Schandplek op de Werkplek (11): MT (Vac.)
Overleven op het Instituut is een immense uitdaging. Van alle kanten komen er ineens sluipschutters uit de bosjes, en ze hebben maar één ding op hun vizier: mij. Ik ga proberen het rustig uit te leggen, maar het zweet parelt op mijn voorhoofd en het sop staat in de schoenen.Het begon met de interne verhuizing. Ik heb de afgelopen maanden zorgvuldig gebouwd aan een imago van drukbezette belangrijke collega. Mijn kamergenoten zagen mij nauwelijks; ik kwam af en toe de kamer binnen stuiven, griste een lege ordner van mijn volle bureau, en rende weer weg, intussen commando's blaffend in mijn mobiel, waar natuurlijk niemand aan de lijn hing; ik gebruik het ding voornamelijk om de Brandenburger Concerten op te luisteren, of wat ik die dag dan ook gedownload heb. Maar het gaat om je uitstraling, je kunt beter de kamer binnenlopen terwijl je in je mobiel schreeuwt dat het er gister gvd al had moeten zijn, hoe dacht je het te gaan oplossen, en dat een volgende keer een ander etcetera etcetera, dan roerend in een bakje automatencappucino op je bureaustoel neer te ploffen met een verse krant.
Maar nu dus een interne verhuizing. Of ik al mijn spullen in dozen wilde doen, en die dozen wilde merken met het kamernummer waar ik heen ging; zie de bijlage Verhuizing.ppt
Alles is tegenwoordig ook een powerpoint, gek word je ervan. Of ik 's avonds niet vergeten wil het licht uit te doen (alsof ik ooit als laatste wegga, haha), wordt me in een powerpoint gevraagd. Nieuw koffie-uitgiftepunt? Een powerpoint. Handschoen gevonden bij de receptie? Ppt. Ik denk dat mensen niet meer zelf kunnen nadenken, dat de hersens pas een beetje op gang komen bij het beginscherm van powerpoint: click here to add title.
Maar deze powerpoint was omineus. Elke plant, elke collega en elke kast was genummerd en ingetekend op een plattegrond. Snel zocht ik mijn naam op mijn oude plek, maar nee, daar zat nu ene meneer of mevrouw Segaar. Ik bleek heel ergens anders terecht te komen, ik vraag me af of ik de kamer ooit kan vinden. Maar tegenover mijn bureau, dat naast een lage kast type 52A staat, stond een niet bestaande collega ingetekend: Vac. MT. Nou ben ik ook niet achterlijk, dus ik begreep meteen dat mijn toekomstige kantoortuingenoot en bureaudeler een lid van een management team zou zijn, sterker nog, iemand die op dit moment nog werkzaam is bij de Suikerunie, AstraZeneca of het Korps Landelijke Politiediensten! Iemand die nog helemaal niet wist dat hij of zij mijn leven zuur ging maken binnenkort! Iemand die nog de zalige slaap der onwetenden sliep, onkundig nog van het spoedig naderend telefoontje van een headhunter!
Wee mij. Pal tegenover een lid van het management team. En waarom zouden ze het nieuwe lid van het managament team niet gewoon in zo'n ruime kamer met ligbank, extra grote kamerplant en hoogpolig tapijt zetten? Alle andere leden van het manamement team hadden zo'n kamer. Er was een hele vleugel voor het MT beschikbaar, zouden al die kamers vol zijn? Er moesten zeker wel twintig van die kamers zijn... Nee, het was natuurlijk een opzetje, de nieuwe MT-er moest een nieuw managementconcept gaan toepassen, door midden tussen de subknuppels te gaan zitten koekeloeren of die wel hard genoeg werkten en daar dan sneaky rapportages van te gaan maken. Wee wee wee. Zouden ze dan toch doorhebben dat het slim was om bij mij te beginnen, de allergrootste chairwarmer van het Instituut? Maar waar had ik mezelf dan verraden?
Bovendien zit ik met een praktisch probleem, als gevolg van de verhuizing. Mijn spullen moeten in dozen, maar behalve ordners die ik soms vul met papieren uit de oud-papierbak héb ik eigenlijk geen spullen. De perforator, nietmachine en andere elementen uit het Startpakket dat ik destijds per interne post van de afdeling Repro heb gekregen, heb ik mee naar huis genomen, omdat ik soms thuis werk. Nou ja, niet op kantoor kom. En stel dat er dan thuis opeens werk op je afkomt, dan wil je natuurlijk wel goed voorbereid zijn. Stel, je moet iets in een ordner stoppen of zo, en je hebt geen perforator?!
