Allemaal hoeren



Ik heb Franz Ferdinand er maar bij aan gezet vandaag. "It's always better on holiday, that's why we only work when we need the money." Op dit moment zou ik graag op mijn werk zitten. Mijn buurwijf is haar balkon aan het schuren en haar homovent doet iets met een boormachine in de tuin. Het is godverdomme zaterdag en ik heb nog minder rust dan op een kutdag op mijn werk. Ik durf er nu geld op te zetten dat er nog een of andere klerelijer besluit dat de motormaaier uit de stal moet voor z'n Uebertrieste drie vierkante meter gras.

Ja, ja, ja ... ik ben in een onverdraagzame bui vandaag. Deze week teveel gehoord en gezien dat me erg droevig maakt. Wat dacht je van een vrouw die me vraagt of ik haar gedumpt heb. Ik had namelijk al twee dagen niks van me laten horen. Gedumpt?!? Ik heb haar nog ooit ontmoet, via een datingsite mail adressen uitgewisseld en een paar dagen heen en weer gemaild. Frequentie van een per dag, diepte ongeveer niet meetbaar. We hadden nog niet eens de namen van onze katten uitgewisseld.

Het wordt weer lekker weer, dus ik zit liever in de tuin of op het terras bier te drinken. En dan neem ik mijn laptop niet mee. Professioneel zit ik al de hele dag achter een computer en dat betekent voor mij dat ik niet elke vrije minuut mijn mail ga verversen om te kijken of ik niet iemand accidenteel aan het dumpen ben.

Het zelfde geldt voor een ander, die converseren vie de mail niet echt vond. Maar via MSN kreeg ze tenminste het gevoel dat ze met een echt iemand zat te praten. Ik zeg wat? En de realiteit dan, hoe zit het daar mee? Het was nog te vroeg voor realiteit. En ik had er geen zin in.

In de verte hoor ik de brommer-de-brom van de grasmaaier. Het moderne huismannen equivalent van de grote pik, of de auto die ze niet kunnen betalen omdat er een kindje teveel is. Het derde kind is nog een druk rotkereltje ook, maar het levert wel een motormaaier op voor de zaterdagmiddag. Even geen aandacht voor de ADHD. En ernstig mishandeld gras. Ik negeer het en speel 'Yester-Me, Yester-You, Yesterday', van Stevie Wonder. Ben ik een oude zeurpiet aan het worden?

Nee, zal wel niet. Ik ben immers de laatste op aarde die nog nadenkt. Het enige waar de moderne mens zich mee bezig houdt is: "Hoe krijg ik meer?" Meer invloed, vaker seks en de duurste hoeren. Hoe groter je maaier, hoe beter je hoer. Hoe meer invloed je lijkt te hebben, hoe vaker je platte, liefdeloze seks kan hebben.

Met een eigen politieke partij, ook al krijgt ie maar één stem, om mijn eigen belangen te behartigen zou ik weer mee tellen. Zo doe je dat toch tegenwoordig? Nu je ook al leest van gesprekken tussen het dode D'66, de verworpen VVD en de PvdA'ers die niet bekend wensen te worden. De laatste groep is anoniem gemaakt uit angst voor het grote Bos. Alsof een Dodo en beertje Knut, na zijn eerste kogelbrief, een kindje krijgen en de zuigeling hullen in vossenbont. Een half debiel beestje dat zowel prooi is voor de vlees etende vissen, als voor de rood gerokte drijfjagers. Klinkt echt als een partij waar je op wil stemmen.

En toch wordt het bedacht, en vaak ook uitgevoerd. Dan moet je wel een reden hebben? Of zou het neer komen op dezelfde drang tot scoren die maakt dat mijn buurhomo een motormaaier heeft gekocht voor de drie grassprieten in zijn achtertuin?

Verkocht voor een virtuele centimeter voorsprong, voor een bullrack, een net iets dikkere bobbel dan nummer 218. En die kijvende wijven? Die liggen te wachten op de grootste motormaaier. Het zijn gewoon allemaal hoeren, ook hun kerels.