Bullshit-bingo
We kennen het wel, het spelletje dat onder wurgende spanning uitsluitsel geeft wie er met de fles rooie tafelslobber vandoor gaat. Alhoewel, ooit won ik zomaar effe de hoofdprijs, een zaagmachien. Maar nu doel ik op een heel andere bingo, namelijk de bullshit-bingo. Het koppelstreepje is overigens waarschijnlijk illegaal. Moet kunnen. Ik had ze wel eens gezien en was dus van het bestaan op de hoogte. Je blijkt ze gewoon te kunnen googelen, ook in onze taal. Dus gauw twee verschillende geprint en meegenomen naar het werk. De volgende vergadering stond alweer op mijn PDA te drammen. Ik heb de zaak niet al te veel op de spits gedreven door de bingo op papier uit te delen, maar de lui aan mijn kant van de tafel snaaiden ze iedere keer voor mijn snufferd weg. En hadden heel wat pret. Voor de prutsers die niet weten wat een bullshit-bingo is, even uitleg. Je maakt een vierkant van 25 of 36 termen die tijdens iedere vergadering te onpas worden gebruikt. Zoals win-winsituatie, neuzen dezelfde kant op, de klant wil ook wat, even op de plank leggen en noem maar op. Er zijn er inmiddels veel meer dan honderd. Je luistert naar de spreker en turft elk gebruikt cliché op de kaart af. Bij een horizontaal, verticaal of diagonaal rijtje vol spring je op en roept “BULLSHIT!” Werkt fantastisch, want je luistert zelfs ingespannen naar gemompel om te kunnen scoren.
Een verfijning is een paar verschillende versies tegelijk te gebruiken, zodat niet iedereen op dezelfde laatste term zit te wachten. Of dezelfde versie maar verschillende indelingen. Het effect is dat de spreker na een eerste aanvaring met een opspringende luisteraar verder wel uitkijkt wat hij gaat zeggen. Betere kwaliteit van gesproken teksten is een eerste gevolg. En wellicht wordt het nut van vergaderingen en toespraken binnen de tent weer eens kritisch tegen het licht gehouden.
Want daaraan zal ik nooit wennen. Ik heb als columnist in het bedrijfssukkeltje vele malen gefulmineerd tegen deze verschijnselen en van hoog tot laag gelijk gekregen, maar veranderen, ho maar. Er zijn inmiddels een hele rij veelal draconische maatregelen bedacht om de vergaderdrift drastisch in te dammen, maar men durft blijkbaar niet. Democratisch is een grote school op papier wel, maar dat is een schijnvertoning van jewelste. Je hebt te maken met een groot aantal redelijk intelligente lieden die allemaal heilig overtuigd zijn van hun gelijk. Dat lijkt de voornaamste reden te zijn om te vergaderen, want dan kan iedereen zijn zegje doen. Dat er niks uitkomt en dat de leiding toch wel zijn gangetje gaat, alla, dat zij zo. Voor mij, komend uit het kleinbedrijf is dat overigens dé reden om vooral níét te vergaderen, maar dat krijg ik er maar niet doorheen. Dus andere dingen voorgesteld, als daar zijn:
Alle stoelen weg, iedereen blijft staan. Wedden dat er nooit meer langer dan een half uur vergaderd wordt? Of het maximale aantal deelnemers beperken tot drie à vier, want er is al vele malen bewezen dat bij meer deelnemers niemand meer naar elkaar luistert. Of luide snurkgeluiden maken of collectief het hoofd op de armen leggen als men een woordvoerder niet meer pruimt. Of de volgorde van de agenda omkeren en beginnen met de rondvraag. Vierkante opstelling van de stoelen, één vraag per kant. We zien dan wel wie zijn nek uitsteekt en na de vergadering meedogenloos wordt omgehakt.
O ja, ik hoorde van een collega wat er momenteel in Zuid-Afrika gebeurt. Nadat de blanken voor een groot deel van hun macht waren ontdaan begonnen de donkere mensen de zaken over te nemen, ook met vergaderen. Men trok een net pak aan en ging dagelijks bij elkaar zitten om de zaken door te spreken. Inmiddels is het een klucht geworden, want de deelnemers worden jaarlijks dikker bij gebrek aan beweging en het vergaderen heeft zodanige vormen aangenomen dat men alleen nog maar vergadert, zodat voor uitvoering van genomen besluiten geen tijd meer beschikbaar is. Tot dusverre heeft dat de vergaderwoede nog niet kunnen indammen.
Overigens werkte het bingospelletje tijdens mijn vergadering niet, want de spreker praatte zijn taal zoals zij mams hem had geleerd. Geen stoplappen, en clichés. Hij kon er dus naderhand ook wel om lachen. Wie weet een echt goeie manier om de vergadertijgers hier te lande in hun hok te krijgen en een zweem van doelmatigheid in lerarenland terug te brengen?
Gramps
