Muziekcolumn / The Alan Parsons Project




No answers only questions
The Alan Parsons Project

We schrijven begin jaren tachtig op een willekeurige middelbare school in het oosten van het land. Een enkele dwarrelende hip liep er nog rond, Normaalfans waren in opkomst en de diehards droegen klompen, evenals een selecte groep alternatievelingen. Hoewel het yuppendom nog niet echt was doorgedrongen tot de tieners, waartoe ook ik behoorde, was het gros van de leerlingen gekleed in 'nette' kleding. In mijn beleving bestond dat uit een broek, blouse, spencer en een sweater. Een kleine groep accentueerde die netheid door het te overdrijven. Door deze kakkers werd de spijkerbroek veelal vermeden, het dragen van een collegesjaal was een must en zogenaamde Italiaanse schoenen complementeerden de ensembles. O ja, de kleur van de spencer was veelal (zacht) citroengeel. Naast nog een groep hardrockers kende onze school één punker. Van hem was bekend dat zijn ouders zijn afwijking accepteerde tot aan de achterdeur. Voor hij aan de piepers met jus begon, moesten zijn kistjes uit, zijn no-futurejas in de schuur en werd zijn legerbroek vervangen door een decente broek.
Bij iedere groep hoorde wel een muziekstijl, maar op schoolfeesten waren The Police, Specials en Madness razend populair bij een ieder. Nederpop was in opkomst, evenals U2, Phil Collins en Men at Work.
Zie hier een korte situatieschets van de subculturen zoals ik die toen beleefd heb.
Wat ik nu pas weet is dat The Alan Parsons Project ook al heel populair was.

Via een broer van een vriend werd ik geattendeerd op een geweldige band, namelijk 'The Alan Parsons Project.'
"Nooit van gehoord", moet ik toen gedacht hebben. Om de beste jongen niet voor het hoofd te stoten, luisterde ik naar zijn nieuwste aanwinst 'Turn of a Friendly Card'.
Wazig heb ik naar de LP-hoes gekeken, een speelkaart, de ruitenkoning, in een soort van glas-in-loodraam. De muziek schalde uit zijn boxen.
Hij moet mij verwachtingsvol hebben aangekeken, ik voelde dat hij om bevestiging vroeg. En die kreeg hij van mij.
"Apart, maar mooi."
Meer kon ik er op dat moment niet van zeggen. Om mijn woorden kracht bij te zetten, gaf ik hem een versgekocht ferrochroom cassettebandje, dat ik bij me had voor de LP van Ultravox. Het nummer 'Vienna' was immers een grote hit. Achteraf ben ik blij dat mijn moeizaam bij elkaar gespaarde cassettebandje niet aan die bagger van Ultravox is gespendeerd.
Op dat moment wist ik echter ook niet zo goed wat ik met mijn nieuwste aanwinst moest.

Enkele dagen later luisterde ik voor de eerste keer naar de muziek van The Alan Parsons Project. Alleen. Ik werd helemaal gegrepen door de muziek, de opbouw van de nummers en vooral de sfeer die het bij mij opriep. De teksten waren totaal irrelevant voor mij. Kracht en passie kwamen bij elkaar, het versterkte de puberale melancholische stemming zonder er depressief van te worden en als de LP afgelopen was, restte toch een opgeruimd optimistisch gevoel. Voor mij was het vooral muziek om alleen te draaien, niet met vrienden. Ik overdacht de toekomst in het algemeen en die van mezelf in het bijzonder. Optimistische fantasieën werden afgewisseld met een negatieve mensvisie, maar op het eind kwam altijd weer de relativering.

Op school was The Alan Parsons Project eigenlijk helemaal geen gespreksonderwerp. Niemand was fan, er werden geen buttons gedragen en mij was geen enkele top 40-hit bekend. Achteraf weet ik dat velen een soortgelijke verhouding moeten hebben gehad met de muziek van de band, want nog immer is de muziek in vele muziekcollecties van vrienden en bekenden te vinden.

Ik was en bleef een liefhebber op afstand. Zolang het cassettebandje mijn slordige inslag overleefde, gaf ik me van tijd tot tijd over aan de milde melancholische stemming die de muziek bij me opriep. Tot het moment dat het bandje kapot ging, de cd in opmars kwam en ik andere prioriteiten had dan een vervangingsinvestering in de muziek van mijn middelbare schooltijd. Tot 2006. Via de reclameboodschappen werd ik geattendeerd op een verzamel-cd van de band en heel nieuwsgierig liep ik naar de plaatselijke cd winkel en kocht de driedubbel cd met de titel 'The Dutch Collection'.
De stemming van ruim twintig jaar geleden was meteen weer terug en nog steeds luister ik de muziek het liefst alleen, of in ieder geval in serene rust. Naast de bekende nummers werd mijn aandacht gevestigd op een nummer van de tweede cd met de titel 'No answers, only questions.' Muzikaal heel simpel, bijna niet passend bij het symfonische geluid van de band. Vooral de tekst spreekt mij in al zijn eenvoud enorm aan. Dit korte nummertje is pas de laatste jaren geschreven, maar vertolkt uitstekend de stemming en gedachten die 'Turn of a friendly card' bij mij opriep, destijds.


Some of us laugh
Some of us cry
Some of us lay back watch the world go by
Some of us fear
Some of us hate
Some of us won’t wake up till it's too late

The distance between us is a mystery to us all
The difference between us is so small
There are no answers only questions
And we're all strangers to the truth
But in my minds eye
I have found the reason why
And I carry the burden of the proof

Why do we fight
Why do we fall
Why do we stand there backs against the wall
Why don't we change
Why don't we try
Why don't we turn round help the other guy

The distance between us is a mystery to us all
The difference between us is so small
There are no answers only questions
And we're all strangers to the truth
But in my minds eye
I have found the reason why
And I carry the burden of the proof

And I carry the burden of the proof

http://nl.youtube.com/watch?v=bQXL_evOL6M