R.I.P. voor de nabestaanden
to: Danny
Subject: In Memoriam: Stefan Tetelepta
Danny,Als je dit leest ben ik misschien wel dood. Misschien ook niet, waarschijnlijk niet. Hopelijk niet! Maar tijdens deze zomerse weken blijkt maar weer eens hoe dun de lijn is tussen leven en sterven. Hoezo komkommertijd? De slachtoffers staan met bosjes in de krant en bijna allemaal door een ongelooflijk lullige manier. Verdrinking in Spanje, buurtruzie in Almere, tijdens het repareren van een plezierbootje. Ik ben niet bang om dood te gaan, maar ik zou het wel zonde vinden als het komt door een stom voorval. Want ik ga natuurlijk liever pas dood als ik 90 ben, en dan bij voorkeur met een strak jong ding van in de 20 in bed en drie viagra achter m'n kiezen.
Ik kom op dit onderwerp omdat ik deze week een levensverzekering afsloot. Als je 36 bent ga je over zulk soort dingen nadenken blijkbaar. Ik sloot hem af via een uitvaartorganisatie, en die had een leuke bonus voor vaste klanten. Rare uitdrukking overigens, vaste klanten bij een uitvaartverzorging, maar dat terzijde. Je krijgt daar als je lid bent een boekje waar je al je wensen in kunt opschrijven. Wensen omtrent jouw eigen uitvaart wel te verstaan. Zo kun je nu al bepalen of je begraven of gecremeerd wil worden, of er bloemen moeten komen en wat er op je steen moet komen te staan. Toch wel relevante vragen. Toch heb ik het boekje nog niet ingevuld. Het heeft immers ook wel wat macabers, dat ergens staat opgeschreven hoe jij je uitvaart wilt hebben.
Maar goed, het laat me niet los en het boekje brandt hier op tafel, klaar om ingevuld te worden. Wacht, ik pak het er even bij. Wilt u bloemen, zo ja welke? Wilt u een open of gesloten kist? Wilt u a: koffie met cake serveren, b: een lichte lunch of c: een barbecue in een partytent. Welke nummers wilt u laten horen tijdens de dienst? Wilt u worden begraven of gecremeerd? Wilt u een kist van gevoerd vurenhout, een metalen kist of een kartonnen doos?
Allemaal relevante vragen zoals je ziet, maar niet iets waar je als gezonde middertiger dagelijks bij stilstaat. Niet dat ik bang ben voor de dood. Het hoort bij het leven en het Klein Orkest zong al: "Over honderd jaar zijn we allemaal dood," maar als het in je eigen handschrift staat opgeschreven, dan lijkt het zo definitief. Maar er over nagedacht heb ik wel.
Zo wil ik begraven worden. Geen zerk aan mijn graf, maar een mooie kei met alleen mijn naam en wat data. Ik wil mijn eigen muziek laten draaien. Ik ben nu ook al op feestjes die ene gast die met eigen cd's binnenkomt, de cd-speler overneemt en een half uur later vanwege de gedraaide plaatjes met cd's en al het huis uit wordt getrapt. Wist jij dat er ook mensen zijn die niet van Frans Bauer houden?
Dus kan ik dat laatste half uur boven de grond lekker mijn eigen gang gaan zonder dat ze me er meteen eruit trappen. Ik begin als iedereen zit de dienst met een stilte. Dan knalt uit de boxen The Circle of Life, de filmversie, waarin zo’n neger vanuit het niets zingt: naaaaaaaaaaaaaants ingonyamaahhhh. Is meteen iedereen wakker geschud en het is natuurlijk een perfect begrafenisliedje. Daarna mogen de mensen iets over mij vertellen. Dat zal dan onder meer gaan dat ik een dromer was, creatief, bang om me aan iemand of ergens aan te binden, maar dat ik wel loyaal ben, en vergevingsgezind. Dat ik altijd meteen een ruimte vulde als ik ergens binnenkwam en dat ik van lekker eten en drinken hield. Niemand zal zeggen dat ik van seks, vrouwen en porno hield, want over de doden niets dan goeds, nietwaar? Maar de halve zaal zal het stiekem denken en mijn collectie Playboys en Penthouses zal reeds bij het oude papier liggen. Ik zal laten vastleggen dat jij de Jerney Kaagman-editie krijgt!
Daarna volgt er een videocompilatie met al mijn televisiehoogtepunten, gemonteerd op Old and Wise van The Alan Parson Project en vertoond op een groot scherm. Als eerbetoon komt dit filmpje uiteraard op FOK!tv, SBS Shownieuws en CNN. Dan weer wat herinneringen in superlatieven en als het tijd is de kist het pand uit te dragen klinkt ineens 'Sjeng On De Geng' uit de boxen. Ik zou een heleboel mensen teleurstellen als ik niet met de meest foute plaat aller tijden komt: 'Veer zien noe toch beijein met uuch, dat is zoe fein. Veer goon noe achterein wie ennen boemeltrein.' En dan met de hele stoet naar de begraafplaats waar iedereen helpt het gat te dichten. Zand erover en de kroeg in waar iedereen muziek kan draaien die hen aan mij doet denken.
Zoals gezegd ben ik niet bang voor de dood, alleen om op een hele stomme en onnodige manier dood te gaan. Bijvoorbeeld als je even niet uitkijkt bij het oversteken, als je een fietsendief aanspreekt op zijn gedrag of als iemand anders nog net even wil inhalen op een provinciale weg. Deze week vonden drie mensen de dood toen ze op vakantie een meisje uit een gevaarlijke stroming wilden redden. Ze werden alleen zelf meegezogen de zee in en het meisje kwam door een wonder weer vanzelf weer op het strand terecht. De stiefvader en twee omstanders kwamen erbij om het leven. Wat mij intrigeert: wanneer stel je je eigen leven in de waagschaal om dat van een ander te redden? Want ik ben nog niet van plan dood te gaan. Ik wil nog een heleboel foute filmpjes, columns en andere zooi achterlaten. Ik wil nog een boek schrijven, een film regisseren, het conflict in het Midden-Oosten oplossen en een Nobelprijs winnen, want de mensen moeten wel genoeg stof hebben om straks een mooie In Memoriam over mij te schrijven. En als het aan mij ligt, gebeurt dat pas over zestig jaar.
Hoe dan ook. R.I.P. voor de nabestaanden en kijk uit bij het oversteken,
Stefan
PS: Zou Jannes nog op mijn uitvaart willen zingen, denk je? De FOK!'ers waren niet erg aardig voor hem.
