Heelverhaal.nl legt het loodje
Heelverhaal.nl is dood! Ik deed mijn Nederlandse simmetje in de mobiel om een nummer thuis op te zoeken en ik kreeg een sms: of ik Heelverhaal.nl snel wilde bellen. Kennelijk was hij vergeten om mijn Amerikaanse nummer te gebruiken. Ik belde en werd doorgeschakeld: "please hold, your call will be redirected." Een vrouw nam op met een ingewikkelde naam, Barnes, Woolton en Hinkerpy of zoiets. Ik zei dat ik Heelverhaal.nl zocht en werd doorverbonden. Ik kreeg een man aan de lijn die zei dat hij belast was met de afwikkeling van Heelverhaal.nl's zaken.
"Why?"
"Well, he's dead, right. So."
Ik schrok toch. Ik was met vriendin en kinderen lekker door de States aan het toeren geweest en had expres zo weinig mogelijk aan Heelverhaal.nl en zijn chimpansees gedacht.
"I was asked in the last will to read a statement to you. So I will do that now.
Dear Tail,
What you have seen is seen by none
by the time you hear this I'll be gone
bring the animals where they belong
but do not silence the electronic song.
Now what do you make of that?"
Ik zei de advocaat dat ik geen idee had, maar dat had ik natuurlijk wel: kennelijk moest ik de apen terugbrengen naar de opslagplaats van proefdieren of zoiets en de apparaten vrijlaten. Vreemd dat Heelverhaal.nl mij daarmee had willen belasten - had hij geen medewerkers daarvoor?
Ik vroeg de advocaat hoe Heelverhaal.nl aan zijn einde gekomen was.
"Now that's what you call death by misadventure," zei de advocaat verlekkerd. Heelverhaal.nl had zitten bellen in de auto, toen hij zag dat de buitenspiegel vanzelf verdraaide. Dat wist zijn collega die hij aan de lijn had later aan de politie te melden. Hij had zijn hand uit het raam gestoken om het spiegeltje met de hand weer goed te zetten, toen ook het raam vanzelf omhoog was gegaan. Ook ging het diefstalalarm af, wat nogal veel lawaai gaf. Hij had het telefoongesprek paniekerig beëindigd en even later was hij kennelijk de bocht uitgevlogen; het autowrak met het verbrijzelde hoofd van Heelverhaal.nl was niet veel later door de politie gevonden.
"The more we trust on car electronics, the weirder it behaves," zei de advocaat en toen nam hij haastig afscheid.
Ik stuurde ons zoontje voor een ijsje naar het restaurant van het resort waar onze camper stond, en vertelde mijn vriendin die de baby zat te voeden het nieuws.
"Op de een of andere manier is het ook wel een opluchting. Hebben we het huis straks weer voor onszelf. Moeten we naar de begrafenis denk je?"
"Ik ga wel," antwoordde ik. "Dat is toch niks voor die jongen. En daarna gaan we maar naar huis, hoewel ik een paar dagen later kom. Die advocaat zei dat ik nog wat chimpansees moest redden."
Maar terwijl ik dat zei, realiseerde ik me dat daar een risico in zat. Een laboratorium dat gesloten was omdat er een vreemd soort collectief bewustzijn aan de gang was... Heelverhaal.nl wilde natuurlijk de betere wereld door zijn vinding alsnog bewerkstelligen, al had hij aan zien komen dat hij die betere wereld zelf niet meer zou meemaken. Maar had hij gelijk? Zijn eigen einde was op zijn zachtst gezegd nogal verdacht... Zou die wereld wel zo veel beter worden? Ik hoorde zijn stem in mijn hoofd zeggen: "Het gaat niet om het individu. Het subject is een vals concept."
Maar om een dood vals concept te wezen, dat leek mij toch geen lolletje. Nu Heelverhaal.nl onder verdachte omstandigheden aan zijn einde gekomen was, leek het mij persoonlijk beter om dat lot te vermijden. Naarmate onze terugvlucht naderde, leek het me steeds onwenselijker dat ik pogingen in het werk zou stellen om de koepel te ontmantelen. Het zou toch nooit lang kunnen duren eer beveiligingsfiguren bij de koepel of collega's van UCLA een kijkje gingen nemen door die one way mirror? En als ze dan de intelligente apen zouden ontdekken, nou, dan mochten ze zelf beslissen of die koepel open moest.
Bovendien, wat kon ik, als toerist, ondernemen om die chimps in hun proefdierenopslagplaats terug te krijgen? Ik ken de weg niet hoor in de Amerikaanse medische researchwereld. Dus. Ik deed het niet. De laatste wil van Heelverhaal.nl was niet de eerste waar ik me tegen verzette...
(Waarom noem ik hem nog steeds niet bij zijn echte naam? Hij is dood, dus zijn reputatie hoef ik niet meer te beschermen. Sterker nog, hij lijkt ook uit cyberspace gegumd, want als ik zijn echte naam google krijg ik: Uw zoekbewerking - ... - heeft geen overeenkomstige documenten opgeleverd.
Suggestie:
* Zorg ervoor dat alle woorden goed gespeld zijn.
* Probeer andere zoektermen.
* Maak de zoektermen algemener.
Spooky is dat. De eerste keer dat ik hem googlede had ik alleen een witte pagina met een wit telefoonnummer gekregen; nu zelfs helemaal nul pagina's. Voor een wetenschapper van zijn allure een uiterst onwaarschijnlijk resultaat... Maar als ik hier nu zijn naam ga typen, dan vindt een search bot die voor je tot tien kan tellen. Ik heb toch liever niet dat het enige internetspoor van Heelverhaal.nl naar mij leidt... Temeer niet omdat ik dit allemaal vrolijk onder mijn eigen naam zit in te typen...
