Komende Kou
Met al die zon de laatste tijd lijkt 't misschien alsof we oneindig nazomeren, maar 't is slechts (zonne)schijn. De wintertoon is inmiddels gezet en de eerste tekenen -koude nachten- zijn er zelfs al -brrr...-. Vannacht was 't voor het eerst eigenlijk té koud voor mijn wijdopen ramen. De ledenmaten (meestal voet) die onverhoopt de dekbeddans ontsprongen, veranderden acuut in ijsklomp. Bijkomend nadeel: 't bloed dat door die voet stroomt, stroomt koud terug en voor je het weet ligt je hele lijf te rillen. Als je maar hard genoeg rilt, word je vanzelf wakker, kun je die voet binnenboort halen en verder slapen. Tot die voet weer... en het hele verhaal opnieuw begint. Daar ben je gerust een hele nacht zoet mee. Ik kan het weten.
De klok slaat inmiddels 08.16. Ik lig nog steeds in bed en heb het ook nog steeds koud. De hele nacht verzamel ik al moed om op te springen (koud koud koud!) en de ramen te sluiten. Terwijl ik wacht op het juiste moment sluimerslaap ik fijn verder. Met in mijn hoofd minder fijne gedachten. Ik weet namelijk precies hoe dit verder gaat. Leer mij de winter kennen! Dat begint met één zo'n koud nachtje, maar dat gaat van kwaad tot erger tot -10. En dan te bedenken dat er mensen zijn die helemaal lijp worden van de winter. Onbegrijpelijk. Ik heb een paar van die idioten in mijn vriendenkring. Winter is wintersport dus leuk, is hun redenatie. Gelukkig zijn ze in de zomer wel normaal.
Met zo'n mini-ijstijd in het verschiet ben ik geneigd te denken dat winterslaap dé oplossing is. Jammer dat De Mens zo'n beetje álles eet en winterse voedselschaarste dus niet kent. En geen voedselschaarste betekent géén winterslaap. In principe dan. Ik overweeg namelijk al een paar winters 'm gewoon in te voeren. Ik bedoel, wie houdt me tegen? Precies. Niemand.
Ik zou er dan 1 januari tussenuit knijpen. Pak ik net de feestmaand mee en wordt Oud en Nieuw voortaan Oud, Nieuw en tot 1 maart! Want op die dag ontwaak ik weer.
Terwijl ik me diep slapende houd, trekken de ergste wintermaanden aan me voorbij en intussen teer ik fijn mijn vetvoorraadje weg. Nog een bijkomend voordeel: ik mis m'n verjaardag. Die valt namelijk op 25 februari en ik weiger 'm te vieren. Tot grote verbazing van mijn omgeving. Ieder jaar weer! Zo'n winterslaapje scheelt dus een hoop smoesjes en uitleg.
"Hé, is Pauline vandaag niet jarig?"
"Jawel, maar die winterslaapt nog."
"Oh."
Punt. Einde verhaal. Niemand die je een verjaardagsfeestje aanpraat. Wat een utopie.
Ik denk dat ik er deze winter gewoon mee begin. Maar is het fysiek wel haalbaar, een paar maanden wintertukken? Moet je daarvoor niet eerst trainen? Ach, een beetje oefenen kan nooit kwaad. Ik begin meteen!
Rest alleen 't open-raam probleempje nog. Dat ik los ik helaas niet op met een eigenzinnig plan. Want plannen kunnen deuren openen of sluiten, ramen sluiten doen ze nooit.
