De muziek van mijn vader

Walter (Seborik)
Johnny Cash is vooral muziek die mij aan mijn jeugd doet denken. Mijn vader heeft namelijk nog steeds elpees liggen van deze artiest, samen met muziek van Roy Orbison, Jim Reeves en nog tientallen anderen. Vroeger werd er vrij veel muziek bij ons thuis gedraaid, mijn moeder het wat hardere werk, mijn vader draaide de eerder genoemde artiesten. Hij speelde af en toe mee op zijn gitaar voor de platenkast, en hoewel het me nu enorm irriteert wanneer hij zijn snaarinstrument aanraakt, vond ik het, getuige de foto's van vroeger, maar wat interessant. Die liedjes van toen klinken mij nu nog bekend in de oren, vooral de liedjes die ik toen niet zo graag mocht. Zo waren er speciale 'zondagscassettes' die we bij elk ritje in het opgelapte golfje weer konden beluisteren. Vooral gevuld met Roy Orbison en Robert Long. Het is vooral die laatste die me af en toe nog nachtmerries bezorgt. De gedachte aan Robert Long alleen al doet me weer huiveren. Gelukkig hebben deze cassettes de jarenlange luisterbeurten niet overleefd en zijn zij jaren geleden al in een prullenbak beland.

Anders is het met de muziek van Johnny Cash die ik nu graag aan mag horen. Min of meer herontdekt door het zien van de film Walk The Line, net als zoveel anderen. De Johnny Cash-cd's zijn namelijk niet aan te slepen in de platenzaken. Uiteraard door de geweldige muziek zelf, maar nog extra kracht bij gezet door het vertederende verhaal dat we te zien krijgen in Walk The Line waarin Joaquin Phoenix de man in het zwart vertolkt en Reese Witherspoon de prachtige June Carter nog mooier weet te maken. Reese Witherspoon kreeg voor deze eerste echt goede acteerprestatie meteen een Oscar mee naar huis.

Het mooie aan Walk The Line is de manier waarop de liedjes tot leven komen bij het soms trieste verhaal van Johnny Cash. Elke song wordt een levenslied, die in de originele uitvoeringen -die in de film worden gezongen door de acteurs- nog beter tot hun recht komen. Muziek geplaatst in een context, waardoor het allemaal net die extra waarde krijgt in het leven van de artiest, maar ook in het eigen leven.

Johnny Cash doet mij denken aan vroeger, dat mijn vader op blije middagen zijn gitaar er bij pakte en mee probeerde te spelen met de muziek, terwijl ik gefascineerd toekeek. Het opnieuw luisteren van Johnny Cash brengt mij ook nu weer dichter bij hem, nu wij samen weer van deze artiest kunnen genieten door het uitwisselen van cd'tjes en wederzijdse kopietjes, terwijl ik nu ongeveer de leeftijd heb, die hij toen had. De muziek van mijn vader is nu ook mijn muziek geworden, en getuige de statistieken van audioscrobbler is Man in Black mijn lieflied van het moment.

De muziek van Johnny Cash is tijdloos, generatieloos, maar brengt vooral mensen weer bij elkaar. Het zijn liedjes over eenzaamheid, maar ook over geloof en betere tijden. Liedjes over tijden waarin het gezin en familie nog belangrijk was. Later deze maand komt Walk The Line uit op dvd; mijn exemplaar voor vaderdag is reeds gereserveerd.