Vergeten te zwijgen
"Wat neem jij?", vroeg je me. Ik bladerde vluchtig door de kaart en liet me verleiden door de entrecote. "Ik denk dat ik daar ook maar voor ga", zei je alsof je blij was met het feit dat we dat in ieder geval alvast gemeen hadden. Alsof je af was gekomen op een pakkende contactadvertentie in de strekking van: "Man zoekt vrouw met een voorliefde voor entrecote". Dat was echter niet het geval. Het was een eerdere korte kennismaking die ons hier samen bracht. Een tafel voor twee als vertrekpunt van een onderzoek naar wat voor vlees we in de kuip hebben. "De entrecote", luidde het antwoord van ons beiden op de vraag van de ober of we al een keuze hadden kunnen maken.Terwijl ik al kauwend nadacht over een goed gespreksonderwerp, was jij me voor. De liefde doet het natuurlijk altijd goed als onderwerp. Helemaal als het wordt geserveerd op een bedje van oud zeer. Een hapje vlees, een blaadje sla en vooral veel vragen over en weer. Toen de borden leeg waren, lieten we de glazen vullen. Een volle maag maar vooral een hoofd vol met verhalen en weetjes van elkaar die we onmogelijk allemaal kunnen onthouden.
De zaak stroomde langzaam leeg, maar onze voorraad aan gespreksstof niet. Om de avondplannen van het restaurantpersoneel niet al te veel in de war te schoppen, hesen we ons in onze jassen. Opzoek naar een plek waar wij de nacht voort konden zetten. In een verderop gelegen café ging de avond verder. Stiltes konden daar sowieso niet vallen, al was het maar vanwege de constante aanwezigheid van muziek. Maar ons gesprek viel nimmer stil. Onderwerpen als muziek en politiek werden afgewisseld door wat slokjes cola en toiletbezoekjes. En zo ging het door totdat de vermoeidheid begon toe te slaan.
Dus eindigde de avond waar hij begon. Bij jouw huis aangekomen namen we afscheid. Je sloot het portier en verdween daarna achter de voordeur. Terwijl je schaduw vanachter de verlichte voordeur naar me zwaaide, zette ik de radio uit. Voor het eerst deze avond was het stil. Zo stil dat zelfs de duizenden toeren van de motor deze niet kon overstemmen. Alleen op weg naar huis, met onze avond in mijn hart. Buiten brandde slechts straatverlichting, in mijn auto was alles zwart. En stil, vooral stil.
De volgende dag dacht ik aan onze avond zonder stiltes. Een avond zo vol met verhalen, maar toch incompleet. Waren we, in alle drukte, soms iets vergeten? Waren we te druk met het ondervragen van elkaar zodat we de essentie van de avond waren vergeten? We spraken weer af, bij jou thuis deze keer. Zonder entrecote, zonder cola en zonder achtergrondmuziek. In gedachte hoorde ik de ober weer vragen: "En heeft u een keuze kunnen maken?" Die vraag beantwoordde ik door dicht tegen het stukje vlees van mijn keuze aan te kruipen. Zwijgend gingen we samen de nacht in. Beide wisten we nu wat we op onze eerste avond waren vergeten. We hadden vergeten te zwijgen.
