trilhand.

Vast en zeker: in het kamp van Vrouwe Justitia zijn fouten gemaakt. Sleeptheorie, tunnelvisie, scoringsdrang. Het zal allemaal best. Eén ding niet vergeten: uiteindelijk hebben die twee hun logeerpartijtje van 2450 dagen vooral aan zichzelf te danken. In concreto: aan hun eigen eerder afgelegde bekentenis. Tot stand gekomen door intimidatie, afgelegd onder druk, later ingetrokken: kan best wezen, ze hebben wel ja gezegd. Ja, ik heb het gedaan. Ja, ik was het.

Bekennen wat je daadwerkelijk gedaan hebt kan heerlijk opluchten. Voor ontkennen is ook veel te zeggen, of je daar nou voor moet liegen of niet. Allemaal logisch, opportuun en menselijk. Maar iets bekennen wat je niet gedaan hebt? Buigen voor een rechercheur met ambities ten koste van de waarheid en jezelf? Wie dat doet is geen mens. Heeft in de vrije wereld niks te zoeken. Schuldig of onschuldig: wie iets bekent, verdient de straf en mag die niet ontlopen. Maar nee is nee. Niks gedaan is niks gedaan. Sta ervoor en blijf erbij.

Moeilijk overeind blijven, in zo’n verhoor? Natuurlijk niet. Die film hebben we allemaal minstens honderd keer gezien. Ze vragen je tien keer hetzelfde? Leg je voeten op het bureau en gaap in hun gezicht. Ze kijken je een uur lang zwijgend aan? Staar dagenlang in stilte terug. Ze schoppen tegen je stoel? Spring overeind en trap de hunne aan gort. En degene die steeds met koffie en sigaretten komt aanzetten, die meneer die altijd zo vriendelijk informeert of je goed hebt geslapen? Vlieg die het eerst aan.