Schandvlek op de werkplek (12): targets
Ik had het functioneringsgesprek goed voorbereid, maar toch werd het niet helemaal wat ik ervan had verwacht, gister. Ik had een lijstje meegenomen met dingen die ik allemaal wilde. Targets, had ik er met hoofdletters boven geschreven.TARGETS
Salarisverhoging
Cursussen:
- Mondelinge uitdrukkingsvaardigheid in het Engels
- Onderhandelingstechnieken
- Persoonlijk Leiderschap
Eigen werkkamer (met spreekhoek en grote kamerplant)
MacBook Air
iPhone
Het was nog even moeilijk om het uit de printer te krijgen, want ik had het conform onze bedrijfscultuur in Powerpoint opgesteld, en die weet zo'n eenvoudig lijstje altijd nog tot een document van enkele terrabytes op te pimpen. Groot genoeg in elk geval om elke buffer van elke printer gegarandeerd te verstoppen.
Van de knelpunten had ik geen lijstje gemaakt, want het enige knelpunt dat ik kon bedenken heet Microsoft en om die naam uit te gillen kun je me elk moment van de nacht wakker maken. Volgens mij zal ik nog nachtmerries hebben van die programmatuur als Word een even marginaal bestaan leidt als illustere voorgangers als WordStar en WordPerfect, en ik de jaren tot aan mijn pensionering al lang en breed aan het aftellen ben.
Die nachtmerries gaan altijd over het tevergeefs unchecken van allerlei autocorrect-opties, die ervoor zorgen dat er teksten op mijn scherm verschijnen als: 'de maandag 11 februari 2008landing was een kleine stap voor Armstrong, maar een gigantische sprong voor de mensheid.' Onder al mijn zinnetjes verschijnen in mijn dromen ook afzichtelijke groene kringeltjes, die als monsterlijke slangen onder mijn woorden krioelen, met oppoppende kwalificaties als: 'warrig taalgebruik'. WAT? Ik! Warrig??? Ik ben juist de meester van het gestructureerde betoog! Maar waar had ik het ook alweer over? O ja, mijn lijstje knelpunten.
Dat had ik dus niet in een powerpoint gezet.
Mijn leidinggevende bleek een veel langer lijstje bij zich te hebben dan ik. Bij zo'n soort gesprek gaat het om de kleine details, dus ik had spijt dat ik niet wat langer had gebrainstormd over mijn targets; waarom had ik er niet een auto van de zaak bijgezet, inclusief merk, type, buitenafmetingen, tractie, koppel en kleur van de lederen bekleding? Dat had lekker gevuld. Maar daar zat ik met mijn pygmeeënlijstje. Mijn baas had een veel langere dan ik. Daar gaat het altijd om trouwens tussen mannen hè. Size does matter voor ons.
Op het lijstje van mijn baas bleken alle vergaderingen te staan die ik had gemist. Het lijstje bestond uit drie dichtbedrukte vellen. Mijn baas legde het onder mijn neus, en zei:
- Ik heb Marjorie gevraagd even een overzichtje te maken van de vergaderingen waar jij bij bent geweest.
Hij schoof een zo goed als leeg A-viertje naar me toe.
- Dat is er eentje, over jouw project. Maar daar staat tegenover dat je drie vergaderingen over jouw project hebt gemist. De gemiste vergaderingen staan op deze lijst, althans een deel daarvan. Je hebt alle werkoverleggen gemist, de maandelijkse teamvergaderingen, het intersectoraal overleg, de rondetafelgesprekken, je zit in de ondernemingsgraad maar bent nooit geweest, nou ja, moet ik doorgaan? Na drie vellen hield de printer ermee op, zijn buffer was vol, maar het zegt denk ik genoeg. In totaal heb je 632 vergaderingen verstek laten gaan.
- O, zei ik schaapachtig. -Heb ik wat belangrijks gemist?
Mijn baas keek me hierop een minuut lang indringend aan. Ik kreeg het gevoel alsof hij mij ten diepste probeerde te doorgronden. Eerst keek ik terug, maar na een tijdje voelde ik dat ik ging blozen, dus ik bestudeerde mijn lijstje targets. Daarna keek ik naar buiten. Toen begon ik een deuntje te fluiten dat ik al de hele dag in mijn hoofd had: we had joy we had fun, we had seasons in the sun... Toen ik weer naar mijn baas keek, zat hij me nog steeds aan te staren, maar zijn uitdrukking was veranderd; alsof hij mij nu helemaal doorgrond had en niet erg blij was met het resultaat. Alof hij keek naar een kolonie maden in een volgesnoten zakdoek.
Ik verlangde hevig naar het moment dat we mijn targets konden gaan bespreken.
- Eh, over mijn targets...
De baas leek iets te ontdooien.
- Dat lijkt me een concreet target ja, daar moet je echt aan werken. Dat je vergaderingen gaat bijwonen. Je hoeft niet eens wat te zeggen misschien, eerst maar eens focussen op er zijn.
Ik haalde diep adem, de man moest echt eens professionele hulp gaan zoeken, vanwaar toch die obsessie met absentielijstjes van vergaderingen?
Maar net op dat moment begon de baby opeens te krijsen.
Ik had haar rustig weten te houden met een zak Zure Matten van Haribo en een drinkbeker warme melk met een scheutje cognac. (Nou ja, vieux, zo goed betaalt het Instituut me nou ook weer niet dat ik me het kan veroorloven om VSOP bij de melk van mijn dochtertje te gooien.) Ze had de hele tijd tussen mijn benen zoet op haar matten zitten sabbelen. Maar nu was het dus van brullenstein.
