Tijls tips voor thuis (4)
Ik typ dit enigszins ongemakkelijk; de muziek staat te hard en er zit een nogal dikke blondine op schoot; ik geloof dat ze zo over mijn kruis heen gaat kotsen. Niettemin is het verstandig als ik bij het begin ga beginnen. Het begon allemaal met de geboorte van onze blozende dochter van vier kilo en een ons.
In Postbus 51 spotjes wordt ons verteld dat er in Nederland veel eenzame mensen zijn - en dat we die zo af en toe met een bezoekje moeten vereren. Ik dacht altijd: dat zou heel nobel zijn inderdaad, maar ik ken geen eenzame mensen. Als eenzame mensen mij zouden kennen, zouden ze ook zo eenzaam niet wezen eigenlijk.
Maar ik had me vergist. Onder elk denkbare stoeptegel vandaan kwamen ze gekropen, de eenzame mensen. Natuurlijk eerst de ouders van mij en mijn vriendin; nog niet was het wurm eruit geperst (om vijf voor elf 's ochtends, koffietijd zeg maar), en nog niet was de placenta in een vuilniszak gepropt, of daar stonden ze al op de stoep. "We blijven maar een kwartiertje hoor!"
Enfin, ik lasagna in de oven zetten, veldbedden uitklappen en 's ochtends na een gebakken ei en veel koffie met warme melk flink zwaaien en bedanken voor de tulpen, die over aanzienlijk minder uithoudingsvermogen beschikten dan hun gulle gevers trouwens, want ze hingen al treurig met hun kopjes op tafel.
Eindelijk tijd om even naar de baby te kijken. Misschien moest daar zo onderhand niet een nieuwe luier om? Als je de verhalen moest geloven komt er de eerste dagen van het bestaan immers een teerkleurige taaivloeibare massa uit onze kontjes, meconium geheten, en dat loogt de billetjes schijnbaar razendsnel uit. Daar moet je op tijd bij wezen, anders heeft de pasgeborene helemaal geen bipsje meer...
Maar daar ging de bel.
Het bleek achterneef Hans, uit Vancouver.
Ha die Hans! Dat is lang geleden! Sterker nog, dit moet de eerste keer zijn! We hebben heel wat bij te praten... Misschien moesten we maar eens beginnen met: waar en wanneer ben je geboren, wat heb je sindsdien gedaan en basale feiten als hoogstgenoten schoolopleiding etc. Wil je beschuit met muisjes? O jee, helemaal vergeten beschuit met muisjes te kopen met al die persweeën en zo.
Gelukkig heb je voor dit soort noodgevallen kraamhulpen, die je erop uit kunt sturen voor een rol beschuit en een pak roze muisjes.
De bel. Ook tante Mathilde, buurvrouw Nelly, de bezorger van het Stadsblad en de verloskundige die op controlebezoek kwam lustten wel zo'n lekker beschuitje! Een kopje koffie erbij was prima, en voor Oma Corrie uit Café 't Paardje mocht daar best een scheutje vieux bij - had ik dat soms? Ze zouden maar een kwartiertje blijven.
Gelukkig heb ik een account bij Albert, want de kraamverzorgster had inmiddels met baby en al een heenkomen gezocht, vooral toen de jongens van het voetbal met hun zware shag binnen waren komen dampen.
Het is al lang geleden dat ik op voetbal zat, maar de jongens waren me kennelijk nog niet vergeten. Dus behalve vieux bestelde ik bij Albert meteen een paar kratten Amstel - iets anders drinken de jongens van het voetbal niet. Ze hadden heel leuk en attent voor de baby een paar sportsokken bij zich, in de kleuren van de club. Wel een paar maatjes te groot, maar toch heel attent.
Telkens als het bier op was, belde een van de gasten die handige bezorgdienst van AH. Er waren inmiddels ook delegaties van FOK! en andere forums binnen, dus een van de voetballers had een lift aan onze voorgevel vastgemaakt; hij werkt bij Hollander Verhuizingen en Expeditie, Nationaal en Internationaal voor Particulier en Bedrijf. Zijn baas, meneer Hollander, moet een breedsprakig mens zijn. Gelukkig heeft hij hele grote vrachtwagens, anders zou z'n bedrijfsnaam er nóóit oppassen.
Maar goed, Herbert van het voetbal had dus een lift tegen de gevel gezet waarlangs de kratjes Amstel van Albert met gestadige regelmaat naar boven werden getakeld.
