Iedereen liegt
Het gaat tegenwoordig nergens meer over. Ik had een zware dag gehad en zat aan het einde van mijn werkdag nog even te internetten achter mijn bureau. Er kwam iemand op me langs lopen. Hij vroeg me of ik word betaald om te internetten.Ik kende zijn hoofd niet. Dat betekende dat hij manager is.
Nieuwe manager of oude manager, hoog of laag: ze zijn allemaal hetzelfde. Ik keek om en nam hem goed in me op. Ik wilde namelijk goed weten wat de bron van mijn ontslag wordt.
"Heb jij de laatste keer mijn loonstrook getekend?" Ik besloot om de wedervraag als stijlfiguur te kiezen.
"Hoe bedoel je?" De man begreep me niet, en dat terwijl het niet eens een technische opmerking was.
"Heb jij jouw handtekening onder mijn loonstrook gezet? Je hoeft die vraag niet helemaal letterlijk te nemen. Het algemene 'betaal jij mij dan?' mag ook, als die vraag duidelijker is."
Hij keek om zich heen, misschien zoekend naar een teken van boven of iets dat mij kan duiden als een van zijn werknemers. "Ik denk het niet. Ik ben niet van deze afdeling dus formeel val je niet onder mij."
Ik was blij, want dat betekende dat hij me niet op staande voet kon ontslaan. Of in elk geval, dat dacht ik.
"Ga je me zometeen vertellen hoe ik mijn werk moet doen dan?" Ik keek hem aan alsof ik hoopte dat hij dat ging doen. Ik hoopte namelijk ook dat hij me ging vertellen wat en hoe ik moest doen.
"Nee," zei hij, "ik weet namelijk niet wat voor werk je doet."
"Dus je hebt geen idee wat ik doe?"
De man werd zenuwachtig. Hij wist niet waar ik heen wilde, maar voelde aan zijn water dat hij voor lul kwam te staan. Er waren enkele collega's die het in de gaten hielden.
"Ik was van plan dit gesprekje een onaangename kant op te laten gaan. Ik wil scoren tegenover mijn collega's, ten koste van jou." Ik keek hem aan en draaide een stoel bij.
Hij nam plaats en vroeg me: "Heb je geen zin meer in je werk?" De vraag was volgens mij niet de juiste, maar een afgeleide daarvan. Ik heb altijd gedacht dat ik de waarheid in pacht had, hell yeah! Ik weet toch het beste wat ik doe, en moet doen? En die figuren die denken dat ze weten wat ik doe, kan ik al helemaal niet uitstaan.
Ik besloot de vraag te beantwoorden die hij eigenlijk had moeten stellen. "Nee, mijn werk is leuk en uitdagend. Ik kan alleen niet tegen autoriteit."
De man lachte. Hij vertelde dat hij een hekel heeft aan mensen die niks kunnen en toch denken te weten hoe de wereld geregeld moet worden.
Ik knikte. Daar heb ik ook een hekel aan.
"En dat soort figuren kom je pas echt veel tegen als je manager wordt."
"Nou, dan zat ik wat dat betreft wel goed, denk ik. Ik schatte je meteen in als manager." Ik kijk hem onderzoekend aan.
"Is het zo duidelijk?" Hij lachte. "Ik zat een beetje te wachten op de vraag of ik dacht jouw werk te kunnen. Of we een keer konden ruilen of zo. Vaak zeggen grappige techneuten dat. Die denken dat manager zijn makkelijk is."
"Een beetje rondlopen," knik ik naar een voorbij haastende projectmanager, "dat kunnen we allemaal, hoor. En druk lijken. Af en toe zuchten en veel lange documenten maken waar wij techneuten niks aan hebben."
"Nee, wat denk je dan van de techneut in zijn algemeenheid? Je stelt een vraag en krijgt een hoop bagger aan details over je heen waar je 'U' tegen zegt. En dat terwijl je alleen maar wil weten of het werk op tijd af is, maar als je dat alleen vraagt ben je weer een slavendrijver." De manager lacht weer.
Ik begin de goedlachse man sympathiek te vinden. "Laten we maar een weekje ruilen dan. Hier rondlopen zonder een gedefinieerd idee wat ik aan het doen ben, kan ik na al die jaren wel. Hier rond lopen zonder een idee wat de rest van dit bedrijf aan het doen is leer ik snel genoeg."
Het was eigenlijk een grap maar de manager zuchtte: "Ik kan jou makkelijk een week lang vertellen wat er allemaal fout gaat, wiens schuld het is en waarom het nog een week langer duurt voor ik mijn werk af heb. Daar gaat het mij ook niet om."
"Waar gaat het je wel om dan?" Ik besloot eerlijk te zijn. Dat ik daarmee mijn baan op het spel zette, interesseerde me eigenlijk niet. Ik ben niet zo gebonden aan geld, status en bezit. "Blijkbaar liegt iedereen hier over wat hij doet om niet aan de rest te laten merken dat het toch geen zin heeft? Of ben je er zo een die voor positief denken is?"
Blijkbaar schiet ik in de roos. De manager zegt: "Behalve die 3000 euro in de maand verschil doen we het zelfde, dus zie ik niet in waarom ruilen ons meer inzicht geeft." Zuchtend stond hij op. "Ik ga een rapport schrijven over mijn onderzoek naar de motivatie van het personeel na de laatste reorganisatie, en dan is het voor mij ook weekend."
Eindelijk snapte ik dat ik eindelijk eens voor lul was gezet, en dat zonder de publieke vernedering die ik voor ogen had. Knap staaltje werk. Voor het eerst in weken ging ik met een goed gevoel naar huis.