Ik stak mijn hoofd onder tafel, maar trok het onmiddellijk weer terug, waarbij ik gemeen mijn hoofd stootte tegen de tafelrand - zo als het stónk, onder tafel! OMG. Dat was een buitencategorie spuitluier.
Waar is je verkering als je haar nodig hebt? Ja nee, bij de pedicure, dat wist ik ook wel, maar ik bedoel meer dat ik haar op dit moment wel had kunnen gebruiken om even de baby onder haar hoede te nemen, inclusief het broeikaseffect in die romper.
Of het door de lucht kwam of door de botsing met de tafelrand weet ik niet, maar het duizelde me en ik viel van mijn stoel af. Ik krabbelde overeind, greep de krijsende, stinkende baby en mompelde tegen mijn leidinggevende:
- Even een glaasje water pakken...
Op de gang zag ik dat de kleertjes van de baby aan de achterkant doorweekt waren met een gemeen riekende, roodbruine substantie, tot ongeveer halverwege haar schouderbladen. Dat was lastig, want er zat wel een schone luier in mijn laptoptas, maar geen schone kleertjes. Nou ja, die rommel moest hoe dan ook uit.
Op het herentoilet pelde ik haar voorzichtig uit het textiel-poep-amalgaam, zette haar met haar kont in de wastafel en begon te poetsen met papieren handdoekjes, heet water en handsoap. Ze krijste nog steeds, maar een goede vader weet dat hij zijn kinderen soms moet tuchtigen: het is beter voor hen, op de lange duur.
Toen ze min of meer schoon was, deed ik haar de luier aan. De enige handdoek die beschikbaar was, was zo'n rolding van Hokatex. Ik rende een kamer in, pakte een schaar en nietmachine van een leeg bureau en was in een wip weer terug op de herenplee; maar wie ik daar ook trof, geen baby. Wel een stinkende hoop kleertjes, die ik snel in een afvalemmer propte. En een wastafel met een vreemd ruikende plas beige water waar sliertjes papier in zweefden.
De baby bleek de trap te hebben ontdekt, en was op weg naar beneden. Thuis hebben we een traphekje, maar daar hadden ze op het Instituut natuurlijk weer nooit van gehoord. Gelukkig lag ze niet beneden, en gelukkig was ze opgehouden met krijsen. Ik nam haar terug naar de wc, waar ik een flink stuk Hokatex linnen afknipte en drie keer om haar heen wikkelde; het laatste stukje niette ik vast. Ik had nu een soort Kips Babyworst gemaakt; haar armpjes zaten stijf langs haar lichaam. Gek genoeg hoefde ze nog steeds niet te huilen; het deed haar misschien denken aan haar eerste maanden, dat ze elke avond als een soort Russische pop werd ingebakerd, omdat ze anders 's nachts niet goed sliep.
Over slapen gesproken - hoe laat was het eigenlijk? Tijd voor een middagslaapje? Helemaal geen gek idee! Ik pakte mijn jas van mijn kamer, legde die opgevouwen in een donkere kast, baby erop, deur op slot en hup: weer verder vergaderen. Als het woord 'supervader' nog niet bestaat, moeten ze het uitvinden, en wel speciaal voor mij.
Gelukkig zat de chef nog op dezelfde plek, hij speelde Snake op zijn mobiel. Met tegenzin legde hij het ding weg.
- Daar ben je weer, zei hij nurks. -Goed, je targets. Ik kan er lang en kort over zijn, maar het komt er op neer dat je agendadiscipline flink moet toenemen. Er zijn collega's die niet eens weten wie je bent!
- Doe maar lang.
De baas keek me vragend aan.
- Doe maar lang. Je zegt, we kunnen er lang of kort over zijn. Doe maar lang. De baby slaapt nu toch.
Maar de baas koos voor kort. Bruusk schoof hij zijn stoel naar achteren en stond op, zijn ogen begerig gericht op zijn mobiel, waar nog een spel Snake open stond.
- Over een half jaar beoordelingsgesprek, zei hij omineus. -Als jij nog in aanmerking wil komen voor een tweede periodiekje, zou ik zeggen: zorg dat je je neus wat vaker laat zien tijdens vergaderingen.
Hij pakte zijn mobiel en hervatte zijn spelletje.
Ik ben vroeg naar huis gegaan, gister, dat zul je wel begrijpen. Van al mijn targets zou nu minstens een half jaar niks terecht komen. Toen mijn vriendin thuis kwam, stond als troost ons lievelingsmaaltje klaar.
- Ging ze lekker slapen? vroeg ze na het toetje.
O shit, de baby. Die lag inderdaad te tukken, maar wel in een kast op het Instituut, ingebakerd en wel. En de baas was de enige die de code van het alarm wist. Die ging ik echt niet storen hoor, in zijn vrije tijd. Zeker niet vlak na zo'n vervelend functioneringsgesprek.
Dus ik knikte maar.
- Mm-m. Die slaapt als een roosje.
Een beetje een dorstig roosje, dat wel, dacht ik bij mezelf, en schonk ons nog eens in. Een prima Bourgogne. Ach, wat kan me zo'n functioneringsgesprek ook eigenlijk schelen, dacht ik, ik zit hier met een lieve vriendin en een goed glas wijn. Wat blijft er te wensen over?
