Schandplek op de werkplek (7): vechten

Tijl (tijl)
Elke eerste dinsdag van de maand is er werkoverleg. Ik snap dat niet: overleggen is mijn werk, en het werk van de meeste andere mensen die van jouw belastingcenten snoepen. Dus een werkoverleg maakt in mijn optiek de zaak nodeloos ingewikkeld. Overleg over overleg heeft immers niet zoveel zin.
Deze dinsdag heb ik helemaal geen zin in het werkoverleg. Kunnen mannen ook PMS hebben? Ik voel me wel zo.
Zoals gewoonlijk is de baas overspannen, dus Jaap neemt het woord.
"Goedemiddag, iemand bezwaar als ik even aftrap?"
Ik voel me naast chagrijnig ook balorig, dus ik zeg: "Ja."
"Eh?" Jaap kijkt verbaasd mijn kant op.
"Ik heb liever dat ik even aftrap."
"O, oh nee, goed hoor. Ik dacht ik trap even af, maar als jij iets dringenders hebt, ga je gang hoor. Geen probleem."

Ik zwijg.

Men kijkt mij steeds minder welwillend aan.
"Nou? Jij zou toch even aftrappen?"
"Zometeen."
De mimiek loopt van verbaasd tot verwilderd. Dit hebben ze nog niet eerder meegemaakt, zwijgen. Maar het is heel goed voor ze! Ik denk zeker te weten dat ergens in de Tao staat dat de wijze monnik liever zwijgt dan preekt.
Niemand durft nu iets te zeggen. Wel worden er kelen geschraapt, neuzen gesnoten en mobieltjes aan of uit of op trillen gezet.
Eindelijk verbreek ik de louterend bedoelde stilte.
"Jaap, zou jij willen aftrappen?" vraag ik op mijn allervriendelijkst.
"Hè? Ja maar... Net zei je nog...?"
"Goed Jaap, dan niet. Als jij niet wil aftrappen, dan niet. Is er iemand anders die wil aftrappen?"

Weer zoeken de vergaderdieren wanhopig steun in elkaars mimiek. Niemand durft nu meer af te trappen.
Ik zucht theatraal.
"Oké oké oké, ik trap wel even af. Ik begrijp werkelijk niet waarom iedereen daar zo moeilijk over doet. Goed, de agenda laat ik even de agenda, ik heb namelijk een vraag voor de rondvraag. De vorige keer is de rondvraag namelijk vervallen doordat Jaap toen de Thalys moest halen naar Disneyland Parijs. Dus die rondvraag is blijven staan. Hebben er nog andere mensen dingen voor de rondvraag van vorige vergadering?"
Weer niemand die zich meldt. Maar Anja begint zomaar te praten.
"Ik vind het wel gek hoor, beginnen met de rondvraag." Ze slaakt een soort lachsnik, waarbij een kloddertje speeksel op het gele colbert van Roderick valt.
"Anja, verlaat jij de vergadering maar. Nee! Ik ben serieus. Met deze opstelling komen we geen stap verder. Eruit nu. Ja toe maar! Toemaar toemaar toemaar!"
Ik knip ongeduldig met mijn vingers.

Anja staat zo boos mogelijk op en beent weg. Men kijkt elkaar aan - moet men demonstratief volgen, of duikt men als een kudde dolle hyena's op mij?
Maar ik geef ze de tijd niet.
"Mijn vraag voor de rondvraag is of niet iedereen mij 's morgens goedemoggel wil wensen. Zijn we goddank na vijftien jaar eindelijk af van goeiesmorreges, gaan we het komende decennium allemaal goedemoggel en transpoft tegen elkaar zeggen. Mijn vraag voor de rondvraag is: als je niet gewoon goedemorgen kan zeggen, hou dan gewoon je muil."
"Dat is geen vraag!" O jee, het is Thea.

