HEMA-jeugdsentiment


"Het leven is een wervelstorm, hier in Duckstad. Auto's, lasers, vliegmachines, bliksems....," woest zet ik mijn wekker uit. Ik vervloek de persoon die de wekker heeft uitgevonden. Ik snooze nog wat verder tot het eigenlijk al te laat is om op te staan. Onderweg naar de douche stoot ik mijn kleine teen tegen de door mijn moeder subtiel neergezette wasmand. God en zijn zoon moeten het deze ochtend ontgelden en als ik mijn broertje onder de douche vanaf zijn kamer 'Lekkere worst van de HEMA' hoor zingen, baal ik nog meer van deze dag. Het liefste zou ik een emmer koud water in zijn bed gooien, maar het kost me de grootst mogelijke moeite mijn maaginhoud daadwerkelijk in mijn maag te laten vertoeven. Weldra kom ik erachter dat ik een paar uur eerder een pizza met champignon heb gegeten. Het dagje tompoucenscheppen begint weer lekker!

Op de fiets naar mijn zaterdagbaan leek het alsof de tegenwind af en toe wat flarden van de vorige avond meevoerde. Dat was dus die rare smaak aan mijn pizza vanochtend. In een wanhopige poging de barvrouw te versieren had ik haar en mijzelf getrakteerd op een shotje goldstrike! Ik moest doorfietsen, want de kerkklok die ik zojuist passeerde gaf aan dat ik reeds met een taartschep in mijn handen had moeten staan.

Met het alcoholzweet onder de oksels en een overdreven aquafresh-adem spoedde ik mij bij binnenkomst naar de afdeling food achterin de winkel. Ik werd al misselijk toen ik alleen al dacht aan al al die tompoucen, vlaaien, bloedworst, winegums en cranberrypaté, dus ik dacht snel aan de snor van mijn baas. Mijn collega's waren al druk aan het werk, toen ik op de werkplek was gearriveerd "Goeiesmorges ," zei ik vol goede moed in een poging fris en fruitig over te komen. "Zo weer goed brakjes," vroeg een collega lacherig. Het feit dat ik direct de koelcel inliep zei mijn collega's inmiddels genoeg. Terwijl ik mij in de koelcel ontdeed van mijn alcoholzweet plette ik meteen 'per ongeluk' een taart, zodat er iets voor bij de koffie ontstond.

Net toen ik naar buiten liep om te beginnen met de gebaksbestellingen, kwam mijn baas eraan gelopen. " Je bent weer te laat, de Kruijk! Kan je die lompe hersens van je niet eens gebruiken om een wekker zetten, lui zwijn". Mijn collega's schoten in de lach en ik begroette mijn baas vriendelijk en beloofde hem plechtig dat dit niet meer zou gebeuren. Sinds hij me betrapte toen ik aan het slapen was in een hondenmand boven in het magazijn nam ik niet eens meer de moeite een smoes te verzinnen.

Hij kwam toen driftig het magazijn ingelopen en was op zoek naar mij. "De Kruijk, waar zit je, oetlul," schreeuwde de beste man door het magazijn. Ik was zo dom te reageren en zei dat ik boven zat. "Wat ben je daar in godsnaam aan het doen, mafkees?" "Ik kijk of er nog gebaksdozen besteld moeten worden meneer," antwoordde ik in slaapdronken toestand. Het was dom van mij om het licht boven uit te doen alvorens ik als een luie bulldog mijn mandje opzocht. Voor ik het wist stond mijn baas met een vuurrood hoofd van woede voor de hondenmand. "De Kruijk, dit is godverdomme de druppel!" Hij tierde nog een volle minuut door en maakte mij voor alles en nog wat uit. Ik heb uiteindelijk die hele dag vloeren kunnen schrobben.

Als een mens met zijn brakke hoofd ergens geen zin in heeft, dan is het wel in het helpen van de vaste HEMA-klant. Mocht ik nu net die ochtend de allerergste van dit kliekje, mevrouw de Bruin, helpen. De bejaarde vrouw, die ik inmiddels een oud-Argentijns vliegtochtje boven de Noordzee gunde, kwam weer eens als een kleine Hitler aanlopen. "Ja, jij daar, jongeman, ik wil 80 gram varkenslever." 'Godverdomme, ouwe graftak, dacht ik bij mezelf, je kunt toch ook een onsje pakken, dat ligt voor die heksenneus van je!' "Natuurlijk mevrouw, anders nog iets?" Ik was blij dat ik 'vergeten' was om bij haar varkenslever plasticjes om de twee plakjes te leggen en dat ik er met mijn volle gewicht op had gedrukt, zodat het onmogelijk was voor haar om er met haar reumatieke vingers een plakje vanaf te halen. Na al haar bevelen te hebben uitgevoerd liep ik automatisch naar de broodbestellingen, omdat zij al vier jaar een half Allisonvolkoren brood bestelde.

"Jongeman, ik heb ook nog een half Allisonvolkoren besteld." Tering hangtiet! Ik werk hier godverdomme al vier jaar en al vier jaar vraagt dat mens op zaterdagochtend om dat halfje brood. Mevrouw Braun inspecteerde het brood grondig. "Kun je de volgende keer een beter stuk brood voor me snijden, want ik vind deze vorm niet zo mooi?" Ik antwoordde haar dat ik stante pede contact zou opnemen met de bakker. "Deze broodbakprestatie riekt inderdaad naar amateurisme, mevrouw de Bruin!" Blijkbaar stond haar gehoorapparaat niet goed afgesteld, want ze reageerde er niet meer op.

In het begin van de middag begon mijn gebrek aan slaap in combinatie met de noeste arbeid die mijn nieren en lever moesten leveren om de alcohol uit mijn systeem te krijgen me parten te spelen. Ik spoedde mij richting magazijn alwaar meer werknemers zich aan het drukken waren. Ik vertelde uiteraard over mijn zoveelste avontuur met mevrouw de Bruin en grapte wat over het zoontje van de baas, die misschien nog wel vervelender was dan hijzelf. "De Kruijk, je klinkt als een geit die over zijn eigen sik staat te zeiken en je bent weer uit je neus aan het vreten. Er is werk aan de winkel," snauwde mijn baas die was komen aanlopen. Ik liep zelf al naar de dweil om boven de kantine te gaan schoonmaken.

Naast de kantine bevind zich het herentoilet en ik gunde mijzelf het genoegen om eens uitgebreid plaats te nemen op deze troon. Het zitten in eigen stank met het HEMA-personeelsblaadje gaat na een kleine drie kwartier ook vervelen, dus daarna maakte ik mij weer nuttig in de winkel door net te doen alsof ik aan het werken was. Het geld dat ik die dag verdiende werd uiteraard de volgende week weer uitgegeven om de bevelen van mevrouw de Bruin in brakke toestand te kunnen uitvoeren.