Ken je dat?
de volgende column in:
Ken je dat? Beetje weggezakt voor je uit zitten te dromen, niet helemaal aanwezig maar toch wel de juiste aandachtloze volle concentratie voor details? Zo zit ik laatst lekker op mijn werk wat voor me uit te staren. Ik kijk eens rond en zie een rood klein vlekje op de muur dat waarschijnlijk nooit is schoongemaakt of door een andere enthousiaste werknemer opgemerkt.
Plots voel ik dat zich iets ergens bevindt waar het niet zou moeten zijn. Terwijl ik al bijna klaar was met uitademen, weet ik ergens uit de diepten van mijn longen nog een extra stootje lucht te produceren die mij zeker doet zijn van mijn veronderstelling. Het water loopt me al in de mond.... Van deze kan bij voorbaat al gezegd worden dat hij zal smaken; wat een aagename situatie.
Met het besluit genomen mijn best te doen het volle pond eruit te halen qua genot en uiteraard ook massa, blaas ik sierlijk met m’n volle bewustzijn bij het punt van aandacht wat halen lucht door m’n neus. De weerstand, die de luchtstroom in mijn rechterneusgat ergens vlak achter de vleugel oploopt, kriebelt zaaalig! Heel voorzichtig inserteer ik mijn pink voor het o zo belangrijke vooronderzoek. Op dit expertisegebied wordt geopereerd wanneer het terrein verkend gaat worden; aan de hand van de hierbij verkregen gegevens wordt in gedachten een vorm geprojecteerd, al waarna opgesteld wordt een plan van aanpak.
In mijn geval was net als de eerste handeling, de luchtweerstandmeting, het inwendige vooronderzoek uitermate veelbelovend.
Mijn wenkbrauwen gingen een fractie omhoog; de lippen krulden; de smaakpapillen waren optimaal geactiveerd. Na een vlugge inspectie van de vingernagel, die uiteraard in sublieme staat verkeerde - goed gereedschap dient onderhouden te worden (een gevleugelde uitspraak sinds de mensaap de bierpul had uitgevonden) - , graaide ik in een ruime beweging om de vaste substantie heen, al draaiend en schrapend met de vingernagel van het neusschotje naar de vleugel toe. Het resultaat was subliem!
Uiteraard zal iedereen weten dat de maaltijd eerst bekeken wordt alvoor het nuttigen ervan.
Het massamiddelpunt was van een goede donkere vaste vorm. Het was zelfs rond, en een ronde textuur kan regelrecht vertaald worden naar een ronde smaak. Mazzel op en top dus! Vanuit dit middelpunt begaven zich twee smalle verharde zijwegen naar andere kernen. Deze werden vertolkt door het veel gangbaardere, nietszeggende, wat zachtere en licht gekleurde materiaal; het standaardwerk, dus.
Bij de tweede vormbepaling, die van dichtbij, viel me wat op en ging er een belletje rinkelen, uit de diepte, zacht en juist op het moment van overgang tussen theorie en praktijk; de massa zweefde in de lucht, mijn smaakpapillen riepen hard. Maar toch, het belletje wilde niet direct ophouden.
In één keer drong het tot me door wat het ook alweer was. Een verloren opmerking waar ik eerder nogal sceptisch tegenover stond, maar waarvan ik het “harde bewijs” recht nu voor me had hangen... Toch maar nog een keer goed bestuderen: best wel vreemd, hè, hoe zo’n lichaampje zo ver in kan krimpen...? Maar toch, op zijn lichaampje, is het kruisje nog goed te zien.
Zie daar voor mij het bewijs van nachtelijke dodelijke expeditietochten van spinachtige creaturen... Weg ermee!
