Jeugd zonder dromen?
Als 12-jarige had ik in mijn spijkerbroek vale plekken van het spelen met Lego, en was een PVC-buis met wat tape en opgerolde stroken krant een stuk speelgoed waarmee ik mij eindeloos kon vermaken. Als kind moest je wat fantasie hebben om je te vermaken.Als ik kijk naar de huidige generatie, lijkt er van dit beeld weinig meer te bestaan. Enige fantasie en mogelijkheid zichzelf te vermaken lijkt er in een groot deel van de hedendaagse jeugd niet meer aanwezig. De Playstation en mobiele telefoon zijn de enige vormen van tijdverdrijf, en de rest wordt met televisie en internet opgevuld.
En dat spiegelt zich toch af in de kinderen van nu. De televisie bepaalt grotendeels de kleding die gedragen wordt, de taal, en wat er gezegd en gedacht moet worden om stoer te zijn.
Met mijn 29 jaar heb ik me nog nooit zo oud gevoeld. Als ik kijk naar de kinderen van nu, vraag ik me af of ze enig idee hebben van spelen langs een sloot, kikkers vangen, verstoppertje spelen en hutten bouwen. Niet dat dit nodig is voor de ontwikkeling, maar het tempo waarop tegenwoordig kinderen volwassen proberen te zijn heeft niets natuurlijks meer. Reeds op jonge leeftijd is er nu al een focus op roken, extreme feesten, kleding en seks. Kinderen van 10 jaar staan met hun moeder een string uit te zoeken in de winkel. De onschuld van vroeger lijkt compleet niet meer te bestaan.
Als je aan het gemiddelde kind vroeg wat hij of zij wilde worden, dan waren dit dromen van zuster, astronaut, brandweerman of wereldreiziger. Bergen beklimmen en uit vliegtuigen springen. Als je dezelfde vraag nu stelt zal het antwoord ergens tussen rapper, gangster en filmster liggen. Waarbij het imago belangrijker is dan de prestatie waar het een beloning voor lijkt. Wanhopig pogend een middels de media geschept verdraaid beeld van volwassenheid op veel te jonge leeftijd uit te dragen.
Auto's sneuvelen, ruiten worden ingegooid. Een grote groep jongeren loopt op dit moment op straat te demonsteren, enkel omwille van het slopen en rebelleren. Ze schreeuwen leuzen over onderwerpen waar ze de echte waarde en inhoud niet van kennen. Namen van oorlogen en gebeurtenissen welke ze nooit meegemaakt hebben, en waar duidelijk de achterliggende betekenis verloren is gegaan. Als een stel hooligans dat al lang vergeten is waarom ze eigenlijk bij elkaar zijn. Al het oude en behouden bekritiseren door het te schreeuwen, te rappen. Maar niet weten wat het eigenlijk is waar ze tegen zijn.
Het groepsgevoel en rebelleren tegen 'de rest' is het enige wat overblijft. Waarbij het protest meer het doel lijkt te zijn dan het middel.
Neem ze hun mobieltjes af en ontdoe ze van hun MTV en spelcomputer, en wat blijft er over. Een groep verloren kinderen zonder eigen dromen en idealen. Ze schreeuwen om meer vrijheid, terwijl de manier waarop laat zien dat ze met deze vrijheid nog compleet niet om kunnen gaan...
