Bush of Ghandi
Ik werd er sinds mijn zestiende voor het eerst mee geconfronteerd in de dames kleedkamer van de sportschool. Ik was alweer bijna vergeten dat vrouwen het hadden en ik had al die jaren gedacht dat de vrouw wel zou evolueren tot een schaamhaarloos wezen, maar in de kleedkamer van de dames merkte ik dat de schaamhaarevolutie een groot deel van de bevolking nog niet had bereikt.
Ongeveer vijf jaar geleden beschikte ik ook over een ruwe jungle tussen mijn benen. Ik had op het plaatselijke zwembad vernomen dat veel oudere vrouwen veel schaamhaar hadden dat vervolgens altijd speels tussen de randen van hun zeeman badpakken uit kwam piepen. Ik wist niet hoe ik precies kon voorkomen dat dat mij niet zou overkomen maar ik wist wel dat ik maatregelen moest treffen. En daarom knipte ik mijn haren die nooit het zonlicht zouden zien. En zoals elke puber het betaamt schaamde ik me daarvoor. Mijn moeder mocht er van zijn levensdagen niet achter komen dat ik mijn schaamhaar knipte. De geknipte plukjes schaamhaar kon ik dus niet gewoon in de prullenbak gooien en zo kwam ik op het geniale idee om mijn schaamhaarplukjes te doneren aan de vogels die dringend materiaal nodig hadden voor hun nestjes. Elke knipbeurt kreeg ik weer een kick wanneer ik de plukjes sneaky uit het raam liet vliegen. Ik stelde me de buurman voor die aan kwam fietsen en net naar adem hapte terwijl er een frisse pluk junglegewas in zijn mond werd geworpen door de wind. Jarenlang deed een grote papierschaar braaf zijn werk en was ik de trotse eigenaar van een keurig bijgehouden gewas. Nooit had ik klachten of opmerkingen gehad over mijn schaamhaar en ik dacht ook dat ik die nooit zou krijgen. Totdat ik een relatie kreeg met Sammy. Vanaf de eerste seconde dat Sammy mijn stringetje naar beneden trok, schrok hij zich dood.
'Je bent niet kaal!?!' Zijn blik staarde vol afschuw naar mijn erogene zone en hij keek er naar alsof hij er zojuist een schaamluis doorheen had zien kruipen.
'Kaal?' Ik keek naar mijn haartjes en voelde me plotseling ontzettend onzeker worden.
'Ja, kaal, ik vind het frisser en mooier als een dame daar kaal is.'
'Maar, hoe moet ik dat dan scheren?'
'Nou gewoon, je moet scheerschuim kopen, eerst met de haartjes mee scheren en dan tegen de haartjes in, daar wordt het mooi glad van.'
Geschokt door de geschokte reactie van Sammy stiefelde ik de volgende dag naar de dorpsdrogist voor nieuwe scheerbenodigdheden en ik ging aan de slag.
Nu was Sammy niet echt een persoon waarvan je deze zaken aan moest nemen. Nadat Sammy uit de doeken had gedaan dat hij graag verkleedfeestjes hield met homofiele freunden en een obsessieve zwakte had voor maagden, bleek onze relatie geen lang leven beschoren. Mijn schaamhaar bleef echter vanaf die tijd onafgebroken beschoren.
En daar stonden ze, onder de douche van de sportschool. Jonge vrouwen. Vrouwen net als ik. Vrouwen die naar dezelfde sportschool gingen, dezelfde schoenen droegen en in dezelfde stad woonden. Maar er was een groot verschil; zij waren aanhangers van Bush en ik ging toch liever voor een gladde Ghandi. Wat me het meest verbaasde was dat ze zich er niet voor schaamden. Deze vrouwen stonden compleet naakt met elkaar te communiceren terwijl de bush onbeschaamd meeluisterde. Ik besefde me op dat moment niet dat ik dezelfde blik van afschuw in mijn ogen had als Sammy zo'n vijf jaar geleden. In geen tijden had ik een vrouw gezien met zoveel haar op die plek. Hoe had ik zo diep kunnen zinken dat ik walgde van een lekker warm vachtje op het geslachtsdeel van een vrouw?
Mijn vriendinnen gingen allemaal kaal door het leven. Waarom gingen deze vrouwen niet kaal door het leven? En wie van de twee was er dan abnormaal?
Ik besloot al snel dat beide partijen in ieder geval niet abnormaal waren. Ik besloot wel dat een vachtje niet mijn voorstelling was van vrouwelijk schoon. En ik besloot dat ook voor de mannelijke wereldbevolking. Het leek mij niet bepaalt een genot om tijdens orale seks in een bos haar te happen dat meer weg had van staalwol dan van een konijnenvachtje. En de loszittende haartjes lijken me al helemaal geen culinair hoogstandje.
'Oh schat dat is echt lekker.'
'Jm vnhg ju?' Het is natuurlijk lichtelijk overdreven dat de man niet eens meer 'Ja vind je?' kan zeggen door een mond vol losgelaten schaamhaar. Maar dit soort waanideeen spelen nou eenmaal de kop op als ik er aan denk.
Mijn goede vriend Aap (heel toepasselijk) liet mij onlangs weten dat hij van mening was dat alleen mooie vrouwen zich scheren. Nu ben ik het niet helemaal met hem eens, (ik: de bescheidenheid zelve noemt zichzelf niet graag mooi) maar ik denk wel dat de vrouwen die zich scheren bewuster met hun uiterlijk bezig zijn dan ongeschoren dames. Een aantal kleine enquetes op het internet vertellen mij dat vrouwen liever kaal gaan of er een streepje op na houden, maar waarom zie ik dan 80% procent van de vrouwen in de kleedkamer met haar?
Misschien zijn deze vrouwen wel anders dan ik, misschien houden ze van schaken en Harry Potter, eten ze graag geitenkaas en houden ze een moestuintje bij? Terwijl ik van uitgaan hou, verslaafd ben aan zoute popcorn en dure luchtjes, mijn telefoon mijn mooiste sieraad is en goede tijden slechte tijden nog steeds mijn favoriete programma is.
Ook mannen geven aan liever een kale of gestreepte vrouw te hebben. Misschien hebben de ongeschoren vrouwen nog nooit een man als Sammy gehad en zal hun dag der verlossing ooit nog komen. Het Bush of Ghandi vraagstuk zal voor mij een onbegrijpelijk vraagstuk blijven, maar vooral een persoonlijk vraagstuk. Maar een ding in dit vraagstuk kan ik wel met zekerheid zeggen: schaamluis heeft bij Ghandi geen schijn van kans.
