Nieuw-vrolijk
Voor ik op vakantie ging, leek de tweewekelijkse column voor FOK! een schamel lichtpuntje: had ik deze week in Limburg tenminste nog íets te doen. Maar nu ik er ben, vraag ik me af wat ik ook alweer vond van dat ene onderwerp, dat me ook al niet meer te binnen wil schieten.
Het zal iets met het volk hier te maken hebben, of met de lieflijke glooiing van het landschap of misschien met de zonbeschenen bloesem overal, maar het vermoeden dat de wereld wel globaal zijn gangetje zal blijven gaan zonder dat mijn mening op de frontpage van FOK! verschijnt, vat post.
We lunchen en ik heb patat met zuurvlees. Dat is een soort Limburgse haché, met heel veel rommelkruid erin. Rommelkruid is een melange waarin piment overheerst, maar waarin ook ondertonen van kaneel en misschien zelfs gember herkenbaar zijn. Het vlees zelf is hoogstwaarschijnlijk van de koe, die hier trouwens echt buitenlands aandoet: helemaal wit of helemaal bruin, maar zelden dat gevlekte geval dat de weilanden tussen Monnickendam en Hoorn ontsiert. Zo, dat wil zeggen zuur en gaar in een schaaltje naast goed gebakken frieten, kan ik de koe nog wel velen. Ook zonder vlekjes.
Eigenlijk ben ik hier om af te vallen. Op een roestige wip in een Amsterdamse speeltuin merkte ik dat ik even zwaar was als de rest van het gezin. Nou weet ik niet zeker of mijn stuk van de wip misschien niet wat langer was dan het hunne, maar dan nog. Een afgang was het wel.
Bovendien las ik in NRC dat Connie Palmen gestopt was met drinken, en dat dit haar een ‘nieuw soort vrolijkheid’ had geschonken. Ik hoop dat ze er beter van gaat schrijven, maar daarnaast voelde ik me jaloers op die nieuwe vrolijkheid. Nieuw-vrolijk, dat wilde ik ook worden! Het gewicht van al die biertjes zou meteen aardig meetellen in mijn afslankproject.
Elke ochtend joggen, weinig eten en geen bier.
Helaas, van het joggen is het niet gekomen nog. 't Is ook allemaal zo steil hier! Ook het weinig eten schiet erbij in. Zuurvlees met patat, of een Hamburger An der Put (dat is een hamburger met mayonaise, curry en geroosterde uitjes), of een uitsmijter trio: de verleidingen zijn te talrijk. "Als het me dan in bed niet lukt, dan toch maar op mijn bordje," denk ik - terwijl ik me verlekkerd afvraag wat de trio mij behalve drie verse Limburgse eitjes nog meer te bieden zal hebben.
Morgen is het 4 mei en ben ik jarig. Dan zullen de schoonouders langskomen en eist de feestelijkheid dat het bier vloeit. En dan zal dus ook de derde pijler onder mijn afslankproject effectief worden omgezaagd.
"Welk ijsje neem jij?" vraagt mijn vriendinnetje.
Gemotiveerd neem ik de kaart aan.
