O, leeft die nou nog steeds?
Van de week belde ik een kennis die ik al langere tijd niet gesproken had. Ze was blij verrast en juist omdat we elkaar al een tijdje niet gesproken hadden, viel er veel bij te praten. Het was al laat in de middag toen ik haar belde en het zal zo rond half 6 geweest zijn toen haar echtgenoot binnenliep.
Op de achtergrond hoorde ik de echtgenoot vragen wie ze aan de telefoon had en logischerwijs gaf ze antwoord. Nou had ik alles verwacht, maar niet die toon en zo'n opmerking. "O, leeft die nou nog steeds?", klonk het heel verbaasd en vervolgens ging hij verder: "Ik had toch echt gedacht dat die inmiddels wel dood zou zijn."
Nou nee dus, sorry, maar ik ben nog steeds niet dood. Ik weet dat het tegen alle verwachtingen in is gegaan, dat ik de dead-line niet heb gehaald en dat ik volgens de statistieken van de dokter echt al half ontbonden had moeten zijn, maar het lukt maar niet.
Natuurlijk kon ik dat niet hardop zeggen, dus heerlijk sociaal verantwoord mompelde ik iets over een kind dat gevallen was, dat we elkaar binnenkort wel weer zouden spreken en hing ik op.
Daarna heb ik mijn mok (koffie was al op want dat zou zonde zijn) tegen een muur gesmeten.
Wat is dat toch met de maatschappij? Heb ik mijn eigen crematie gemist of zo, had ik inmiddels een overdosis moeten nemen, staat er een stempel op mijn hoofd met een uiterste houdbaarheidsdatum?
Meer dan 7 jaar geleden kreeg ik te horen dat ik kanker had en dat ik nog een half jaar tot een jaar te gaan zou hebben. Het was klote om te horen, zeker ook voor mijn man en onze 3 kinderen.
Een half jaar lang hebben we van dag tot dag geleefd en toen was ik het zat. Mensen durfden mij niet te vragen hoe het ging, dus vroegen ze het mijn man. Sommige vroegen zelfs hoe we het geregeld hadden met de kinderen en of hij dan moest stoppen met werken.
Intussen kreeg ik chemokuurtjes en daar word je niet vrolijk van, maar een keus heb je toch niet? Bovendien sloegen die beter aan dan was verwacht, en zo verstreek het jaar wat mij nog zou resteren.
Zo'n 2 jaar geleden ging mijn man bij een heel gezellig bedrijf werken en omdat ze daar nogal onderbezet waren bood ik aan om tijdelijk bij te springen. Men maakte daar gebruik van en het beviel zo goed dat ze me een baan aanboden. Dit echter wel met wat haken en ogen, want ze konden me geen contract voor onbepaalde tijd geven. Reden was simpel: ging mijn toestand erg achteruit en kon ik niet meer blijven werken, dan is een werkgever verplicht om nog 2 jaar voor mij door te betalen. Zakelijk gezien hebben ze groot gelijk, ik zou hetzelfde doen als werkgever zijnde.
Aangezien ik niet meer beter zal worden, krijgen ze vroeger of later met die situatie te maken.
Ik kreeg dus tijdelijke contracten, maar dat mag maar 3 keer van de wet. Gevolg was dus dat ik na 3 contracten net meer met ze verder kon.
Hoe vaak hoor je niet dat "men werkgevers stimuleert om gehandicapten en andere zieken in dienst te nemen"? Pfff, laat me niet lachen, die 2 jaar doorbetalen zorgt er ook nu steeds voor dat werkgevers afhaken in een 2e gesprek. Volgens uitzendbureaus en detacheerders ben ik niet verplicht om te melden dat ik ziek ben en dat is waar. Maar ik kan dat niet, want hoe bouw je een vertrouwensband op met een werkgever die dat soort informatie niet heeft gehad?
Eerste contracten zijn tegenwoordig altijd tijdelijk. Denkt iemand dat een werkgever zo'n contract nog zou verlengen als hij halverwege het eerste contract moet vernemen dat ik "even een chemotje" krijg? Ironie is dat ik bij dat andere bedrijf geen enkele ziektedag heb gehad, behalve 8 keer een dag van de chemo zelf.
Nee, laat onze overheid maar fijn stimuleren en niet snappen waarom werkgevers geen zieken of gehandicapten in dienst willen nemen, maar ik snap het prima. Laat onwillige werklozen vooral streng gecontroleerd worden op hun sollicitatieplicht, scheep werkgevers maar fijn op met ongemotiveerd personeel, of vrouwen die niet hoeven te zeggen dat ze binnenkort zwanger zullen zijn en zorg vooral dat mensen die wel willen werken genaaid worden door de wet. En zeg nou niet dat er altijd werk is, want met een kale kop zit je niet achter een kassa en sta je ook niet in een winkel.
