Kanker

 Aan: Danny

Van: Stefan

Betreft: Kanker: Lang zul je leven in de gloria

Reactie op: Sicko In Nederland

Toe maar Danny,

een heel weekend Ponypark Slagharen, of zoals we het in de zesde klas noemden: Pornopark Schaamharen. Ik ben er twee keer geweest, eenmaal toen ik acht was en het een enorm park bleek te zijn met de meest leuke kermisattracties en een keer toen ik zestien was en ik het maar een kleine kutkermis vond. Een heel weekend man, wat zul jij je verveeld hebben. Een dagje oké, daar kom je nog wel overheen, maar drie dagen achter jengelende kids aanlopen die zich afvragen wanneer ze nu op een pony mogen. Nou, jij liever dan ik. En dan is het nog wel jouw verjaardag. Had je niet beter een weekendje Pussyranch kunnen doen in Nevada?

Hoe dan ook, 37 alweer dus. Ik ben nu vier maanden 37 en het voelt vreemd zoals de veertig nu razendsnel je kant uitkomt. Lang zal je leven in de gloria maar toch wel weer een jaartje minder dan vorig jaar. 37, voel jij je al zo? Ik helemaal niet. Ik voel me net 20. Hoewel het leven nu veel leuker is dan toen ik 20 was. In elk opzicht. Ik heb geen problemen met ouder worden. Ik ben momenteel te dik maar vooralsnog gezond, meer dan toen ik 20 was. Het enige nadeel van ouder worden is dat het niet te vermijden is dat er mensen om je heen zijn die ziek worden of doodgaan. Lang zal je leven, maar niemand weet hoelang. Je hoopt dat je oud wordt in gezondheid en met een beetje geld, maar de realiteit wijst uit dat je geen idee hebt wanneer het over is. De mens wikt en God beschikt, zoals ik het heb geleerd. Uiteraard helpt het om zelf wat gezond te leven, uit te kijken bij het oversteken en niet te hard over de weg te jakkeren. Maar ook dat zegt niks. Mijn opa werd ouder dan 80 met een rookgeschiedenis van meer dan zestig jaar, terwijl ik gezondheidsfreaks ken die kanker kregen. Resultaten van het heden bieden geen garantie voor de toekomst. Bovendien is er ook nog zoiets als slechte genen. In mijn familie komt kanker zover ik weet niet voor. Wij hebben in onze families, van beide kanten, aanleg voor alcoholisme en gokverslaving, maar daar kun je oud mee worden. Mits je niet met je dronken kop onder een auto loopt of een woekerlening afsluit bij de plaatselijke maffia.

Om me heen echter komt kanker enorm veel voor. Het begon een jaar of zeven geleden toen de moeder van mijn schoonzus overleed. Vorige week overleed de moeder van een oud-collega aan kanker. Twee jaar terug werd de ziekte bij haar gevonden. Operaties volgden, chemokuren. Het verbeterde en het verslechterde, waarna het weer beter ging. Ze bleef positief, een brok energie had deze vrouw. Afgelopen maandag vonden we een rouwkaart in de bus. Een jaar of twee geleden overleed de opa van mijn vriendin aan kanker en nu heeft haar moeder het ook. En dan komt het ineens erg dichtbij. Het lullige is dat je er niets aan kunt veranderen. Je kunt alleen afwachten. Afwachten of de operatie lukt, afwachten of er geen uitzaaiingen zijn en afwachten hoe de chemo aanslaat. En dat is het klote van kanker, dat je moet afwachten terwijl er nog zoveel is om voor te leven. Ziektes horen bij het leven, ik heb een chronische huidziekte maar kan er dankzij medicatie heel normaal mee leven. Iemand die een arm moest missen, of zijn gehoor, of in een rolstoel verder moet, ze kunnen allemaal doorgaan met leven. Maar als je kanker hebt moet je afwachten. Met boven je continu het zwaard van Damocles, zowel voor degene die kanker heeft als de mensen eromheen. Want iedereen moet afwachten.
Gelukkig hebben wij in Nederland een redelijk goed zorgstelsel. Ik deel jouw opvatting dat het hier een Amerikaanse toestand wordt dan ook niet. En die film Sicko, daar spuug ik op. Die hele Michael Moore met zijn tendentieuze docu’s kan me gestolen worden. Je weet toch hopelijk wel dat mijnheer Moore alles in scene zet. Kijk anders eens de tegendocu Manufacturing Dissent, die gaat over Moore en zijn praktijken. Erg verhelderend.

Uiteraard maak ik me zorgen over de uitspraak dat we ineens andere medicijnen toegestopt kunnen krijgen omdat dat lucratiever is voor sommige mensen. Daar maak ik me heel erg zorgen om. Maar vooralsnog hebben we hier echt niet te klagen. Praktisch iedereen is verzekerd en als je ziek bent word je geholpen.
Mijn schoonmoeder krijgt nu dus chemo wat door het ziekenfonds wordt betaald. Niks Amerikaanse toestanden, ze wordt gewoon behandeld. En nu is het dus afwachten. Haar haar begon uit te vallen en de tondeuse heeft de rest eraf gehaald. Nu ziet ze er uit als een hele hippe Tibetaanse monnik, met bijpassende hoofddoeken. Het is confronterend, natuurlijk, maar het is ook maar haar dat weer aangroeit. En zolang er leven is, is er hoop. Kanker hoeft niet dodelijk te zijn, er zijn zoveel mensen die na operaties nog vijftig jaar verder leven. Met de huidige medische wetenschap kunnen de meeste ziektes worden genezen, of kun je met een ziekte gewoon verder leven. En wie een winnend lot heeft of een verliezend lot, je weet het niet. We wachten immers allemaal op de dood. We gaan dood, daar kun je op wachten. Maar je kunt ook in de tussentijd verder leven. Lang zullen we leven in de gloria. Maar hoelang weet niemand. Daarom kunnen we het beste nu leven. Want zoals Klein Orkest zong: later is allang begonnen.

Stefan