Ik baal hier enorm van, want in plaats van met een goed boek, mijn iPod en wat geestverruimende middelen in de kantine te zitten, sluip ik nu al de hele week van kamer naar kamer om zoveel mogelijk spullen te verzamelen voor in mijn dozen. En denk je dat één doos vol genoeg is? Ha! Ik heb kamergenoten die al drie dozen vol hebben, en in het kader van de imagebuilding moet ik natuurlijk wel voor de hoogste stapel dozen zorgen. Ik neem laptops weg, perforators, handboeken (vullen lekker!), pakken printerpapier (lekker zwaar), soms een printer en zoveel mogelijk ordners. Die laatste zijn makkelijk, want die haal ik uit archiefkasten waarvan niemand het bestaan nog van weet. Maar de andere spullen voor in mijn lage kast (moet ik die trouwens delen met de nieuwe MT-er straks? Ik bibber en sidder bij de gedachte!) moet ik heel sneaky wegroven. Ik ga zo te werk: ik kijk op de naambordjes van een kamer tot ik er een tegen kom waar een man en een vrouw werken. Stel Sylvia en Arnold delen een kamer. Dan kom ik heel autoritair binnen, constateer dat Arnold er is en Sylvia niet, en dan zeg ik: Hallo, ik kom voor de spullen van Sylvia, je weet wel voor het project mompeldiedinges. Fluitend rommel ik door Sylvia's spulletjes, tot Arnold weer naar zijn scherm begint te kijken en dan laad ik zoveel mogelijk dingen at random in een Albert Heijn tas, die ik voor dat doel heb meegenomen.
"Dag. Wil je tegen Sylvia zeggen dat ik alles heb gevonden? Zeg maar dat Hans alles heeft, dan begrijpt ze het wel."
De meeste kantoorsukkels knikken dan blij. Eenmaal op mijn kamer leeg ik de tas in een doos, schrijf er mijn nieuwe kamernummer op en til hem op de stapel.
Mocht je denken, zolang er honger in Afrika is snap ik niet waar hij zich druk om maakt, ga dan toch maar even goed zitten en grijp beide armleuningen vast. Want hier komt het verschrikkelijkste nieuws in mijn Inbox: een powerpoint met een uitnodiging voor een functioneringsgesprek! Help! Mij is altijd verteld dat één van de zekerheidjes van het kantoorleven is, dat een functionerinsggesprek er nooit van komt, omdat de leidinggevenden het veel te druk hebben met het verzilveren van hun opties en andere graaiwerkzaamheden. Maar zo niet kennelijk op het Instituut! De powerpoint rept over Knelpunten en Targets, en als er nou twee dingen zijn waar ik werkelijk een hartgrondige hekel aan heb, dan zijn het knelpunten en targets. Werkelijk, ik spuug op Knelpunten, en Targets zou ik het liefst als een nest jonge katjes in een emmer water verzuipen!
Maar ik heb ook werkelijk geen flauw idee waar ik het met de leidinggevende anders over moet hebben. Het liefst sloeg ik het hele gesprek gewoon over. Weet iemand een broeinest van besmettelijke bacterieën, zodat ik daar heen kan vlak voor het functioneringsgesprek? Of zal ik gewoon mijn tweelingbroer sturen? Op de begrafenis van een tante heeft hij laatst ook door een ander overhemd aan te doen namens mij geconcoleerd... Ik kreeg nog een kaartje thuis waarin ik hartelijk bedankt werd voor het betoonde medeleven, het had mijn oom werkelijk ontroerd. Dus mijn broer kan ik om een boodschap sturen... Maar zal hij durven?
Ik slaap niet meer. En als ik slaap droom ik van leidinggevenden met scherpe kroontjespennen, die het woord 'ongeschikt' in mijn naakte vlees kerven. Er zijn twee mogelijkheden: ik word ontslagen, of er gebeurt iets heel vreemds. Ik hoop natuurlijk op het laatste.
