Heelverhaal.nl laat mij alles na
Mark Anderson schrijft op ZDNet over de 'pyramides' die Google, Amazon, Microsoft en Yahoo aan het bouwen zijn: superdatacentra. "Wat we vandaag aan het web ontlenen is eerstegraads dienstverlening: waar moeten we dingen kopen en verkopen, hulp bij boekhouding en dat soort zaken. Maar met de grootschalige serverboerderijen die nu gebouwd worden, kan het web veel omvangrijkere problemen oplossen, die nu alleen supercomputers aankunnen. En die oplossingen zijn maatwerk voor de problemen waar individuen mee zitten. Bijvoorbeeld: hoe zijn we en hoe leren we? Hoe moet ik mijn bedrijf runnen, hoe moet ik succesvol onderhandelen? Ook kan de persoonlijke Internet Assistent mensen helpen met hun zwakke punten. Als uit je schoolresultaten blijkt dat je zwak bent in wiskunde, kan de IA je helpen met een op maat gesneden cursus. En op het gebied van gezondheid kan hij jouw individuele data afzetten tegen de algemene waarden, en je zo voor risico's waarschuwen voordat er klachten aan het licht gekomen zijn. Of je helpen met je financiële reilen en zeilen, voorkomen dat je teveel schulden maakt." Ik voelde me de afgelopen weken alsof ik al zo'n Internet Assistentje had. Ten eerste kreeg ik alleen nog maar superrelevante spam. Zei ik tegen mijn liefje dat de stofzuiger niet meer goed zoog en dat ik een Dyson wilde nu we dan toch een ton gewonnen hadden, zat er een mailtje in de inbox met een aanbieding voor een Dyson. Bedacht ik dat ik een niet stinkend Nederlands mannetje nodig had om een hoogslaper voor ons zoontje in elkaar te timmeren, mailde een geburnoute academicus met een heel grappig tekstje dat hij timmerman was en wel een heel beschaafde.
Ik moest denken aan de woorden van Heelverhaal.nl, die verteld had dat hij steeds zo'n mazzel had; ik won een ton in de loterij, kreeg opdrachten, belastingvoordeel, alle stoplichten leken angstig op groen te springen als ik naderde, trams leken op me te wachten...
Met Heelverhaal.nl was het niet best afgelopen; dood en begraven in Amerika.
Maar de ene zijn dood... Een paar dagen geleden kwam er post van Phelbes, Horrowitz en Kelly (of zoiets), een advocatenkantoor in Los Angeles. Ik had alles wat Heelverhaal.nl bezat geërfd. Hij was single en kinderloos, maar dat hij verder helemaal geen familie had, wist ik eigenlijk niet. Of hij was misschien met zijn hele familie gebrouilleerd, als gevolg van een uit de hand gelopen ruzie op een verjaardagsfeest? Veertigduizend dollar (aandelen en cash) zou op mijn rekening worden overgemaakt, als ik zo goed zou willen zijn een rekeningnummer te noemen? Wat ik met het up-town appartement en de roerende goederen (waaronder kunst die ik maar beter meteen kon verzekeren) wilde doen, moest ik zelf weten.
Ik vloog naar LA, al kwamen we daar goedbeschouwd net vandaan. Mijn werk kon wel wat lijden; als je twee jaarsalarissen wint in de loterij word je niet zo snel zenuwachtig. Ik had een afspraak in Heelverhaal.nl's appartement met een makelaar en een galeriehouder, die beiden homo bleken te zijn; het werd een gezellig onderonsje. Terwijl zij de flat, de kunst en elkaar taxeerden, propte ik kleren, bestek en servies in vuilniszakken, om ze later met de huurauto naar het Leger des Heils te kunnen brengen. Horloges en ander duur spul hield ik natuurlijk apart. De kunsthomo wilde het hele zwikkie schilderijen onder zijn arm nemen voor 40.000 dollar; de Dali zou hij laten veilen en ik zou zeventig procent van de opbrengst vangen. De rest was voor hem en 'expenses'. Ik zei op alles ja, waarschijnlijk hadden de mannen de deal van het jaar, maar ik wilde snel weer naar Amsterdam.
Ik tekende allerlei formulieren, nam vrolijk afscheid en reed onder aanvoering van het navigatiesysteem naar het Leger des Heils.
Daar zat een neger met grijs haar en zonder tanden naar me te staren terwijl ik wachtte op iets van een receptioniste. Hij had een glazen (of op zijn minst lam) oog.
"Release the chimps" zei hij. De man sliste ook nog en zijn stem klonk krasserig.
"They want out."
