Twijfel
Ik vroeg haar of ze nog van me hield. Ze twijfelde. Net iets te lang. Even later antwoordde ze positief, maar - zoals gezegd - net iets te laat. Ik vroeg haar waarom. Ze twijfelde opnieuw. En weer net iets te lang. Ik trok mijn conclusies. Twee weken later stond ze aan de deur, met pak en zak, tranen in de ogen. Ze vroeg me waarom. Ik twijfelde. Waarschijnlijk net iets te lang. Ze draaide zich om en stapte met grote passen richting bushalte, door de regen. Het deed me denken aan een film. Zo'n romantische komedie, alleen was hier weinig romantisch aan, laat staan komedisch. Ik slaakte een zucht. Zo een van die diepe, waarbij de ogen automatisch sluiten en het hart even gaat stilstaan. Ook de tijd leek stil te staan die dag. Gelukkig waren er betere op komst.
Drie dagen na die niet zo romantische - laat staan komedische scene op de stoep voor mijn huis trok ik de stad in. Ik verliet het huis, sprong op mijn oude, wankele fiets en waande mezelf sinds lang nog eens een moderne stadsmens. Ik moet zeggen, het deed deugd.
Ik baande mezelf een weg richting café 'De Zeemeermin'. Originele naam, gezien we toch vrij ver van de zee verwijderd waren. Creatieve mensen, daar moet je respect voor hebben. Ik plaatste mezelf op het terras, in het zonnetje. Typisch Belgische zon - willen maar niet kunnen. Net niet warm genoeg om er van te kunnen genieten, net niet koud genoeg om er over te kunnen klagen. We vinden wel iets anders om over te klagen.
Terwijl ik een paar minuten later genietend sipte van mijn biertje - de service in café 'De Zeemeermin' was uitstekend - zag ik een koppel in mijn ooghoek. Ze waren aan het bekvechten. En niet zomaar bekvechten. Dit was bekvechten voor gevorderden. Bekvechten waarbij de regels van het bekvechten worden gerespecteerd. Één: de ander wordt niet onderbroken wanneer deze iets aan het zeggen is. Twee: geen lichamelijk contact - op de sporadische "laten-we-dit-alles-vergeten"-aanraking van de hand waarop de ander die kwaad wegslaat na. Ook wel eens wanhoopspoging genoemd.
Het kind dat van hen een trio maakte bekeek zijn ouders - althans, dat nam ik aan - zoals een hond doorgaan een zieke koe bekijkt. Hij begreep niet meteen wat er gaande was, dus ging zijn volle aandacht opnieuw naar het speelgoed op tafel.
Eerlijk? Hier genoot ik van. Mijn biertje, het Belgische weertje, maar vooral het bekvechten voor gevorderden. Ik genoot met volle teugen. Ik twijfelde of dit normaal was - om van zoiets te genieten, maar ik troostte mezelf met mijn meest gebruikte uitdrukking: "Ik heb mezelf niet gemaakt". De logica zelve eigenlijk.
Na enkele minuten van hoogstaand bekvechten stond de vrouw op. Ze nam de hand van het kind vast en vroeg iets aan de man - tranen in de ogen. Hij leek niet meteen onder de indruk en maakte een wegwerpgebaar. De vrouw veranderde haar lichaamstaal van kwaad naar erger - nam het glas water dat op tafel stond en goot de inhoud ervan over de man zijn hoofd. Vervolgens nam ze het kind in de armen en liep weg.
Ik genoot. Met volle teugen. Het zicht van de kwaad weglopende vrouw en dan vooral het zicht van de natte man, dit had iets van een film. Zo'n romantische komedie. Alleen was hier weinig romantisch aan - alleen uiterst komedisch.
De lieve dame van café 'De Zeemeermin' bracht de rekening. Vijf euro. Dat waren er net iets teveel. Ik twijfelde of ik het wel zou betalen. Net iets te lang blijkbaar, daar was ze al om af te rekenen. Het kon me niet deren. Ik slaakte een zucht. Zo een van die diepe, waarbij de ogen fier open blijvenstaan en het hart sneller aan het bonzen gaat.
Heb jíj ook een column geschreven? Je kunt 'm altijd submitten!
