Ik wil niet zijn zonder mijn liefste!

Ik kan je aanraden eerst de oude afleveringen van deze nachtmerrie te scannen, je vindt ze hier op een rijtje.

Ik weet niet wat ik eerst moet vertellen: dat het uit is met mijn vriendinnetje of hoe ik al mijn geld ben kwijtgeraakt. Als ik bij het begin moet beginnen, dan is het 't geld, maar als ik het belangrijkste het eerst moet vertellen, dan is het dat 't uit is.

De waarheid is dat ik ontzettend veel en lang en vaak moet huilen omdat ze weg is uit mijn leven omdat ze het niet meer trok, ze is weg, ze trok het niet meer, dat hele stomme gedoe met die apen.

Hoe het ging. Ik kreeg berichten op mijn mobiel dat ik op Discovery Channel moest kijken en daar was een reportage over een kolonie chimpansees in een oud pretpark en in een soort tickerline daaronder stond dan: Stock material. Today, these chimpansees have left Nevada Sun Park.

En ik dacht: vreemd, de chimps weg? Die ik daar zelf zo netjes had afgeleverd? En daarna kreeg ik mailtjes en sms-jes, vermomd als spam, maar het kwam er steeds op neer dat ik naar Amerika moest om die apen te redden. Maar als ik daar dan thuis over begon en dat het belangrijk was en dat het wel moest omdat anders, weet ik veel, dat het ook met Heelverhaal.nl niet goed was afgelopen... Dan werd het ruzie en huilen en schreeuwen en zuipen tot de baby er wakker van werd. Dat die Heelverhaal.nl een nagel aan de doodskist van onze relatie was en dat hij nu dood was en of ik dat ook soms wilde en dat ze er schoon, schoonm, schóón genoeg van had, en dat het NU afgelopen moest zijn.

Ja, maar as if, alsof dat zomaar kon, mèn, hier waren krachten bezig, groter dan jij en ik, groter dan iemand ook maar begrijpen kon, de koepel man, zie je dan niet waar dat voor staat, de koepel, overspant ons, is groter dan het individu, misschien staat die koepel wel voor het hele fucking universum?

Ja jezus man, kan mij dat wat schelen, ik wil gewoon niet nachtenlang met jou zitten lullen over je universumbestormende theorieën, ik wil gewoon weten of er genoeg benzine in de tank van de Toyota zit en vertellen dat de baby vandaag een hele minuut op haar kont heeft gezeten zonder om te vallen!

En soms hebben we nog wel aan goedmaakseks gedaan maar vaak lagen we ook met boze ruggen naar elkaar toe allebei net te doen of we sliepen.

Maar door het slaaptekort werd ik een beetje weird, hier in het forum van de FOK!Crew hebben ze dat ook wel gemerkt, en mijn vennoot doet nog steeds verwoede pogingen om mij uit ons kersverse tokootje te kopen omdat hij problemen heeft met mijn werkhouding.

En toen, tegen het ochtendgloren, zag ik het licht. Opeens dacht ik: ik ga niet naar de VS om de chimpansees te redden, dat kost me mijn relatie en dat is een véél te groot offer. Maar al dat geld van die erfenissen en die loterijen is bloedgeld, het kleeft aan mijn handen, het komt van die fukkerige chimps daar in Amerika, of de apparaten, ik weet het niet, van de koepel in elk geval. Ik moet het niet! Weg ermee!

Dat was op een doorwaakte nacht om een uur of vijf, na 12,7 Belgische Bieren en een fikse ruzie. Ik wilde net de iMac uitzetten, toen kwam er opeens een bedelmailtje van de Stichting Aap. Ja echt, zo heten die lui, stichting Aap, je gelooft het niet toch? Ik kende de Stichting niet maar omdat ik een preview pane open heb staan zie ik toch altijd snel wat de inhoud is van de spam die ik wegmieter.

Stichting Aap! Wat een naam! www.aap.nl, een vrij gelukkige hand van domeinen claimen hebben ze ook nog. Nou goed, dat mailtje vroeg of ik donateur wilde worden en toen heb ik onmiddellijk alles wat op mijn rekening stond in één machtige zwaai naar de Stichting Aap getelebankierd.

