London 2005 (Deel 6)

De natte druppels rolden langs haar wangen naar beneden, over haar armen richting de vingertoppen en verdwenen in het badhanddoek dat ze om haar middel geslagen had.

Ze schrok, had mij niet bij de deur verwacht. Ik mezelf ook niet. Moest een vergissing geweest zijn. Ik luisterde alleen naar haar gezang, werkelijk waar! Een klein stukje borst zag ik nog, toen zij zich omdraaide en naar boven rende om haar kleren bij elkaar te pakken. Een hele tijd zei ze niets. Ze stormde in een rap tempo weer naar beneden en gooide de deur open. Buiten liep ze een aantal passen voor me. We hadden haast, de bus zou zo komen.

Bij de bushalte sprak ze weer. Net zo enthousiast als die eerste avond dat ik haar op het station zag. Ze had een geweldige verrassing voor mij in petto. Ik reageerde koel want dat is sexy, zo las ik in een niet nader te noemen blad. Van binnen was ik onrustig en vreselijk benieuwd. Ik houd helemaal niet van verrassingen. Verrassingen bepalen je dag, zeker als ze grotesk zijn. Verrassingen wil zeggen, aanpassen aan datgene wat voor je bedacht is. In een apenpakje op pad gaan met een groep vrienden, paintballen in een darkroom. Of een hele dag 'ontspannen'in één of ander kuuroord, terwijl je die dag juist zo hyper bent als een syndroom van down patiëntje die Frans Bauer een handje mag geven en dus behoefte aan actie hebt.

Piepende remmen. Ze trok me de bus in en gebood me weer bij het raampje te zetten. Ze keek me lang aan en verontschuldigde zich dat ze zo'n slechte gastvrouw is. Ik had haar ter plekke willen tongen. Ik word altijd bloedgeil als vrouwen zich verontschuldigen voor iets wat niet nodig is. Een behoorlijk afwijking, ik geef het toe. Maar goed, anderen kicken weer op augurken in andermans hol stoppen of slagroom spuiten. In alle ernst vertelde ze me dat ze daarom zo weinig mensen uit wil nodigen in haar appartement, bang om iets fout te doen. Ik probeerde haar gerust te stellen door een sonore stem op te zetten. Tot dusver was alles prima naar wens. Bovendien had ze een verrassing in petto, en dat was toch niet nodig geweest. Ze lachtte flauwtjes en plukte wat aan haar jurkje. We staarden samen wat naar voren terwijl ik me zo langzamerhand steeds ongemakkelijker begon te voelen. Niet vanwege haar...maar omdat die verrassing me niet lekker zat.

De bus stopte op Piccadilly Circus. Hier zou het gebeuren. Grote neon-reclame lichten schenen fel in mijn ogen, een wapperend papiertje zorgde voor de totale chaos. Aan het wapperend papiertje zat een hand...een arm...en mens. EEN GIDS!

*interruptie 1* Hoe herkennen we een Gids?

Gidsen zijn over het algemeen mislukte geschiedkundigen. Ze draaien drie maal daags hetzelfde riedeltje af. Soms mogen ze nog iets extra's zeggen, maar de gids moet daarvoor wel toestemming vragen bij zijn of haar management. Persoonlijkheid is uit den boze! Ze worden geselecteerd op uitstraling, maar die vervaagt met de dag. Vergelijk het met Chet Baker. Een jonge, knappe god met fonkelende ogen in zijn begincarriére, een oude, vieze junk met een ingevallen gezicht tijdens zijn laatste concert. De gids kijkt in principe nooit zijn of haar publiek aan. Het publiek luistert immer amper naar de gids daar de omgeving veel te veel afleid. Bovendien is het haast onverstaanbaar wat de gids zegt, daar de passionele vertelkunst na al die jaren verdwenen is. Mocht je ooit nog een leuke, spontane gids tegenkomen, dan zit ie nog in zijn of haar inwerk week. Profiteer en klop hem na afloop bemoedigend op zijn rug. Hij was liever archivaris geworden. (Hoe je dié mensen herkent is vrij simpel. Ze knipperen met hun ogen bij daglicht).

Nee, geen rondleiding! Lieve schat, doe me dit niet aan. Ik wil met je urenlang in een museum rondhangen, voor mijn part zelfs discuzeuren over Nietzsche (zie vorige columns) maar in godsnaam, bespaar me een rondleiding! Te laat, de man begon al te praten. Of wat daar op leek. Ze had een grote grijns op haar smoel. Voor de eerste keer haatte ik haar.

Volgende week: de rondleiding en het vreemde feest in de bijt!