Hoe ik leerde mindfucken
Ik was druk bezig een bureau op te zetten voor relatiemedia, en dat zijn geen blaadjes voor mensen op zoek naar een partner, dat zijn sponsored magazines. Ik ben daar nog steeds druk mee bezig trouwens, al kost het idee van Heelverhaal.nl me wel steeds meer tijd. Kijk maar op http://enklaar-rood.nl, dan zul je zien dat je me kunt geloven.
Heelverhaal.nl is een stuk ouder. Hij is gescheiden nadat zijn vrouw, die een stuk jonger was, in de VS, toen ze daar woonden, er vandoor was gegaan met de coach van het basketbalteam van de UCLA, een echte held dus, en een boomlange neger bovendien, dus voor haar was het geen slechte inruil. Heelverhaal.nl was er wel even kapot van, maar eigenlijk was hij meer met zijn werk getrouwd dan met haar.
Heelverhaal.nl werkt aan de UCLA en behoort tot de tien top-experts op het gebied van artificiële intelligentie. Top 5 misschien wel denkt hij. Als ik het goed zeg is zijn onderzoeksteam bezig met een meerjarig experiment naar de werking van 'loosely connected systems'. De opzet is geloof ik om een heleboel kleine computersystemen aan elkaar te koppelen, met ook weer niet al te strakke verbindingen, en kijken of je er zo een krachtig en intelligent systeem van kunt bakken. Of zo.
Heelverhaal.nl is 50+, zijn kop is helemaal kaal maar hij zou vast grijs zijn als hij zijn haar niet afschoor. Hij is het tegendeel van een nerd, want hij houdt van racen in autoralleys door woestijnen en zo, en hij ziet eruit alsof hij vaak in de sportschool komt. En inderdaad, als hij bij ons logeert gaat hij vaak naar De Wieg der Kampioenen, op de Albert Cuyp. Ik kom daar alleen om te stemmen als de sportschool is ingericht als stemlokaal; ik zie er nou eenmaal uit als een lange dunne sladood, en een sladood met spierballen slaat natuurlijk nergens op.
Maar behalve gym heeft Heelverhaal.nl eigenlijk niet veel anders te doen dan lullen. Ik zal je tracteren op een fragment, dat ik een keer stiekem op mijn mobiel heb opgenomen; stiekem omdat Heelverhaal.nl wil dat zijn bekentenissen geheim blijven.
"Ken je Heidegger? Natuurlijk ken jij Heidegger niet (lacht), je interesseert je meer voor AZ-Ajax dan voor een goed boek. Maar goed, vergeet Heidegger, maar zou je je voor de grap eens willen voorstellen dat jij gebrainwashed bent om te denken dat je een 'ik' hebt, of bent? Niet door een hogere macht of zo, maar door een collectieve zinsbegoocheling? Dat kan hè, denk maar aan de scheiding van lichaam en geest, of God; er zijn miljoenen mensen die vanuit die concepten de wereld bekijken. Jij mag dan aannemen dat God niet bestaat, Hij bestaat natuurlijk al als ook maar één iemand in Hem gelooft, maar goed, ik wed dat jij wel een gevoel van een 'ik' hebt, dat jij iemand bént, jouw bewustzijn is als het ware een afgeschermd geheel. Maar nu moet je opletten. Ik, en nog een heleboel andere mensen trouwens, kunnen door zich een beetje te concentreren jou een heel duidelijk gevoel geven. Ik kan jou bijvoorbeeld ontzettend geil maken door me alleen maar te concentreren. En dat is geen maffe gave, jij zou dat ook kunnen. Of verdrietig. Of agressief. Dat is allemaal mogelijk door concentratie. Het is onderzocht, het bestaat, iedereen zou het kunnen leren. Maar we doen er weinig mee, omdat het concept van het afgeschermde, eigen bewustzijn zo populair is. Snap je, telepathie betekent letterlijk op afstand voelen, en in de experimenten die wij gedaan hebben doet afstand er ook niet werkelijk toe. Reiki werkt ook over de oceaan heen, gek genoeg.
