Liefde is...
Mijn zus heeft een roos gekregen van een verlegen gozertje. De jongen in kwestie was verschrikkelijk verliefd en heeft Valentijn gebruikt om deze liefde te tonen. Iedereen weet natuurlijk hoe dat is afgelopen, maar ik vertel het toch even. Hij werd keihard afgewezen met de reden "je hebt te weinig levenservaring". Toen mijn zus het verhaal vertelde dacht ik eerst dat ik aan het luisteren was naar het verloop van een sollicitatiegesprek.Ze heeft het ventje nog net geen brief nagestuurd waarin de afwijzing bevestigd wordt en er eventueel gebeld zal worden wanneer er een geschikte vacature vrijkomt. Bel mij niet, ik bel jou. Ik vind levenservaring toch eigenlijk nog wel een mooie afwijzing, want laten wij eerlijk zijn: Tegenwoordig gaat het te vaak om uiterlijk.
Perfectie is na mode de nieuwe massapsychose. Televisie laat vrouwen zien waar te weinig mis mee is of lijkt te zijn. Mannen hebben een wasbord en moeten er uit zien alsof ze vers uit de braadpan komen. Het is het recht van de televisiemakers om deze beelden te tonen, maar het verwart mensen. Vooral de pubers snappen het vaak niet meer. In mijn ogen zou het veel verloren puberzieltjes wel eens kunnen helpen om een mooie gezette vrouw te laten zien. Dat ze niet veel op televisie komen wil niet zeggen dat ze niet bestaan. Een jongen met een beetje acne zou ook geen kwaad kunnen. Hoeveel mannen tussen de vijftien en de vijfentwintig hebben nou niet af en toe een puistje.
Aantrekkingkracht, verliefdheid en perceptie van wat mooi is zijn emoties en gevoelens, die vaak dwars door elkaar heen lopen. Het lijkt alsof deze emoties en gevoelens tegenwoordig onderhevig zijn aan een soort modebeeld. De beelden op televisie zorgen er voor, dat mensen op deze punten belachelijk hoge eisen zijn gaan stellen. Niet alleen aan anderen, maar vooral ook aan zichzelf. Meiden vinden jongens niet aantrekkelijk meer als ze geen tintje hebben en mannen doen het niet voor lager dan cup B.
De kans is groot dat het afgewezen jongetje uit mijn intro de afgelopen week vaak voor de spiegel heeft gestaan en zich afvraagt: "Wat is er mis met mij?"
De contouren van waar liefde nou eigenlijk om gaat zijn een beetje verloren geraakt. Ik zal het even duidelijk maken: uiteindelijk draait het toch echt om innerlijk.
Ik had een klein tijdje een prachtige vriendin, maar dankzij haar door- en doorrotte innerlijk is het na nog geen twee maanden uitgegaan. Als ik haar had kunnen ruilen, dan had zelfs Patty Brard genoeg geweest in die tijd. Ik walg van dat drankorgel, maar nog altijd minder dan van mijn ex. Stel je voor dat ik bij die meid gebleven was. Wat blijft er over van dat lekkere ding als ze oud is? Als je je dan pas gaat realiseren dat je met een feeks getrouwd bent ben je heimelijk te laat. Met andere woorden: uiterlijk is vergankelijk en innerlijk niet.
Nog een mooi voorbeeld is mijn dikke, oude en niet zo aantrekkelijke buurman. Een buurman waarvan je zegt: "Hmmm. Dat hij überhaupt getrouwd is..." Hij is echter ook een gezellige vent en een echte charmeur. Mijn buurman is verleden week het huis uit getrapt door zijn vrouw, omdat hij vreemd gaat met een twintigjarige dame. De charmeur woont nu gelukkig samen met zijn scharrel.
Uiterlijk is dus geen factor wanneer het om liefde gaat. Probeer geen model te zijn, maar verzorg jezelf gewoon goed. Nog een belangrijke tip: houd van jezelf. Als je blij bent met jezelf ben je aantrekkelijk. Precies hoe mijn buurman het twintigjarige mokkel aan de haak sloeg en hoe het onzekere jongetje afgewezen werd door mijn zus.
Heb ik trouwens niets gedaan met Valentijn? Natuurlijk wel. Ik heb mijn muze een roos gestuurd met de woorden:
"'k Weet niet of je zit te wachten op een vriendelijk woord van mij, maar als ik jou oproep in gedachten maakt me dat veel beetjes blij. Fijne Valentijnsdag."
Het zijn de eerste woorden uit het nummer ''k Heb je lief' van Paul de Leeuw. Luister het nummer maar eens, want dikbuikige Paul geeft beter aan wat liefde is dan welke femme fatale dan ook.