Ik kreeg kippenvel. Wat wist deze man van de apen van Heelverhaal.nl? Hoe kon een tandeloze alcoholist weten dat het Heelverhaal.nl's laatste wil was geweest dat ik zijn proefdieren zou terugbrengen en de apparaten zou loslaten in de buitenwereld? Was het één van de beveiligingsfiguren geweest, die teveel had gezien en van schrik aan de drank was geraakt? Maar dan had hij wel het wereldrecord aan lager wal raken gebroken... Het leek wel een Disneyfilm, daar nemen de goede feeën die je waarschuwen ook altijd de vorm aan van een haveloze zwerver.
Ik keek de man nog steeds aan. Hij kwam moeizaam overeind en een vlaag zwerverlucht bereikte helaas mijn neusgaten. Hij pakte mijn schouder, zijn stank was nu echt niet meer te vermijden. "It's the least you can do. After all them apes have done for you."
En toen liep hij weg, op zoek naar drank ongetwijfeld.
Ik kon weer door mijn neus ademhalen. Hoezo, wat hadden die apen dan voor mij gedaan? De Staatsloterij gebeld en gezegd: die jongen van Rood moet maar winnen? De computers van de belastingen op tilt laten slaan? Stoplichten in Amsterdam op groen laten springen? Terwijl ze in een afgesloten koepel in de woestijn zaten?
Ik ging lunchen in zo'n dom Amerikaans restaurant waar ze eieren voor je bakken en gestrande actrices filterkoffie serveren terwijl ze hun bips in hun kekke schortjes zo goed mogelijk laten uitkomen voor het geval je in de casting zit, en dacht na. Zou ik de koepel überhaupt weten te vinden, en zo ja, zou ik door de drielaagse beveiliging heenkomen? En hoe zou ik een opening kunnen regelen in de afgesloten koepel? "Beter beveiligd dan Fort Knox en Guantanamo Bay," had Heelverhaal.nl gezegd. Anderzijds, nu de mazzel zo aan mijn kont kleefde als de laatste tijd, zou ik de koepel natuurlijk weten te vinden, en hoogstwaarschijnlijk zou er vlak na mij een kraan met sloopkogel aan komen tuffen; de bouwvakker zou wellicht in rook opgaan. Ik sms-te naar huis dat ik nog een dag of twee bleef en dat ze maar moest piepen als de kinderen teveel voor haar werden en liefs en kusjes op vieze plekken.
En reed, zonder dat ik veel had aan de navigatie, richting de koepel. Ik vond een radiostation met een goede mix tussen mellow en wat rauwere golden oldies: Velvet Undergound, Presley, Bowie, Clapton, The Doors... Precies wat ik nodig had voor een vrolijk ritje door de woestijn. Ik at in net zo'n treurige diner als die waar ik geluncht had en tegen middernacht was ik in de buurt.
Ik herkende de toegangsweg, maar waar de bewakingslinies hadden gestaan, waren nu alleen nog maar de sporen van sloopwerk te zien. Niet alleen waren de beveiligingsbeambten weg, ook de keet en de slagboom. Maar van de koepel zag ik nog duidelijk de contour, zo'n anderhalve kilometer voor me.
Een minuutje later was ik er. Er stond een grote verhuiswagen voor. Ik keek in de cabine, maar van een slapende chauffeur geen spoor. Ik liep naar de achterkant en probeerde deuren van de laadruimte te openen. Dat ging. Twee chimpansees waren aan het neuken; in het zwakke licht zag ik hun tanden me toe blikkeren. Ze keken me aan als twee bange apen, wat ze waarschijnlijk ook waren. "Sorry," mompelde ik en deed schielijk de deur weer dicht.
Ik leunde tegen de vrachtwagen aan, met slappe knieën ineens. De chimpansees waren al vrij? Of was dit verse aanvoer? Ik hoorde dat de aapjes in de laadruimte het weer naar hun zin hadden. Gegeneerd liep ik weg bij de vrachtwagen en begon om de koepel heen te lopen. Maar al gauw zag ik in dat dat een wandeling van zeker een paar uur zou zijn, en liep terug naar de huurauto. Dan maar er omheen rijden. Hoewel er geen weg om de koepel heen liep, kon de Japanner het terrein makkelijk aan.
Ik zocht een gat, een deur, een open raam misschien. En vond een gat: verwrongen staal, alsof er explosieven waren gebruikt. Ik stapte uit om het beter te bekijken.
Ik schrok me wezenloos toen een chimp door het gat naar buiten kwam. In de apenhand zat een mobieltje, dat ik aanpakte. Ik keek op het scherm. "Good you're here. We want out. But none of us has a drivers licence. So, we travel in the truck & you drive. We leave at 8 am. The Garmin will lead the way. Get some rest. Thanks, Tarzan."
