"Wij Haten Niemand Zonder Reden"
Het stond er in de ondertiteling. De NOS-journaliste had het begrepen maar vroeg niet verder, als je een gegronde reden hebt is het blijkbaar prima om er collectief eens fiks op los te haten. Die grappig loensende Haagse imam deed deze uitspraak in een uitzending van 2Vandaag. Trots verklaarde hij hoe eervol een gemiddelde islamiet is in zijn haatdragendheid. Geduldig bleef de interviewster luisteren naar uiterst gevaarlijke politiek-religieuze opvattingen die met een luchtige vanzelfsprekendheid werden verdedigd.
De hele wereld is in rep en roer, omdat er heilige regels van een religie zijn overtreden. Regels die blijkbaar voor iedereen horen te gelden en afgedwongen mogen worden. De losgekomen haat steekt eng af tegen de onschuld van de overtreding, maar de moslims staan vast in hun religieuze 'recht', roepen het ongelovige westen tot hun orde. En het lijkt te werken. Redacteurs worden ontslagen omdat ze te weinig respect tonen, er moet nu immers een polderoverleg op gang komen "omdat moslims nou eenmaal..." Het als collectief openlijk en ongegeneerd uiting geven aan je diepe afkeer van andersdenkenden dwingt dat respect af lijkt het.
Maar de woedende mensen zijn steevast arm, ongeschoold, fantasieloos en volgzaam. Hun dagelijks leven wordt bepaald door wreed bestuur en is omringd met westerse uitvindingen wat voor hun perfecte moraal een behoorlijke vernedering moet zijn. Wij op onze beurt 'begrijpen' hun 'frustratie', de arme geplaagde sloebers. We horen hen geduldig aan en bieden alle ruimte om zich te uiten, dat lucht immers zo lekker op. Religie beleven veroorzaakt tenslotte een dosis endorfine in je brein. Als je als analfabete derdewereldburger helemaal niks wordt gegund om van te genieten behalve je verplichte religieuze kost dan is een heiligschennende tekening uit dat irritant-neerbuigende westerse kafirbastion bijna een geschenk uit de hemel, dat snappen we best.
Het Westen vindt zichzelf zo nobel in haar geduld. Meewarig neerkijken op de islam lijkt voor ons de kick van onze vrijdenkersreligie, wat dat betreft zijn we natuurlijk geen haar beter. Maar er is een groot verschil in maatschappelijke inrichting: Ons bestuur heeft zich los weten te maken van dwingende religieuze dogma's.
De verzuilde groepen in het Westen laten elkaar doorgaans in leven en demoniseren elkaar zelden. Het is die vanzelfsprekende onderlinge wapenstilstand die we allemaal hebben leren waarderen als de belangrijkste voorwaarde voor onze welvaart en maatschappelijke stabilliteit. Het maakt het voor ons mogelijk om elkaar sportief proberen de loef af te steken in vindingrijkheid. Dat kan niet plaatsvinden onder dwang van een zich perfect wanend religieus bestuur dat met geweld elke vorm van vooruitgang de kop indrukt. De kinderen in zo'n maatschappij leren dan dat het cool is om de überreligieus te zijn, de martelaren zijn de helden van de jonge generatie.
Mensen laten zich in het algemeen minder eenvoudig onderwerpen naarmate de zelfverworven welvaart toeneemt. Als de meeste inwoners van een land in een warm, ruim huis zitten, onderdeel uitmaken van een vrolijk goedgeschoold gezin, gesticht door mensen die vanuit een vrije liefdeskeuze met elkaar besluiten door het leven te gaan zal men niet gauw gillend door de straten rennen om het bloed te eisen van de ongelovigen. Een streng gelovige die dat huiselijk paradijs nooit levend zal kunnen bereiken, zal geel van afgunst aan moeten zien hoe er verderop volop gezondigd wordt tegen de heilige regels. Dan kan een vrolijk bedoelde spotprent in een krant al genoeg zijn om als frustratiefragmentatiebom de straat op de gaan.
Ik denk dat het Westen niet inziet hoe hard ons heidens 'begrip' aankomt bij deze mensen, hoe bitter onze zelfveroverde welvaart moet reageren met hun opvoeding. Een heilige opvoeding van haat en afgunst richting andersdenkenden die het wagen krediet te nemen op het paradijs is een garantie voor enge conflicten. Dat de volgelingen van zo'n religie op het globale beschavingsniveau weinig voorstellen wil niet zeggen dat hun onbeholpenheid automatisch aanspraak kan maken op Pavloviaanse solidariteit en tolerantie. Laat staan dat onze goedbedoelde 'hulp' per definitie een welvaartsontwikkeling garandeert. Als er door de generaties heen steeds weer nieuwe haat blijft groeien kan er onmogelijk wederzijds vertrouwen ontstaan. Het lijkt tijd voor een nieuw ijzeren gordijn (en een overschakeling op waterstof als energiebron).
Ze moeten ons gaan missen in plaats van haten. Nu moeten we uit elkaar, even afkoelen. Het Midden-Oosten kan dan ongestoord uitgroeien tot de meest spirituele plaats op Aarde en wij gaan ook weer verder met waar we goed in zijn. Als de islamieten dan na een tijdje soera's opdreunen eigenlijk stiekem toch wel vriendjes wil worden horen we het wel. Als ze merken dat de koran niet die rust, liefde, welvaart en vrolijkheid geeft die wij als westerse beschaving door al ons geblunder heen nastreven gaan ze misschien zelfrelativerende conclusies trekken.
En als ze dat niet doen ook best. Klimmen ze zo nu en dan maar lekker in dat gordijn, zolang ze er maar niet overheengaan.