Nog geen twee minuiten later had ik een standaard bedankje terug, "vooral bedankt namens onze apen", je gelooft het toch niet?

Nou, ik ging slapen, kroop tegen de rug van mijn meisje aan en moest heel hard huilen, van pure opluchting dat ik de right thing gedaan had, maar dat huilen deed ik stilletjes, want ik wilde haar natuurlijk niet wakker maken. Mijn besluit stond vast, de apen en de apparaten moesten mij maar verder maar met rust laten, ik had mijn offerande gedaan, what comes around goes around, zo gewonnen zo geronnen. Ik zou niet naar de VS vliegen en we zouden het goedmaken met elkaar en gewoon weer van elkaar gaan houden, als vanouds. En twee keer per week seks, of eh, nou ja, per maand eigenlijk. En geen stomme ruzies meer. En de apen waren met mijn geld ruimschoots gecompenseerd. Ruim-schoots.

Toen ik wakker werd was het vreemd stil in huis. Ik wist niet hoe laat het was en ook niet wat voor dag, maar toen ik daar even over nadacht gokte ik op vrijdag, uur of tien. Ik moest pissen en had dorst. De jongen was natuurlijk naar school. Mijn meisje was met de baby brood halen of zo. Ik stommelde naar beneden en ik zag het briefje al liggen, het schreeuwde mij toe, ik ben een briefje om het uit te maken, want normaal liggen er geen briefjes in het midden van een een opgeruimd salontafeltje; dat is om te beginnen normaal gesproken al helemaal niet opgeruimd.

Ik ging zitten om te plassen, dat spat minder. Maar al terwijl ik ging zitten wist ik dat het onzin was om nog rekening te houden met huisgenoten, ik wist al wat er op het briefje zou staan, ik wist dat ze geen boodschappen was doen. Ik kon de hele plee blank zetten als ik wilde.

Er stond: "Liefie, het gaat zo niet langer hè. Ik zal je missen. De oude 'jij' dan. Ik stel voor de kinderen voorlopig maar om de week te doen. Ik bivakkeer in het tuinhuis van R en J. Succes met je apen. Succes in Amerika. Liever niet bellen maar mail of sms. M."

Ik ging onmiddellijk terug naar de plee en kreeg acute diarree. Sorry dat ik dat hier zo allemaal opschrijf, maar voor mij was het ook niet echt prettig. Daarna moest ik ook nog kotsen. Toen dronk ik een halve liter water, nam het kotsteiltje mee naar boven en ging rillend weer in bed liggen.

Ik wil niet zijn zonder mijn liefste.

Slaap lijkt nog het meest op niet-zijn. Maar ik viel niet in slaap. Scenario's buitelden door mijn bonkende kop: ik zou haar het tijdstip van mijn overschrijving aan de Stichting Aap laten zien, om te bewijzen dat ik al wilde kappen met de onzin. Of: ik zou ons zoontje een brief laten dicteren aan haar, dat papa en mama bij elkaar moesten blijven. Of: ik zou de apen in Amerika blij maken, ontzettend rijk worden, ons droomhuis bij het Museumplein kopen en haar terug mijn leven in lokken... Of: ik zou een bom laten vallen op het verlaten pretpark bij Las Vegas, of: ik zou de kinderen kidnappen net zolang tot ze zich met hangende pootjes aan de voordeur zou melden, of: ik zou...

Uiteindelijk viel ik toch in slaap. Om een uur of twee werd ik weer wakker, niet meer ziek, maar wel met een dof besef in mijn middenrif. Ik douchte en schoor me, at roggebrood met zure haring en dronk twee dubbele espresso. En toen wist ik niet meer wat ik moest doen.

Serieus! Vrijdagmiddag, een werkdag, maar hoezo: werk? Gister was ik te rijk geweest om me over het werk druk te maken, nu zo arm als de ratten maar tezeer bevangen door liefdesverdriet. Over twintig minuten zou ons zoontje van school komen, normaal zou ik hem daar gaan ophalen, maar één, ik vroeg me af of hij wel naar school was gegaan, GEGEVEN DE OMSTANDIGHEDEN, en twee: moest ik me daar dan melden en voor het oog van de kleuters een scène gaan schoppen met mijn vriendin? Eh, mijn ex?