Thea verdenk ik al langer van een stoornis in het autistiforme spectrum.
"O? Willen we Anja achterna soms Thea? O. Nou dan. Beetje constructief graag. En dat is ook geen vraag. Puntje twee. Dit werkoverleg vindt voortaan op zondag plaats, bij mij thuis. Ik weet het, Amsterdam is 100 kilometer hiervandaan, en dat is best een pittig stukje rijden. Dat weet ik uit ervaring. Elke ochtend weer, elke middag weer. Maar hoor je mij klagen? Hoor je het hockeyteam klagen dat Peking wel erg ver weg is? Nou dan. Omdat het op zondag is, ben je niet verplicht te komen op het werkoverleg. Zondag is namelijk een vrije dag. Alleen als je het werkoverleg heel erg verschrikkelijk belangrijk vindt, mag je komen en mijn zondagsrust verstoren. En oja, we doen geen notulen meer. Belangrijke dingen schrijft iedereen zelf maar op een stukje papier. En we hebben ook geen agenda meer, want normaal is het eerste punt na de aftrap altijd, wie heeft er nog een aanvulling op de agenda, en dan barst er een enorme discussie los waarom puntje X nu juist wel of juist niet nu al op de agenda moet. Dus dat is op te lossen door voortaan ons zondagse werkoverleg zonder agenda af te werken. Bovendien zal ik keihard opera's van Wagner draaien, want daar hou ik van op zondag. Plus dat ik de vergadering zal leiden met mijn jongste dochtertje op schoot. Ze is een jaar en ze huilt veel, zeker als ik haar hard knijp. Wat ik vaak doe, want dat vind ik leuk.
En het laatste punt, Jaap mag niet komen. Jaap is namelijk een notoire zeikerd en die wil ik niet onder mijn dakpannen hebben. O ja, en alle vergaderingen zullen staande afgewerkt worden, behalve dan dat ik zit, anders kan mijn dochter van een niet op schoot. En er is geen koffie, want de reden dat er in Nederlandse zichtlocaties zoveel vergaderd wordt, is simpelweg dat er een lekker bakkie koffie bij geserveerd wordt. Iemand anders nog wat voor de rondvraag van vorige vergadering? Dan sluit ik nu de vergadering. Tot de eerste zondag van eh, januari, te mijnent."
Ik schuif mijn stoel naar achteren en wil opstaan.

Maar Jaap is een beetje boos geworden. Zijn ene ooglid trekt en er zit een beetje spuug op zijn kin.
"TIJL!"
"Sorry, de vergadering is gesloten. Zondag eens even kijken, 6 januari verder. O, verhip. Dat is nu vervelend. Dan vieren we drie koningen. Gekke ouwe katholiek dat ik er ben. Tulbandcake bakken met een boon erin, wie de boon tussen zijn vullingen heeft is de hele dag de baas. Lachen wordt dat. Nee, dan wordt het de eerste zondag in februari. Als ik dan niet op wintersport ben tenminste hoor."
"HOU OP!"
Jaaps stem klinkt schril, hard en hoog. En bovendien nogal dichtbij. Ik kijk op uit mijn filofax en zie hem met een knalrood hoofd vlak bij mijn oor. Het lijkt werkelijk of hij schuimbekt. Oei. Kom een vergaderdier niet aan zijn werkoverleg.

"Zeker, we houden op. Maar Jaap? Er zit spuug op je kin."
Hij maait woest naar zijn kin, maar al doende raakt hij Roderick aan zijn oog.
"Au! Achterlijke!" roept Roderick.
We hebben een kleine Ier op het instituut, die niemand verstaat omdat hij een soort van prehistorisch Gaelic praat of zo. Misschien SchweitzerWelsh. Maar hoe dan ook, je kan er geen brood van bakken.
"Ai rauch door fack ole mudd rash." Misschien betekent het: 'ik sla jullie allebei aan gort', want dat is waar onze Ier mee begint.
"Nee!" schreeuwt onze borderliner Thea. "Niet gaan vechten! Ik kan daar niet tegen!"

Maar het kwaad is geschied. Verwonderd zie ik de kluwen collega's aan, die elkaar probeert te raken waar het pijn doet. Kennelijk zit er toch wel veel oud zeer in het team. Geen wonder dat de chef overspannen thuis zit. Nou ja, de vergadering was afgelopen, dus er is geen reden om al te lang te blijven. Fluitend loop ik de trap op naar mijn kantoortuin. Met die PMS gaat het een stuk beter ineens.