De angst? De angst die reageert
'Er moeten toch nog andere onderwerpen zijn' probeer ik mezelf te overtuigen.
Met een eerste opsomming kom ik echter niet verder dan iets met vogelgriep, of het belang van de gemeenteraadsverkiezingen voor de Nederlandse burger. Maar zodra deze onderwerpen bedacht zijn, worden ze ook meteen afgevoerd naar de afvoergoot van slechte columns in de trant van 'the world according to...titi.'
Ook de aanstaande wereldvrouwendag op 8 maart maakt mogelijk geheel ten onrechte niets in mij los.
Op de radio wordt minister Brinkhorst bevraagd over de splitsing van de energiebedrijven.
'Ook geen interessant onderwerp' denk ik meteen.
Ik luister nog even verder en verbaas me in toenemende mate over de boude stellingen die onze minister van Economische Zaken denkt te moeten doen over het Nederlandse volk.
Sorry, Jan Peter, het moet toch weer.
Over de splitsing van de energiebedrijven is veel te bediscussiëren, en Laurens Jan Brinkhorst is duidelijk voorstander. Hij hekelt de tegenstanders en verwijst hun argumenten naar het land der fabelen. Ik weet het niet zo goed, wat er van te denken. In de Verenigde Staten is het niet zo goed gegaan. En Nederland wil ten aanzien van de splitsing weer het braafste jongetje van Europa zijn, zeggen de tegenstanders. Minister Brinkhorst kan me niet echt overtuigen, maar eigenlijk interesseert het me geen moer.
Om zijn argumenten kracht bij te zetten hekelt de minister de hedendaagse mentaliteit van de Nederlanders. Nederlanders hebben in toenemende mate de neiging om op de rem te gaan staan. Nederlanders zijn bang voor de vooruitgang en hebben de neiging om in zichzelf, binnen de landsgrenzen, te reageren, in plaats van de mogelijkheden van globalisering uit te buiten. Die neiging en angst van het Nederlandse volk zou met de Europese verkiezingen ook al duidelijk zijn gemaakt.
'Zo Laurens Jan, nu heb je me wakker gemaakt' zeg ik hardop tegen mezelf, terwijl ik me meteen aan een grondig zelfonderzoek onderwerp.
'Ben ik bang?'
Nee, is het antwoord als het gaat om de splitsing van de energiebedrijven. Nee, is het antwoord als het gaat om de kansen of de bedreigingen van Europa. Nee, is ook het antwoord als het gaat om een discussie over cartoonisten over de Islam. Driewerf nee durf ik met zekerheid te stellen. Ook voor de vogelgriep ben ik niet bang en zelfs een derde kabinet Balkenende vergroot mijn angstlevel niet. Het levert nog enkele jaren mogelijkheden voor JP columns op, denk ik dan meteen.
Ik ben dus niet bang. Ja, natuurlijk als het gaat om het wel en wee van mijn directe omgeving, dan kan ik wel eens bang zijn. Maar daar gaat geen enkele minister over.
Volgens mij is de minister zelf bang. Bang dat zijn plannetjes niet doorgaan omdat ze niet goed zijn voorbereid, toch niet het gewenste draagvlak hebben of een streep door de rekening zijn van de afspraken die hij mogelijk al ten onrechte heeft gemaakt met allerlei machtige belanghebbers. Ik weet het niet, maar ik ben in toenemende mate overtuigd dat de bewindsman bezig is met een onvervalste vorm van projectie. Hij is zelf bang voor mogelijk falend beleid van een falende regering als lid van een falende partij.
'Ik ben dus niet bang is mijn conclusie. Lekker puh, Laurens Jan.'
Of toch wel? Ja, er is een ding waar ik toch wel een beetje bang van wordt. Namelijk van conservatieve ministers van Financiën en Belastingen die oproepen tot een anarchistische boycot op hoge gemeentelijke ozb belastingen. Op zich is dit al een bizarre opvatting als zijn mening gebaseerd is op betrouwbare cijfers en conclusies, maar het wordt helemaal triest als dit niet het geval is en dat de waanzinnige actie van die minister gebaseerd is op een verkiezingsstrategie van wederom een regeringspartij.
Om mijn angst weg te nemen, Laurens Jan, kun jij misschien, op een goed moment gaan praten met die bewuste minister. Dat kan me misschien overtuigen in plaats van je eigen angsten te overschreeuwen.
