Moddergevechten
Bij de PvdA kiezen ze straks hun voorzitter. Jan Pronk tegen de rest. Dat is het beeld. De drammerige, oud-linkse oud-minister gaat tegenwicht bieden aan Wouter Bos, de sociaal liberaal in de partij. Eindelijk zijn beide vleugels afgedekt. Dus wat is er mooier dan dat Pronk als een Bokito het politburo van de PvdA gaat bebrullen en dat Wouter Bos vanaf Financiën terug brult. Ieder z'n man, ieder z'n idee.Ik ben erg voor verkiezingen. Dat heeft meer te maken met mijn zucht naar sensatie, roddel en achterklap dan met idealisme. Democratisering klinkt mooi, maar je hebt er eigenlijk geen reet aan.
Je hoopt toch op een tango zoals Rutte die met Verdonk danste. Let's go. Strakke, vuurspuwende ogen. Mensen die elkaar haten. Mensen die op elkaars tenen gaan staan. Mensen die alleen voor de camera naar elkaar lachen. God, dat was een feest van modder en wrevel, zoals je dat nog weinig ziet. Want meestal gaat dat via de achterkamer - en daar mogen u en ik niet komen.
Ook bij D'66 weten ze mooie slagvelden te creëren. Pechtold vs. van der Laan was een klassieker. Dittrich vs. Laurens Jan Brinkhorst. Vechters tegen etiquetteridders. Prachtige bijrol ook voor Bert Bakker, die zich als keffertje in het midden posteerde en zijn rol breeduit in de krant beschreef. Het resultaat was dat de partij -die toch al marginaal aanwezig was- helemaal gedecimeerd werd. Bij de volgende verkiezingen kiezen ze bij D'66 de man of vrouw die daar het licht uit wil doen, een soort democratische Mat Herben.
Terug naar de PvdA. Een klassieker was ook het gevecht tussen de neefjes van Rottenberg -Booij en van Bruggen- en de provinciaal Marijke van Hees om het voorzitterschap. De laatste won, vooral om dat ze níét de steun had van het establishment én omdat ze bewees dat de PvdA ook buiten de grachtengordel leden had. De jongens moesten huilen. Welk een verdriet. Maar niet lang daarna namen ze wraak via vriendjes bij Vrij Nederland die een artikel schreven over malversaties op het partijbureau. Van Hees moest uiteindelijk aftreden, maar bleek onschuldig. De neefjes bleven buiten schot. De journalisten overigens ook.
Op het Amsterdamse stadhuis zijn die gevechten zeldzaam. De benoeming van Cohen was er één in de achterkamers en ook zijn herbenoeming verliep geruisloos. Ook de partijleiders hadden weinig tegenstand. En topambtenaren worden niet eens benoemd, die worden neergezet.
Zou het niet fraai zijn als de nieuwe gemeentesecretaris, Henk de Jong, door zijn eigen ambtenaren gekozen zou worden? In Idols-achtige bijeenkomsten moeten ze hun leiderschap tonen, moeten ze hun Bokito-kwaliteiten tonen, moeten ze inspireren, motiveren en penetreren. Moddergevechten op ambtelijk niveau. Als je verkozen bent, heb je direct een machtsbasis. In ieder geval heb je je medewerkers een paar mooie gevechten voorgeschoteld. En dat is toch wat het ambtenarenvolk wil: brood en spelen.
Ook zo'n geinig politiek stukkie uit je mouw geschud? De DPS stemt blanco!
