Probleem

Zelf werd ik wat zenuwachtig. Na Harry zou ik zelf aan de beurt zijn. Halverwege het verhaal van Harry hoorde ik niet meer wat hij vertelde. Mijn maag was voelbaar bezig met het hartstochtelijk omhelzen van mijn longen. Mijn handen kon ik alleen nog stil houden door erop te gaan zitten. Ik wilde opstaan en naar huis gaan. Helemaal niet raar. Ik had het toch ook heel druk? Van alles te doen. Maar niemand zou dat geloven. Ik zelf al helemaal niet. Dus bleef ik zitten en onderging ik de laatste helft van Harry's verhaal in mentale afwezigheid.

Ik schrok op uit de door mijn gedachten gecreëerde zwarte neerwaartse spiraal doordat Erik mijn hand pakte. Harry was klaar met zijn verhaal en het was tijd voor de "acceptatieknuffel". Je kon zien dat Harry hier veel aan had. Hij begon zelfs weer een beetje stoer uit zijn ogen te kijken.

Toen was het mijn beurt. Ik begon met het gebruikelijke "Ik ben Onis en ik heb een probleem." Dit werd onmiddellijk gevolgd door een gezamenlijk "Welkom Onis." Ik probeerde de droogte in mijn mond weg te slikken, keek een keer wanhopig de groep rond en begon toch aan mijn verhaal.

"Ik ben Onis en ik heb een probleem. Eigenlijk schaam ik me ervoor en daarom ben ik hier. Mijn vrouw weet niet dat ik dit probleem heb. Mijn omgeving heeft er totaal geen weet van. Niemand lijdt eronder behalve ik. Ik ga eraan kapot! Ieder weekend als mijn vrouw gaat werken, kan ik me niet meer beheersen. Ik betrek mijn dochtertje van twee er ook in."

Nu ging er zichtbaar een schok door de hele groep.

"Ondanks dat heeft zij er geen last van. Sterker nog: Ze vindt het leuk! Dat kan je zien aan haar pretoogjes. En dat is nou precies wat ervoor zorgt dat ik maar doorga en doorga. Jongens... ik wil het wel vertellen, maar het kost me gewoon veel moeite. Ik..."
Ik barste in tranen uit. Ik kon me niet meer inhouden. Ik zat te janken als een klein kind wiens ballon net stuk is gegaan.
Iedereen om mij heen bleef zitten. Er kwam geen "acceptatieknuffel". Ik denk dat dat kwam omdat ik net verteld had dat ik mijn dochtertje erin betrok.

Gelukkig is Brenda heel wat gewend. Zij stond op, kwam naar mij toe en omhelsde mij. "Het is goed Onis. Wees sterk. Iedereen hier heeft een probleem. We kunnen elkaar helpen door erover te praten. We moeten onze problemen durven zien. Bewustwording is de eerste stap." Niet echt sterk en absoluut niet motiverend voor mij. Alleen omdat ik deze bullshit niet meer wilde horen zei ik: "Ok. Het gaat wel weer. Ik wil graag verder vertellen." Ze liet me los, keek me nog een keer doordringen en semi-bezorgd aan en ging weer op haar stoel zitten.

"Jongens, Ik kan er niets aan doen. Het is sterker dan ik. IK DOE VRIJWILLIG OP ZATERDAGMIDDAG BOODSCHAPPEN BIJ DIRK VAN DEN BROEK!!! Ik laat mij vrijwillig tegen de schappen aan duwen door belachelijk dikke oude kerels die door hun vrouw zijn meegesleept. Ik stort mij vrijwillig in het winkelwagengeweld van agressieve huisvrouwen die op zoek zijn naar de laatste aanbiedingen. Ik confronteer mijzelf vrijwillig met bukkende huisvrouwen die in het melkschap het magische pak met de oneindige houdbaarheidsdatum zoeken terwijl hun rope (want een string kan je dat niet meer noemen) de rollade boven de heupen in "vorm" houdt. Ik sta vrijwillig in de traagste rij met alleen maar mensen die een wagen vol maandelijkse boodschappen hebben voor een kassa waar het nieuwste, domste trutje wordt ingewerkt door een bijna net zo domme trut van achterin de 50 met zo'n zwaar Utrechts accent dat het een compleet nieuwe taal lijkt! Ik kan er niet mee stoppen en ik weet niet of ik het wel wil."

Iedereen staat op en geeft me een "acceptatieknuffel". Ik ben zo gelukkig!