De treurigheid van het daten in vier bedrijven

Eerste bedrijf

Gratis tip voor elke man die niet meer op zondagochtend met broodkruimels in zijn boxershort wil ontwaken! Schrijf je in op een datingsite en verkoop je ziel aan profielen van randdebielen die plots voor je deur kunnen staan. Vaak labiele meisjes zonder enig gevoel voor humor, maar wel met een zwak voor ijzerwaar en pikhouwelen. Gekleed in zwarte lakens en met veel te grote laarzen aan hun lompige voeten komen ze in het holst van de nacht hysterisch je kot binnenstappen. Over het algemeen regelmatig misbruikt door vader en op video vastgelegd. Die video's kun je overigens niet zien in iemands profiel. Daar staat heel netjes geschreven dat men van pizza en Coca Cola houdt en dat men het liefste in het weekend met een filmpje op de bank zit. Immers, niemand op je profiel als je eerlijk bent. Eerlijkheid duurt altijd nog veel en veel te lang.
Zo schreef ik me ook eens in op een dag dat ik met een kater wakker werd en ontbijt op bed van drie weken geleden tussen mijn lakens terugvond. Enigzins blij met het blauw geworden ei dat onder mijn kussen lag - en zo gek is het niet eens; in Japan pleuren ze eieren onder de grond tot ze zwart worden en vreten het dan pas op - startte ik mijn pc op en zocht een redelijk betrouwbare site waar ik zogezegd eens kon loeren naar knappe schoonmaaksters, verdwaalde cardiologen en meisjes in het zwart die misbruikt zijn door hun vader. Ik verzon een naam, maakte een profiel aan, loog dat ik van pizza en Coca Cola houd en voor ik het in de gaten had, kreeg ik al meteen een berichtje van een niet onaardig meisje met lang, blond haar en twee verschillende soorten kleur ogen. Je kunt namelijk ook nog een foto van jezelf toevoegen, zo was ik net vergeten te vermelden.
Na wat berichtjes over en weer besloot ze krankzinnig te worden. Langdradige verhalen over pratende koelkasten, rondzingende hoogovens en blazende schapen maakten haar niet bepaald aantrekkelijk. Lang leve de 'ignore'-knop. Daarmee kun je verder contact voorkomen en dat is soms maar goed ook. Want hoe wist bijvoorbeeld het vreemde meisje, gehuld in zwarte lakens, waar ik woonde? Binnen een mum van tijd moest ze dat opgezocht hebben, dat kan niet anders. Ik had enkel en alleen gereageerd op een volslagen debiel stukje tekst vol spelfouten dat ze toestuurde.
Om twee uur in de nacht ging de deurbel, gevolgd door een snerpend geluid. Een pikhouweel zat dwars door mijn voordeur. Hoogste tijd om open te doen. Daar stond ze dan en binnen no-time in tranen te blèren over iets dat ik met geen mogelijkheid kon verstaan. Zo verstandig als ik ben, probeerde ik eerst het pikhouweel uit haar handen te praten. Dat resulteerde in een 'goed' gesprek op de bank, waarbij zij steeds aan het woord was en ik bemoedigend knikte, en uiteindelijk in dampende seks op het toilet. Want ik heb ook zo mijn merkwaardigheden. Ik heb haar daarna nooit meer gezien, maar kreeg wel enorm de smaak te pakken van het daten. Daarover in mijn volgende column veel en veel meer! Nochthans zit ik met drie Surinaamse dames in de badkamer opgesloten. Ik heb zo mijn merkwaardigheden.