Ho.

Wacht ff. Ik heb een ex en dat is - voorspelbaar - een ongelooflijk stom portret. Maar om mijn eigen liefste meisje nu ook ex te moeten noemen, dat is een keiharde klap in het scrotum. Ik stel voor dat ik daar dus maar niet aan begin. 't Mag uit zijn, ze is nog steeds mijn vriendinnetje. Capisce?

Het is werkelijk ongelooflijk hoe weinig er te doen is als niks er mee toe doet. Je kunt wel tv kijken maar het debat tussen Bos en Balkenende verbleekt tot saai gewauwel. Je kunt je Mac wel aanzetten maar wat maakt het uit wat je forumvrienden gister gegeten hebben en welk leuk filmpje deze of gene weblogger nu weer gevonden heeft op Youtube?

Toen de mobiel ging was het niet mijn vriendinnetje, maar de Stichting Aap. Omdat ik gezien mijn voornaam nogal makkelijk te googelen ben hadden ze mijn homepage gevonden en daar staat mijn telefoonnummer op en zodoende, en hardstikke bedankt en ze gingen zoveel apies redden ermee en ze zouden een bordje maken boven een hok en dat hok zou voortaan Tijl Rood heten. Ik probeerde nog in te brengen dat Tijl Rood weliswaar een legitieme naam voor een mens is, maar een beetje een vreemde naam voor een apenvertrek, maar het meisjes stroomde zo over van enthousiasme over de nullen achter het bedrag van de donatie dat ze naar al die moeilijke woorden van mij helemaal niet wilde luisteren.

Dat heb ik vaker trouwens, ik lul teveel voor de gemiddelde mens.

Huh.

Toen het een uur of zes was sjokte ik naar de Albert Heijn en kocht ik wat ik altijd koop als ik niet voor het hele gezin hoef te koken, maar (zeldzaam!) alleen met mezelf te maken heb: vier ons Oosterse Wokgroente en King Prawns. Met oestersaus, ketjap en chilisaus binnen vijf minuten klaar en overdieheerlekie. Rijst overbodig.
Maar dit keer lepelde ik het lusteloos weg en ik draaide wat lp's van heel, heel vroeger, toen ik nog een puber was.

Sjezus, wat houd ik van die meid.

Godsallejezus wat had ik het verknald. Ongelooflijk.

Mijn God. Stomme klote-apen.

Maar zoals het gaat, het wordt avond, ik belde met mijn moeder met het vriendelijke verzoek het op de mail te zetten en of mijn broers en zussen me voorlopig maar even niet wilde storen met hun gebruikelijke html-probleempjes; ik sms-te naar mijn tweelingbroer of we bier konden gaan drinken morgen of overmorgen, kreeg antwoord, zat in het buitenland, volgende week was prima. Het werd nacht en ik ging aan haar kant van het bed liggen om nog maar iets van haar mee te krijgen. En het werd zondag en dinsdag en ik meldde me ziek bij mijn vennoot die bepaald niet amused klonk.

Na een week in de mist kwam er een e-mail: dat het huurcontract op haar naam stond, dat ze genoeg had van het tuinhuis en dat ik maar in dat tuinhuis moest. Als ik fatsoenlijke woonruimte had, en een beetje uit mijn koepel-preoccupatie was ontsnapt, dan moesten we de kinderen maar in co-ouderschap opvoeden, week op week af of zo. Groetjes.

Groetjes!

Zo wordt een mens dus binnen een week berooid en dakloos. Ik had geen zin in het tuinhuis van R. en J., want J. is verkoper en R. voltijds moeder en ik ben altijd een beetje jaloers op hun prachtige benedenhuis met lel van een tuin en riante tuinhuis. In plaats daarvan nam ik de stacaravan van vrienden in Bakkum in gebruik. Er bleek een internetcafé in het centrum van Castricum.

Dit is wat ik heb: kleren, mijn mobiel, een oude laptop, mijn fiets met kinderzitjes, een paar boeken. De rest bleek van mijn vriendinnetje te zijn: als ik wat nodig heb, wacht ik tot haar verjaardag en geef het dan. Die aanpak was me dus duur komen te staan.

Klotezooi.