Argeloos
Ik heb het natuurlijk over Haris Medunjanin. De middenvelder is inmiddels 21, maar als voetballer nog lang niet volwassen. Dat hoeft ook helemaal niet. Er staan nog dusdanig weinig duels achter zijn naam dat hij nog belofte genoemd mag worden en daar ook naar mag handelen. Een keer slecht spelen heeft nog geen gevolgen voor zijn status, het hoort in het leerproces. Een proces dat hem uiteindelijk de onbetwiste nummer tien van AZ moet maken. Wat daarna komt, is van later zorg.
Zo oogt Medunjanin ook. Argeloos. Wat er gebeurt, gebeurt. Morgen? Dat komt wel. Misschien is het onbewust iets wat hij meegenomen heeft uit zijn verleden. Met zijn ouders ontvluchtte de geboren Bosniër het voormalig Joegoslavië tijdens de burgeroorlog. Ik kan me voorstellen dat je in een dusdanige situatie vooral met het heden en minder met de toekomst bezig bent. Als asielzoeker heb je wel andere dingen aan je hoofd dan verre dromen.
Een warmbloedige Bosnische jongen die zomaar in Nederland aan komt. Je zou er depressief van worden. Natuurlijk, wij hebben een mooi land, maar het is in niets vergelijkbaar. Maar gelukkig, Haris had de bal en speelde. Dagenlang, vermoedelijk. Hij mocht voor AFC ’34 gaan spelen en werd daar door AZ weggeplukt. Opeens kwam hij, de vluchteling, uit voor de jeugdafdeling van een betaald voetbal organisatie. Daar kwam hij ongetwijfeld voor het eerst in aanraking met tactiek. Vies Nederlands woord, zeker voor een artiest die als kind idolaat was van Dragan Stojkovic.
Dragan Stojkovic! Maradona van de Balkan noemden ze die. Schitterde te weinig op het mondiale podium om buiten zijn eigen land een onuitwisbare indruk te maken, maar de fijnproevers herinneren hem zich direct. Een begaafde nummer tien. Nog een ouderwetse, uit de tijd dat voetbal nog heel anders was. Drie werkpaarden in zijn rug die de gaten dicht liepen die hij liet vallen en de bal direct weer bij hem inleverden. Dan begon het pas. Stojkovic kon argeloos passeren en passen. Liefst een steekpass, met de buitenkant van de voet. Of zo'n lekker gemene bal door de lucht die ineens dood achter een defensie neerploft. Een labiele kunstenaar, die evengoed hele delen van de wedstrijd afwezig was. Maar net als je hem wilde vervloeken, kwam hij weer met iets verrukkelijks op de proppen.
De kleine Haris is als voetballer vergelijkbaar met Stojkovic. In het troosteloze Bosnië zullen stiekem enkele bloemen een poging hebben ondernomen te bloeien, als Haris op een nabij gelegen terreintje zijn eerste dribbels maakte. In de asgrauwe asielzoekerscentra waar hij met zijn familie verbleef, hebben ongetwijfeld violen geklonken als hij de bal beroerde. Ze speelden de soundtrack van een broeierige avond in Bosnië, de sevdah. Haris is dol op de bal. Argeloos, aan de voet gekleefd. Sleep, sleep, dag arme verdediger. Na de sleep de steekpass. Zelf scoren kon hij wel, liefst via een solo, maar de assist is goud waard.
Vorige zomer kreeg hij van Foppe de Haan te weinig speeltijd op het WK voor jeugdspelers. Schandalig weinig. Foppe redeneerde als veel trainers. Die gaan kijken naar wat Medunjanin niet kan. Verdedigt slecht natuurlijk. Rendement nog te laag. En Haris is traag. Te traag voor het moderne voetbal, waarin spelers van zijn soort zeldzaam zijn. Ik begrijp die trainers wel, die moeten winnen. Dan is het opstellen van Medunjanin een risico. Maar het is de gok wellicht wel waard. Want als die trage jongen met dat piekerige net uit bed haar de bal beroert, dan gebeurt er doorgaans wel wat. Alleen de verwachting is al mooi. Als dan de eerste sleep lukt, raakt Haris in zijn element. Dan volgt er meer, veel meer. Of hij Oranje gaat halen? Geen idee. Een wereldvedette wordt hij vermoedelijk ook niet, want dat past niet meer in deze tijden. Maar een waardig opvolger voor Barry van Galen wordt hij zeker. Liefst volgend seizoen al. En komt het niet, dan komt het niet, zal Haris vast denken. Argeloos. Maar zo fantastisch mooi.