Nou voor je via Reiki meteen doorassocieert naar New Age en vaag gelul, moet je even voor ogen houden dat het hier niet om onwaarheid gaat, maar om een weinig populair concept. Wat wij denken en vinden heeft maar al te vaak te maken met populariteit van concepten. Bijvoorbeeld, 'de aarde is rond': dat is een populair concept, maar niemand die met argumenten kan weerleggen dat de aarde eigenlijk plat is als je maar de bereidheid hebt de derde dimensie te ontkennen. Stel nou eens dat de derde dimensie net zo'n collectief misverstand is als het besef van je eigen 'ik', dan is de aarde natuurlijk gewoon plat; alles is immers plat in de tweede dimensie. Nou wil ik helemaal niet beweren, ja doe maar nog een Duveltje voor hem en een koffie verkeerd voor mij. Dank u. Nou bestaat die derde dimensie hoogstwaarschijnlijk wel, misschien nog wel een vierde ook. Maar goed, hoe ziet de wereld eruit als je het idee van de individualiteit loslaat?
Uit onderzoek blijkt steeds weer dat mensen kennis hebben die ze zeg maar geërfd hebben; het honderdste aapje. Moet je maar eens opzoeken, het honderdste aapje kent het trucje om aan voedsel te komen zonder dat zijn ouders het hem hoeven voordoen. Hoe kan dat? Hoe kan er zoiets bestaan als een collectief bewustzijn? Dat kun je niet begrijpen als je het subject, dat wil zeggen het 'ik', zo centraal stelt in je denken. Maar het 'ik' is een populair concept, dus vergeet het maar dat mensen daar afstand van willen doen. Da's dan jammer voor ze, want vanuit het ik-besef kun je de wereld echt niet goed begrijpen. Want er klopt gewoon geen hout van. Ik besta niet, jij bestaat niet, Sinterklaas bestaat niet; ons Dasein is een foute afspiegeling van het Sein, om het Heideggeriaans uit te drukken. Ah, dank u. Proost. En nog wat, en dat is dus de kern van wat ik je de hele tijd duidelijk wil maken: dat collectieve bewustzijn is heel goed te beïnvloeden met niet levend bewustzijn. Veel makkelijker dan bij individueel bewustzijn mogelijk is voor zo ver er zoiets bestaat dan als individueel bewustzijn."
Begrijp je nu een beetje waarom we hem Heelverhaal.nl noemden? Hier hield mijn opname op, Nokia vond het welletjes. Ik ook eigenlijk trouwens. Maar reken maar dat het nog een tijd doorging over Heidegger en Aristoteles en Descartes, die er helemaa-niets van begrepen had, he-le-maal niets. Na afloop van zo'n gesprek wist ik niet waar ik duizeliger van was, van het hele verhaal of van het bier. De combinatie misschien.
Maar omdat ik Heelverhaal.nl gebeld had was hij ervan overtuigd dat ik als een soort backup van zijn theorieën moest dienen, behalve met mijn vriendin mocht ik er van hem met niemand over praten. Het was namelijk niet zonder gevaar.
"Wat kan er dan gebeuren?" vroeg ik, toen we een keer om een uur of twee 's nachts over de Utrechtsestraat naar huis slenterden.
"Ik weet het niet. Je kunt dakloos worden door een enorme schuldenproblematiek. Of opgenomen worden in een gesloten kliniek omdat men je voor paranoïde houdt."
"Als je nog even zo doorgaat, dan is die kans zeker aanwezig," probeerde ik ironisch.
Heelverhaal.nl negeerde die ironie.
"Het kan zomaar, elk van de daklozen die we tegenkomen heeft een vreemd verhaal te vertellen. Zo ben je een hardwerkende loodgieter in een dom dorp in Tsjechië, even later dakloze in Amsterdam. Hoe heb je mij leren kennen?"
"Ik draaide dat nummer."
"Waarom? Was het je bedoeling?"
"Nou ja, ik draaide het toch."
"Ja maar, je wist niet wie je zou krijgen. Je kende me nog niet. En zal ik je nog eens wat vertellen?"
