Vandaag begon elf dagen geleden
Vandaag begon elf dagen geleden. Toen leek het me nog niets. Het kwam wel vaker voor, waarom zou het nu anders zijn, het gaat zo wel over. Als het nu niet over gaat dan gaat het straks wel over. Dat was elf dagen geleden een realistische gedachte. Misschien een stomme gedachte, maar hij was gebaseerd op het verleden. Dat verleden heeft dan wel bobbels en twijfelachtige gebeurtenissen, maar het kon nu nog na verteld worden, dus waarom zou het nu anders gaan?Vroeger was ik een grote fan van allerlei dokters- en ziekenhuisprogramma’s op tv, hoe realistischer en bloediger hoe beter. Wekelijks zat ik voor de buis als ER langs kwam, ik denk dat ik inmiddels precies weet hoe ik een infuus moet aanleggen of iemand moet intuberen. Gewoon door er zo vaak naar te kijken. Ook de EO ziekenhuisseries gingen er als zoete koek in, over meneer Janssen van 85 die pijn op de borst had en het niet helemaal vertrouwde. Meneer Janssen zag je een paar weken later bij “de huisartsenpost” van de AVRO weer langskomen met pijn op de borst.
Vandaag, alle elf dagen van vandaag heb ik geen ziekenhuis- of doktersprogramma’s gekeken, zij had me nodig en ik had even geen behoefte aan intubaties. Over 20 minuten is vandaag afgelopen, misschien wil ik dan wel weer een dokter op tv zien, maar niet vandaag, want vandaag duurde te lang, tien dagen te lang.
Ik heb meneer Janssen vandaag niet gezien in het ziekenhuis. Door mijn tv gedrag verwachtte ik eigenlijk meteen een camera op mijn neus toen de verpleegkundige me binnenliet. Met de arm van mijn vriendin slap steunend om mijn schouders liep ik een hal binnen die me maar al te herkenbaar was van TV. Ik herinner me geen tv programma over dit ziekenhuis, alleen horrorverhalen. Als ik meneer Janssen hier naartoe gebracht had voelde het vast anders. Meneer Janssen is 85, mensen van zijn leeftijd krijgen het aan hun hart. Mijn vriendin is 19.
Een klein legertje dokters in het blauw komt met een redelijke pas door een drukke gang aangelopen, voor mensen met een slopend beroep zien ze er opvallend goed uit, alsof het ziekenhuis tijdens de sollicitatiegesprekken op een representatief uiterlijk let. Ze hebben vandaag nog maar 4 levens gered, het was een rustige dag op de eerste hulp, met meneer Janssen ging het plots slecht. Reclame.
Vandaag kwam er geen reclame, ik snakte naar reclame, 5 minuten om wat ik om me heen zag van me af te zetten, om naar de wc te kunnen, om te kijken of er e-mail is, de hond te aaien. De reclame kwam niet, de eerste hulp doet niet aan reclame. Alleen aan lang wachten. De afstand tot de realiteit die ik wel kan bewaren als ik meneer Janssen van 85 op TV zie was er vandaag niet.
De realiteit die over me heen kroop was beangstigend, enorm beangstigend. Het hoort niet dat ik hier nu zit, mijn vriendin is nog maar 19, ik ben 66 jaar te vroeg hier. De arts die door de deur komt moet nog geboren worden, zou mijn zoon kunnen zijn, als ik hier op tijd zou zitten. Ik zit hier te vroeg, zij ligt hier te vroeg. Met pijn op de borst, aan een ECG, wachtend op een uitslag. Van klachten die ze al heel lang heeft, maar niet zoals de elf dagen van vandaag. Hopelijk is vandaag snel voorbij.
