Werken aan zee
De dag begon zoals hij door ging; er verandert niets. Het was vandaag tijd voor een evaluatiegesprek. Mijn functioneren staat ter discussie, en wordt met een gesprekje van twee keer vijf minuten geëvalueerd, waarna ik weer terug naar mijn plek mag. En dan zit je daar. Blijkbaar doe ik het niet slecht genoeg om ontslagen te worden. Ik lees het nieuws, en houd me totaal niet bezig met mijn werk. Ik heb teveel om over na te denken vandaag.Ik schrok nogal van het nieuws. Ergens las ik dat de aarde kleiner was dan we dachten. Eerlijk gezegd had ik het idee dat we dat soort basisgegevens zo langzamerhand wel in de smiezen hadden. We meten de gemiddelde temperatuur op planeten die we niet eens kunnen zien, weten wat verkoolde en versteende lijken uit Pompeii de avond voor de grote uitbarsting hebben gegeten en kunnen kinderen maken uit bevroren eieren. En hoe groot de aarde is? Daar zitten we dus compleet naast.
Duitse onderzoekers hebben de officiële meting van vijf jaar geleden nog eens over gedaan, en wat blijkt? We misten de omtrek op vijf millimeter! Dat is belangrijk voor de satellieten die ons in de gaten houden. Niet die spionagedingen in de lucht; ik wed dat die allang wisten wat er aan de hand is, maar dat is een ander verhaal. Het is vooral belangrijk voor metingen met betrekking tot de stijging van de zeespiegel. Door deze geweldige meetfout hebben we jaren gedacht dat het klimaat ons straft voor alle fouten die we maken. De fabrieken, de drijfgassen en auto’s zorgen voor klimaatverandering. De opwarming van moeder aarde is niet meer dan een koorts om van het virus dat de mensheid is af te komen.
Je kunt je voorstellen dat ik een beetje een onwerkelijke dag heb nu ik dit weet. De afstand naar mijn werk moet korter zijn dan ik dacht.
De mensheid denkt namelijk al langer dat de wereld maakbaar is. Ons landje wordt steeds groter. Groter? Ja, echt. We zijn zo fanatiek bezig met het behoud van onze kustlijn dat we de race tegen de afkalving aan het winnen zijn. En glansrijk. Acht baggerschepen zuigen op de Noordzee twaalf miljoen kubieke meter zand op en spuiten het vervolgens op de juiste plekken langs de kust. De jaarlijkse kosten: veertig miljoen euro. En dat is bepaald geen weggegooid geld.
We zijn dan wel gestopt met het inpolderen van het land om ons heen, en nog winnen we de strijd tegen het wassende water. In 1990 begonnen we met het suppleren van zand om onze kustlijn in stand te houden. Een zinnetje uit het nieuwsbericht hier over stoort me enorm: "Dat suppleren is zó'n succes, dat de kust nu zelfs natuurlijk groeit." Het gaat niet om natuurlijke groei, als je elk jaar een paar miljoen kubieke meter zand van de zeebodem tegen de duinen aan gooit. In dat geval zijn alle zandkastelen die worden gebouwd ook natuurlijk.
Ja, je snapt dat ik een beetje een vreemde dag heb, nu ik weet dat ons land groeit, juist nu de aarde gekrompen is. De afstand naar mijn werk wordt weer langer.
Het stijgen en dalen van een zeespiegel noemde ik vroeger altijd de getijdenbeweging. Ik was nogal een simplist, en dat ben ik nog steeds. Vandaar waarschijnlijk dat ik de ophef over de zeespiegel niet zo snap. Ik zou graag aan zee wonen, en als ik daar wat drijfgassen voor moet verstoken doe ik dat met plezier. Het is allemaal net zo verboden als dat roken. Als je in de kroeg zit mag dat niet meer, maar als je thuis bent, of buiten, ga gerust je gang. Betutteling alom. Een met braaksel en schijt smijtende man mag van de overheid, correctie, zou van de overheid niet meer gesponsord mogen worden. Als het u belieft. De cfk’s zijn allemaal uit de spuitbussen verdwenen en sinds deze week hebben we milieuzones in de steden. En dat terwijl de hele Botlek vol staat met rokende schoorstenen. Het Ruhrgebied loost nog steeds vissendodende rommel in de Rijn. En dan zwijg ik nog over wat landen als de VS, China en ecologische rampgebieden als Nigeria bijdragen aan het milieu.
Blijkbaar is de schade die je toebrengt aan je omgeving alleen belangrijk als er een direct slachtoffer is en als we het goed kunnen zien. Daarom ben ik bij gelijkblijvende afstand tot mijn werkgever niet geneigd te veranderen. Daar kan de aarde niks aan doen. Ik werk wel weer als ik aan zee woon.