Ik hou het dus maar op Heelverhaal.nl.
We gingen terug naar Nederland. We hadden mazzel met het inleveren van de camper, want de nota was een keer of vijf te laag; we zouden hem maar 5 dagen gehuurd hebben en niet meer dan 300 mijl gereden hebben. Hoewel we te laat op LAX waren, bleek de vlucht vertraagd en konden we nog instappen. We hadden de stoeltjes op de eerste rij; kennelijk had men die vrij willen houden voor de crew, maar dan hadden ze buiten ons gerekend. Lekker veel beenruimte.
De kleine wilde weer telepathiespelletjes spelen, want dat herinnerde hij zich van de heenvlucht. Een Amerikaanse stewardess was zeer geïmponeerd toen ze onze vorderingen volgden.
"You're freaking me out! You're sure there's no tricking?" zei ze steeds.
Onze score was nu 100%, en we maakten de categoriën groter: getal onder de 100, letter uit het alfabet etc.
De bagage draaide al rondjes toen we bij de band aankwamen; zeer ongebruikelijk op Schiphol. Maar het kwam goed uit, want de baby had voor de googolplexte keer een poepluier en het zou fijn zijn als we die snel konden verschonen - alleen waren de luiers in de handbagage allang op. We twijfelden tussen de trein en de taxi, maar omdat de trein op punt van vertrekken stond, pakten we die. We stapten uit op station Rai, waar we stomtoevallig mijn tweelingbroer tegenkwamen, die net uit London kwam en uit dezelfde trein stapte. Dat hebben wij nou altijd.
Thuis lag er natuurlijk een hoop post en kranten. De post was het leukst: een offerte die ik al had opgegeven bleek alsnog geaccepteerd, ik had meegedaan aan een of ander internetonderzoekje voor een loopbaanmonitor en was de gelukkige winnaar geworden (van een Vespa, maar ik ken mijn pappenheimers en weet dat je ook de helft van de waarde in contanten kunt krijgen - ik ben nu echt te oud voor een brommer); de belasting had een fout geconstateerd zodat ik opeens 11.000 euro van ze tegoed had.
Toen de kinderen op bed lagen, pakte ik de kranten. De dood van Heelverhaal.nl hadden ze niet opgepikt. Wel veel onrustbarend nieuws, dat in Amerika aan ons voorbij was gegaan; Holbrooke vergeleek de recente gebeurtenissen met de situatie in 1914, vlak voor het uitbreken van de Eerste wereldoorlog; het kruitvat was er, nu de lont nog.
Nadat de Koude Oorlog door een gebrek aan inspiratie bij beide partijen een beetje was doodgebloed, schreef Francis Fukuyama een jaar of 15 geleden een boek dat hij tendentieus Het Einde van de Geschiedenis noemde. Omdat het Westen van het Oosten had gewonnen (nou ja, het Oosten de zegeningen van de liberale democratie had omarmd), en de kerk was ingeruild voor een postmoderne cultuur, was er geen strijd tussen ideologieën meer. De grote verhalen waren uit, de mensheid ging over tot onbeduidend gemurmel. Het einde van de geschiedenis, als je die opvat als een geschiedenis van confrontatie tussen ideeën.
Maar het ging een beetje anders, want de eerste jaren van het nieuwe millennium lieten een andere confrontatie zien: tussen gelovigen (en dan vooral in Allah) en postmodernen. De kerk was helemaal niet onbelangrijk geworden, het bleek alleen een moskee. De liberale democratie had helemaal niet de wereld veroverd; beelden van steniging volgens de Sharia en beelden van marteling van Irakese gevangenen door Amerikaanse sergeanten deden in brutaliteit niet voor elkaar onder en lieten zien dat de War on Terrorism ook echt een oorlog was; met alle barbarij en rechteloosheid van dien.
De volgende confrontatie lijkt aanstaande: die tussen de Westerse en de Arabische cultuur. De concurrentie tussen de oude wolf van de liberaal-democratie en het jonge keffertje van de Arabische wereld.
Join them or beat them? Dat is de voornaamste vraag van de Noordafrikaanse moslim, of hij nou in de Banlieu kansloos is of nog in Algerije tevergeefs zit te dagdromen over een toekomst in Europa. De Telegraaf knalde met een kop "Kabinet snoeihard tegen criminele illegalen", woorden die rechts vlak voor verkiezingen nodig heeft; hoe voorspelbaar. Maar ook woorden die de feitelijke confrontatie in deze tijd bloot leggen, namelijk die van de vermoeide, machteloze westerse wereld tegen het brutale machismo van de Arabische puber.
Zou de 'betere wereld' van wijlen Heelverhaal.nl die verbetering laten zien? Zou die betere wereld welvaart brengen naar Afrika, Brazilië, India? Misschien. Maar Heelverhaal.nl was dood, dood door mankerende elektronica. Het gaat niet om het subject, het gaat om de soort...
Ik maakte me los van de gedachtentrein en bladerde door naar de pagina met strips. Het was goed om weer thuis te zijn. Thuis, zonder filosoferende huisvriend.
Toen ging de telefoon. Een medewerker van de Staatsloterij, of ik geïnterviewd wilde worden voor hun blaadje; ik had immers een ton gewonnen. Ik? Een ton gewonnen? Daar wist ik anders niks van. Ik had de bankafschriften nog niet opengescheurd. Zenuwachtig ritste ik ze open. En ja hoor, bij de derde was het bingo in die kolom waar nooit wat gebeurt omdat mijn klanten nu eenmaal notoire wanbetalers zijn, stond een 1, dan twee nullen, dan een punt, en toen nog drie nullen, een komma en een streepje.
Wow!