O my fucking god. Wat was dit nou weer? Moest ik 's morgens met een vrachtwagen vol intelligente ontsnapte apen gaan rijden, met lollige namen als Tarzan? En tot die tijd gewoon maar gaan slapen, nightie nightie, sleept tight en don't let the bed bugs bite? Godsallejezus, wat een nachtmerrie.
Ik reed terug richting de truck. Maar halverwege het gat in de koepel zette ik de auto stil, deed hem op slot, schroefde een zakflacon whisky open die ik zo snel mogelijk leeg dronk. Daarna deed ik de stoel naar achteren en sliep onmiddellijk in.
Ik droomde dat de baby al kon praten en van ons eiste dat ze later wel naar een behoorlijke school zou gaan, niet de school van haar oudere broer in elk geval. Daarna droomde ik dat ik met mijn meisje aan het neuken was, maar dat de telefoon steeds ging. Dat ze die steeds wilde opnemen. We kregen er ruzie over. Bij de eerste schemering werd ik wakker.
Ik zag dat de chimpansees een heleboel spullen naar de vrachtwagen droegen: kisten met fruit, dekens, twee chimps tilden zelfs een tv de truck in. Ze gingen zeker lekker dvd'tjes kijken onderweg? Tarzan kwam naar de auto en zwaaide door het raampje. Daarna wees hij met zijn duim naar de cabine van de truck. Werd ik nou geacht de commando's van een aap op te volgen?
Ik deed 't toch maar, ondanks mijn wrevel. Ik moest denken aan Calvin, De Rivier die de berg opstroomt, een soepel geschreven weergave van de stand van zaken in de evolutietheorie. Een jaar of tien geleden was dat een bestseller. De evolutie is weliswaar een langzaam, maar zeker geen geleidelijk proces. Schoksgewijze veranderingen, dan weer miljoenen jaren van stilstand. Maakte ik hier zo'n schok mee? Eentje die de grenzen van het leven ter discussie stelde? Dat de grens tussen mens en dier niet zo keihard is, is geen nieuws: iedereen weet dat het genetisch materiaal van een chimpansee en een mens maar voor 7% of zo verschilt. Maar de grens tussen ding en leven is tot op heden wel redelijk fundamenteel geweest.
Toch, het kon niet anders of de intelligentie van de apen en de apparaten was op de een of andere manier versmolten. De elektronische apparaten konden niet bewegen, zich niet voortplanten, ze hebben geen honger. Daarom denken we dat ze niet leven. Maar ze hebben wel een bewustzijn.
Misschien zijn bomen wel bijzonder intelligent, missen ze alleen de ogen om goede boeken te lezen en een stem om erover te vertellen. Hoezo moet intelligentie per se in hersens zitten? Je zit vaak zo vast in je eigen mind sets. Mijn vriendin had laatst een half uur de slappe lach gehad om het idee dat wij al heel vaak bezoek van een andere intelligentie hebben gehad, maar dat die vliegende schoteltjes niet veel groter zijn dan een spliterwt. Staan daar hele minuscule groene wezentjes te roepen van nee nee pas op, kijk uit, maar krak, ja hoor, daar heb je al weer een vliegende schotel onder je schoenzool vermorzeld als je nietsvermoedend de deur uit stapt om naar je werk te gaan. Honderden mini-aliens dood...
Ik wil maar zeggen: we hebben als menselijke soort nogal last van tunnelvisie. We zoeken naar planeten met water om leven te vinden, maar de toevalligheid die ons bestaan mogelijk heeft gemaakt, organische verbindingen, eiwitten en de hele rataplan, dat hoeft natuurlijk helemaal niet elders precies zo te gaan. Als leven al een belangrijk concept is in het grotere geheel, is het absoluut niet uitgesloten dat er 'leven' is dat het op methaan en helium doet, of op elementen die wij vooralsnog niet eens ontdekt hebben.
Mèn, voor de koffie al filosofie, ik kreeg er koppijn van! Alsof hij mijn gedachten gelezen had (plausibele hypothese) klopte Tarzan op het portier en reikte mij een beker met oploskoffie aan. Hij liet zijn mobiel zien. "Let's go", stond erop.
Ik zette mijn koffie in een ring voor bekertjes, en startte. Ik heb niet veel groter gereden dan een verhuisbusje van Diks autoverhuur. Maar er was niet veel om tegen op te rijden voorlopig, dus ik kon er langzaam inkomen. Het idee van de lading verontrustte me wel een beetje. Waar zouden ze heen willen?
