Schandplek op de werkplek (10): Nice tits

Tijl (tijl)
Het kwam een beetje onverwacht, maar er blijkt op het Instituut een project te zijn waar ik aan werk. Het heet Het Project. Ik had wel allerlei mailtjes zien langskomen met Het Project als onderwerp, maar omdat ik dacht dat ik met Het Project niks te maken had, had ik die allemaal ongelezen gelaten. Maar gister kwam ik erachter: ik speel een belangrijke rol binnen Het Project. Ik ben Projectleider. Ai.

De mailbox bij ons op het Instituut mag maar 100 mb aan bestanden bevatten. Ik heb allerlei collega’s die mij ongevraagd op de hoogte houden van hun projecten, en dat gebeurt onveranderlijk in joekelzware powerpoints. Na verloop van tijd zit je mailbox dan vol, maar dat kan mij niks schelen, ik doe dan gewoon toggle all, en daarna op de deleteknop en als hij dan vraagt of ik iets zeker weet, dan druk ik altijd op ja. Even later is mijn mailbox zo leeg als een Noordzeestrand in februari.
(Je moet er een beetje handigheid in hebben, die computerbusiness.)
Maar toen lag er een briefje op mijn bureau. LEES JE MAIL!!!!!

Uitroeptekens in de uitverkoop, mompelde ik gewoontegetrouw. Hoe bozer het briefje geschreven, hoe meer uitroeptekens.
Voortuin: Honden poep een eind verderop!!!!!!!
Buurtwinkel: Geen fietsen voor het raam of ik zet ze op Marktplaats!!!!!!!!!!!!
IJskast studentenhuis: Elk biertje aankruisen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Jij ook Joep!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Met de inkt van alle overbodige uitroeptekens die wij in de Westerse Wereld gebruiken, kun je de halve Sahel besproeien. Krijg je wel een beetje zwarte tomaten en komkommers, maar toch, die woestijn ligt er nu maar een beetje nutteloos te wezen. En aan de gele kiwi zijn we ook in een mum van tijd gewend geraakt.

Vijf uitroeptekens is al best boos, en ik meende bovendien de hanepoten van mijn leidinggevende te herkennen, dus ik ging toch eens kijken wat er nou zo dringend kon zijn.
Ik bleek drie high priority mails te hebben, te herkennen aan een rood envelopje met een uitroepteken erin (eentje maar). De een ging over een das die was blijven liggen in het zitje bij de receptie, wie of er bezoek had dat nu een das miste. De ander was dat het niet de bedoeling was om buiten de vakken te parkeren op het parkeerterrein, en de derde ging over een meisje met leukemie dat je kon helpen een WII op haar ziekenhuiskamer te bezorgen door een armband met je eigen naam erin te bestellen.

Dus.

Maar bij de onbelangrijke mail zat wel een uitnodiging om Het Project te evalueren, donderdagmiddag 10 oktober om 2 uur, of vrijdagochtend de elfde om half tien. En nog een uitnodiging, maar nu met data in november. Twee mails nodigden me uit Het Project te evalueren in december, en de meest recente drie dateerden uit 2008. De laatste mail was een uitnodiging voor de evaluatie op maandagmiddag 14 uur. Dat was over zeven minuten.

Hee pappelepee. Ik kon kiezen: of snel heen en weer naar de Wibra voor een schoon overhemd (ik wist gisterochtend natuurlijk niet dat ik een vergadering zou hebben, en ik was bovendien vergeten dat ik eergisteren een vrolijk diner met de baby had gehad, waarin klodders appelmoes, stromen jus en kwakken mayonaise eerst op mijn overhemd moesten worden geknoeid, kloeit, kloeit kraaide ze dan, en daarna met een tissue moesten worden ingewreven: papa poesse, papa poesse, dus ik zag er een beetje smoezelig uit) of me snel-snel inlezen in Het Project.

Ik koos voor de Wibra. Image is everything. Kleren maken de man. Helaas waren alle overhemden uitverkocht, behalve de roze. Sinds Oger bij Ajax het roze overhemd introduceerde zijn we nooit meer kampioen geworden, dus ik heb nooit meegedaan aan die bespottelijke mode; roze is een kleur voor meisjeskleuters met K3 broodtrommels, niet voor volwassen kerels. Snel snel koos ik een t-shirt uit, later bleek er een tekst op te staan: nice tits underneath, feel ‘m.
Ik was dus niet helemaal goed voorbereid op, noch passend gekleed voor de vergadering. Die niettemin gewoon begon. Nadat mijn leidinggevende had afgetrapt, keek iedereen mijn kant op: ik was kennelijk degene die het evaluatiewerk voor mijn rekening moest nemen.

- Het Project, tja, comme si comme ca, begon ik. Het is natuurlijk altijd lastig, gezien de omstandigheden. Maar anderzijds boeken we wel vooruitgang, al ontmoeten we ook weerstand, die we echter toch ook deels hebben kunnen tackelen.
Als een konijn temidden van felle koplampen keek ik van mijn agenda op, waar eigenlijk niks in stond trouwens. Maar men knikte bemoedigend, Petra schonk iedereen nog eens koffie in en het leek erop dat iedereen het met me eens was. Dus ik ratelde dapper door.

Toen vroeg de leidinggevende me naar het draagvlak. Ik antwoordde dat het draagvlak, gezien de omstandigheden, altijd lastig was, maar dat we anderzijds wel vooruitgang boekten op het punt van draagvlak, al ontmoetten we wel weerstand, die we deels overigens ook al weer hadden kunnen tackelen. De leidinggevende maakte wat aantekeningen.
Toen meldde iemand anders zich, met de vraag of er wellicht niet wat fte's voor Het Project moesten worden aangevraagd bij het Bestuur van het Instituut.

Mmm, enerzijds beviel mij het idee van ondergeschikten mij wel. Ik heb altijd al iemand willen hebben die ik de hele tijd zinloze opdrachten kan geven. In mijn relatie is het eerder andersom, en ook tegen mijn kinderen kan ik niet echt op. Zelfs de kat trekt zich weinig van me aan. Dus een ondergeschikte, te dom om te poepen liefst, dat leek me wel wat.
Anderzijds, zou het zo’n naaste collega niet snel opvallen dat ik eigenlijk niet zo heel veel deed, op het Instituut? Ik vermaak me er prima hoor, maar of ik nou veel bijdraag aan het welslagen van Het Project… En als ik nou een beetje een slimme ondergeschikte kreeg, dan had die dat natuurlijk zo door.

Ik schudde mijn hoofd.
- Ik werk me drie slagen in de rondte, maar ik weet dat er projecten zijn die die fte’s harder nodig hebben.
Ik keek iedereen een voor een veelbetekenend aan. Er werd instemmend geknikt, hier en daar zelfs een stiekem duimpje opgestoken.
- Laten we de volgende evaluatie dan maar afwachten, besloot mijn leidinggevende. Ga zo door, Tijl.
Agenda's werden dichtgeklapt, kleine onderonsjes werden aangegaan, en stoelen werden naar achter geschoven om de benen eens te kunnen strekken. Ik rook mijn kans.
- Sorry, maar… Ik wees naar mijn horloge, haalde mijn schouders op, wuifde vaag in de rondte en beende naar de deur.
Altijd doen of je het druk hebt, dat is mijn strategie om Het Project (en mijn eigen halve fte) te redden.

Ik zeeg neer in mijn favoriete bankje in de kantine, pakte Harry Potter en rolde een joint.