Al die fietsen voor de deur trokken ook dronken carnavalsvierders aan, die onze bovenwoning met hun benevelde koppen voor een gezellige knijp aanzagen. Ze vroegen om bitterballen en omdat ik bang was dat ze anders gingen braken, frituurde ik maar een paar dozen diepgevroren ballen die ik ooit heb gewonnen bij de lotenactie van de voetbalclub - toen ik daar dus nog op zat.
De polonaise zat er al goed in toen er weer werd gebeld. Een oude Chinees, die wilde dat ik een vrachtbrief tekende voor de bestelde minderjarige illegale prostituées. Ik wilde hem duidelijk maken dat ik - oppassende burger als ik ben - niks te maken wilde hebben met minderjarige illegale prostituées, maar een stuk of vijftig minderjarige illegale prostituées glipten langs ons heen, renden de trap op en verdwenen in al onze kasten, zodat, later op het feest, als een van de gasten op zoek was naar bier (meestal), eten (soms) of zijn jas (hoogst zelden) er altijd wel een paar minderjarige illegale prostituées uit kwamen rollen.
De Chinees wilde best geloven dat ik de m.i.p.'s niet besteld had, maar gezien het feit dat de meesten nu toch te mijnent hun domicilie leken te hebben gekozen, leek het hem niet meer dan fair als ik toch zou tekenen. (Hij zei het iets anders. Hij zei: "You have the goods, so: you sign. Otherwise: you die.") Gelukkig kwamen er net een paar would be Marokkanen langs, die de oude Chinese man ruw opzij duwden en hem in zuivere taalstraat toensnauwden: "Beetje rezpect man. Kan je niet zzien dat deze man net papa is. Drrrom. Beetje rezpect." Daarna liepen ze naar boven, en ik hoefde de walm van hun wiet-dampen maar te volgen om ook weer in mijn huis terecht te komen.
Er bleek inmiddels een echte diskjockey in ons midden te zijn, die de iPod van mijn vriendinnetje op ingenieuze wijze in verbinding had weten te stellen met mijn vrij dure Bang & Olufsen set. Ook had iemand de 06 van onze vaste supplier van de Witte Sloper gevonden; de man deed goede zaken met onze gasten, die correct hadden geraden dat de inlogcode van Albert niet alleen identiek was aan mijn geboortedag en -maand, maar ook aan mijn pin-code van de ABN. Af en toe moest er iemand naar beneden voor verse doekoe uit de geldautomaat om de hoek, maar er werd heerlijk gedanst en soms ook wel een beetje geslapen op de bank.
(Als bij afspraak wordt er alleen gesekst op de babykamer, en dat is wel fijn, want mijn libido wordt geacht te zijn aangetast door de baby (dat heeft moedertje natuur allemaal heel netjes geregeld, verse vaders hebben minder testosteron, dat komt door een stofje dat de baby afscheidt tijdens het luier verschonen of zo) en dat moet je niet willen verstoren door de ophitsende aanblik van copulerende stelletjes en pijpende minderjarige illegale prostituées.)
Waar de baby zelf is, daar heb ik de laatste twee, drie etmalen eigenlijk geen idee van. Ze moet nu toch al een week of twee oud zijn... De kraamhulpen kan ik het niet vragen, want die hebben het pand schielijk verlaten. Maar ook zonder hen dreunt het feest vrolijk door. Soms ga ik even naar kantoor voor een hazenslaapje met mijn hoofd op mijn armen op het toetsenbord, maar dan voel ik me toch te schuldig jegens mijn gasten en de baby en haar oudere broertje. Ik kreeg net een sms-je van mijn vriendin: "Ben naar ma de borstvoeding afbouwen". Weet iemand hoe lang zoiets duurt, de borstvoeding afbouwen?
Hoe dan ook, de slaap schiet er een beetje bij in, zeker omdat juist in de kleine uurtjes de gasten van alles willen. Gebroken nachten ergo de pergo. Ik heb daarom deze keer een tip voor thuis die vooral aanstaande ouders zich ter harte moeten nemen: als je al een geboortekaartje stuurt, zet er dan in dikke letters op "Geen bloemen, geen bezoek. Moeder en kind rusten tussen 00.00 en 24.00 uur. Vader is niet thuis."
Ik neem afscheid, want ik krijg een slapend been van die blonde snol, en meld me over twee weken wel weer. Als het feestje dan tenminste is afgelopen...