Tweede bedrijf

Het is van belang de krankzinnigen uit je computersysteem te filteren. Want krankzinnigen houden je alleen maar op, verzieken je dag en luchtwegen. Zoals het meisje met het pikhouweel dat me midden in de nacht opzocht. Of de drie Surinaamse dames die ik opsloot in de badkamer. Ik wilde wel eens weten of ze echt zo temperamentvol zijn en hoe ze reageren op panieksituaties. Dat heb ik geweten. Mijn broer heeft al dreigbrieven van ze gekregen met de boodschap roti van hem te zullen maken. Maar naast krankzinnigheid is muzieksmaak bijzonder bepalend. Een vrouw zonder smaak komt mijn huis niet in. Zo selecteer ik de hele dag door dames voor de perfecte date. Gisterenavond nog met vier vrouwen afgesproken in cafe 'Tom Tom'. Ze wisten allen van elkaar dat er maar één, of in het ergste geval, géén kandidate over kon blijven.
Ik kwam vijf minuten later dan de afspraak was het café binnen. Dat deed ik natuurlijk expres, om ze even te laten zweten. Ik struikelde dan ook over de peentjes bij binnenkomst.
"Wat is je favoriet lied aller tijden?" schreeuwde ik dreigend naar het eerste meisje met de rode leren handtas - eigenlijk viel ze daardoor al af. "Uhm ... 'Wind of change' van The Scorpions." Ik bestelde meteen een Westmalle Triple.
"En jij?" probeerde ik zo kalm mogelijk bij de tweede vrouw. Ze had lang zwart haar en een ketting met een exotische steen om haar nek hangen. "'Tunnel of love' van The Dire Straits... is dat goed?" Een tweede Westmalle volgde.
"Het kon allemaal veel erger," bedacht ik me. Nu heb ik de psychosomatische drang om bij The Dire Straits te gapen en is 'Wind of change' nog erger dan het aanhoren van de complete Piet Veerman cd-box, doch het kan allemaal nog veel erger.
De derde dame was inmiddels het toilet ingevlucht en dus besloot ik het de vierde iets gemakkelijker te maken. "Noem op z'n minst vier nummers van David Sylvian. Je hebt mazzel, ik ben in een goede bui vandaag; het mogen ook tracks van Japan zijn."
Het meisje zag er mooi uit. Zó mooi zelfs dat ik het niet eens heel erg zou vinden als ze maar drie nummers zou kunnen opnoemen van Sylvian. Ik bestelde nog een Westmalle om een beetje in de stemming te komen. Dit zou de vrouw van mijn leven kunnen worden.
"David Sylvian, was die niet van Duran Duran? Daar heb ik eerlijk gezegd niks mee," sprak ze iets te zelfverzekerd en arrogant. Het werd een veel te lange nacht waarbij weer eens niets gezegd werd en ik derhalve aan de toog in slaap sukkelde.


Derde bedrijf

Het angstzweet breekt me uit wanneer ik de trap afdaal en me in de richting van de keuken begeef. Het onheilspellende toekomstbeeld zit me op de hielen en blijft me al enkele uren achtervolgen. Het is drie uur in de nacht. De ijskast zoemt. Buiten vechten twee katers om een poes en binnen bij het aanrecht lekt de kraan oorverdovend. Ik ben klaarwakker, want ik durf niet te slapen. Zodra ik mijn ogen dicht doe, zie ik bloed en paniekerende pupillen vliegensvlug door het donker heen prikken. Zwijgend als het graf schreeuw ik de longen uit mijn lijf. Een blik Schultenbrau biedt uitkomst, maar helaas van korte duur. Een half uur voel ik me relaxed onder de pilsen deken. De tv staat zacht aan; een herhaling van de spelshow van vanmiddag, waarin een rad draait en draait en draait en...
Ik kom rustig op adem en neem zo nu en dan een slok. Maar na een half uur verschijnt er weer testbeeld. Zachtjes zoemt het monotone geluid door in mijn kop wanneer ik het toestel uitzet. Een uur of wat lig ik in foetushouding op de bank. Het blik Schultenbrau ligt op de vloer met het lipje ernaast. Vreemd is de angst niet, eerder herkenbaar voor de tijd van het jaar. Als een ongewenste bezoeker die je dagschema in de war maakt. Ik wacht op de postbode, de auto van de buren die het grindpad verlaat, de hond die uitgelaten wordt door de buurvrouw en de eerste fietsbellen van de schoolkinderen. Met het kussen op mijn hoofd gedrukt probeer ik haar terug te voelen. Voor een moment lig ik weer in het lome roze water te badderen tussen haar vleugels, waarna een plens ijskoud water me laat schreeuwen als een varken onder het mes. Het vlees is zwak en het hart dood. Alweer een nieuwe dag. Zonder jou.


Vierde bedrijf

Ik werd gevangen door volslagen verlangen. Het werd gewekt door enkel en alleen zinnen en woorden op een beeldscherm. Zou het dan toch kunnen? De afgelopen weken liepen de dates uit op slachtpartijen, waarbij het hart al bloedend boven een door mij net afgerekende maaltijd werd gehouden. In de nacht draaiden zij zich allemaal om en keerden niet meer terug.
Een stukje stof had ik per ongeluk in mijn handen van haar jas, maar ze vloog al over de brug de volle maan tegemoet. Of de naaldhakken van die ene, die vast bleven steken tussen twee ijskoude grindtegels. Ik hielp haar niet eens overeind, maar gaf zelfs een trap na. En nu er weer letters van een onbekende op mijn beeldscherm verschenen, leek mijn hoofd en hart ze al uit te gommen.
Toch kon ik het niet helpen dat ik, na een slechte nacht vol blikjes Schultenbrau en angstzweet op de rug en priemende paniekerende pupillen en gedreun in mijn hoofd en harde ijspegels klaterend op mijn rug en hete zwepen tussen m'n benen, alweer naast iemand zat op de barkruk van mijn vertrouwde kroeg.
"Mijn naam is Chanty en ik vind je lief."
Ik besloot mijn hoofd in haar schoot te leggen en mezelf het huilen weer eens te verbieden. Het is goed zo. Goed zo.