"Iets zegt me dat je dat sowieso wel gaat doen. Weet je hoe wij jou onder elkaar noemen? Heelverhaal.nl. Lachen hè."
"Zal ik je nog eens wat vertellen? Dat wás helemaal niet mijn nummer."
"Maar ik kreeg jou wel aan de lijn."
"Welk nummer je ook gedraaid zou hebben, je zou mij aan de lijn krijgen."
"Hoe kan dat nou?"
"Dat moet je zien uit te vinden. Als ik je dat heb duidelijk gemaakt, kan ik terug naar LA."
"Ik kan niet wachten."
Ik wist niet eens of dat wel helemaal waar was. Heelverhaal.nl was ondanks zijn lange betogen namelijk best aardig gezelschap. Maar het benieuwde me wel hoe het kon, altijd dezelfde iemand aan de lijn krijgen, welk nummer je ook draaide.
Een andere keer lagen we in het Sarphatipark aan een flesje rosé te lurken. Mijn vriendin was erbij en de baby ook. Mijn zoontje zat nog op school.
"Zal ik het je laten zien? Let op. Die vrouw daar, die wordt zometeen ontzettend hitsig."
Hij wees naar een vrouw in een oranje bikini, die naast haar vriend lag te zonnen. Hij ging met zijn kin op zijn handen naar haar liggen kijken.
"Nou even niks zeggen."
Even later duwde de vrouw haar hand tussen haar benen. Nog wat later ging ze op haar vriend liggen. Het was nog net geen openbare seks. Na weer een paar minuten pakte ze de hand van haar vriendje en gingen ze er op een drafje vandoor.
"Dat is tamelijk immoreel wat je daar deed," zei mijn vriendin.
"O ja? Twee mensen gaan een wippie maken omdat ik een beetje heb lopen mindfucken. Ik zie het gevaar niet."
"Maar als jij dat op je geweten hebt, dan is het haar gevoel niet."
"O nee? En waarom moest ze dan op een holletje naar huis als ze zich niet geil voelde? Je verwart twee zaken. Het feit dat ik verzonnen heb dat zij zich geil gaat voelen, wil niet zeggen dat dat gevoel niet echt is."
"Hoe doe je dat?" vroeg ik.
"Probeer maar. Richt je op de hersenstam van eh, die jongen daar. Begin maar met boosheid, dat is makkelijk. Je zult zien, hij heeft zo ruzie met zijn vriendin."
Ik post het hier met enige schroom, want ik ben het met mijn vriendin eens: het is immoreel. Maar ik vond het toch wel kicken. Ik concentreerde me op de jongen, en plantte een onzettende irritatie in zijn kop. En nog geen twee minuten later had hij ruzie met zijn meisje.
"Dan niet!" konden we hem horen schreeuwen en we zagen hoe hij kwaad zijn fiets pakte en wegspurtte.
"Volgende keer iets eerder ophouden en een gevoel van verliefdheid erachteraan," zei heelverhaal.nl vaderlijk.
Ik bleef een tijdje experimenteren met het mindfucken, en het ging me verrassend makkelijk af. Hoewel: vermoeiend was het wel. Het maakte inderdaad niks uit of iemand in de buurt was; ik concentreerde me net zo makkelijk op een forumvriend in het Oosten van het land die het moeilijk had. Ik deelde een omvattend gevoel van geluk en berusting met hem. Maar er was onderweg iets fout gegaan kennelijk, want later mailde hij dat hij op de momenten dat ik bezig was geweest met mijn telepathische experimenten, met zijn vrouw de koffer in was gedoken; iets wat al jaren niet meer aan de orde was geweest.
Ik vertelde het enhousiast aan heelverhaal.nl
"Je mist het punt," zei die. "Het gaat niet om het seksleven van je vrienden, het gaat erom dat je begrijpt dat de grenzen van 'ik' en 'jij' helemaal niet zo duidelijk zijn."
Maar toen zei ik dat ik moest plassen, want ik had even geen zin in Heidegger.
