Ode aan de Senseo
Een week later maakte ze het uit. De Senseo heb ik nooit teruggezien. Naar verluidt heeft ze tegenwoordig een vriendje met een Espresso-apparaat.
Niet veel later ging ik verhuizen. Al was het maar om het oude los te laten en iets nieuws te beginnen. Mijn moeder had toegezegd te komen helpen. Ik had werkelijk niks. Alleen oude rommel. Nu heb ik niet zoveel nodig om mezelf gelukkig te voelen, al is een beetje comfort op zijn tijd niet verkeerd. Terwijl ik even niet aan het opletten was, stond mijn moeder in de keuken te rommelen. Op de achtergrond hoorde ik een geluid dat ik een tijdje niet gehoord had. Maar direct plaatsen kon ik het ook weer niet. Even later kwam ze de kamer binnenlopen met twee schuimige koppen Senseo. "Van harte met je mooie huisje" zei ze glimlachend en zoende me op mijn wang. Daar zaten we dan, op een koude januarimorgen in mijn nieuwe huis. Stoelen had ik nog niet, dus de verwarming had tijdelijk een dubbele functie. Even voelde ik mij weer een jongen van tien die nog niet zonder zijn moeder kan.
Achteraf bleek dat ze bij het horen van mijn eerste 'Senseo-leed' direct had besloten haar zoon een nieuwe cadeau te doen. Ze zocht alleen nog naar een mooi moment. Gelukkig voor haar kocht ik een huis.
Sinds die ene koude januarimorgen begint mijn vrije zaterdag steevast met een kopje Senseo. En steeds komt dat gevoel van die koude januarimorgen dan even terug. Een soort ultiem weekendgevoel. Waar anderen dat wellicht beleven bij het zien van klusprogramma's op televisie. Vroeger kreeg ik dat ultieme weekendgevoel altijd bij het kijken naar 'Oppassen', een comedyserie van de Vara. Niet dat ik die serie zo leuk vond. Eigenlijk was het maar een slap aftreksel en voortvloeisel van 'Zeg 'ns Aaa'. Meer het moment in combinatie met de beelden zorgde ervoor dat ik me bij de leader van 'Oppassen' al heel gelukkig voelde. Puur associatief denken dus. Zoals je dat ook met geur, muziek en geluid kunt hebben.
Senseo is inmiddels een gangbaar woord geworden binnen mijn vocabulaire en binnen dat van mijn omgeving. Termen als 'Senseootje doen' en 'Senseo-break' komen meerdere malen per dag voorbij. Eigenlijk heeft Senseo dus niet alleen drink-technisch maar ook taalkundig de koffie volledig afgeserveerd. Toch verraden de rode onderzettertjes op mijn beeldscherm dat Senseo nog altijd geen plekje heeft veroverd in het hart van de vaderlandse spelling. Smaakvandalen zijn het. Hoe spel je eigenlijk smaak, Van Dale?
Senseo is dit jaar vijf jaar geworden. En dat moet gevierd worden! Met een ehhh..... Senseootje!
