Kerstverhalen van FOK!kers
Zere kelen door Methodmich
Vorig jaar met kerst was mijn vriendin dronken en wilde ze een kind van me. Het werd een konijn. Dat had alles te maken met onze grote hekel aan kerst en de traditie van het familiediner. Niet dat we iets hebben tegen onze ouders, broers, zussen en aanhang, maar zolang die deelnemen aan het uitgebreide familiediner zien ze ons niet met kerst. Met een baby ontkom je daar niet aan.
We lachen er samen op de bank om. Die walgelijke schijnvertoning van saamhorigheid. We grinniken om tante Mildred en oom Rob, die al jaren gescheiden slapen en nu een diner organiseren. We lachen om oom Bert, die een verhouding heeft en een strippenkaart voor het bordeel, als hij de liefde verklaart aan tante Maureen. Iedereen stopt wanhopig de ruzies, het grote ongeluk en de ware gevoelens weg onder het mom van een gezellig avondje. Ze vinden elkaar zo aardig en zullen zeker bellen, maar ondertussen zit neef Sjonnie in het winkelcentrum onder de spaarzame kerstverlichting trillend te wachten op zijn dealer. Niemand die hem uitnodigt of het over hem heeft. Alleen goed nieuws telt.
Nee, laat ons maar samen drinken. We zijn altijd al anders geweest, zeggen ze dan. Hoe anders is anders? Ik schrijf gedichten en liederen over mensen en dieren, die ik graag zing terwijl ik piano speel. Mijn vriendin schildert de hele dag. We hebben niet veel, maar wel genoeg. We passen niet in de wereld zoals onze familie die beleeft. We zijn een beetje bang en wachten op de redder. Die komt voorlopig niet, dus zijn we vooral samen.
Hoe later het wordt, hoe verliefder we worden. Dat is altijd zo, als we drinken en zingen en schilderen. Met kerst is het nog erger. We hebben elkaar gevonden in onze problemen met leven. We zingen steeds harder, mijn liederen over de dieren en de mensen, maar ook liedjes van onze favoriete artiesten. Uiteindelijk zijn we schor en kunnen we amper meer. Zolang wij echter blijven beseffen dat degenen met de zeerste kelen ook het meest gezongen hebben in het leven, is het goed. Goed genoeg.
Laat al die mensen aan hun overvloedige tafels stikken in hun gepeperde kalkoenen en denk eens even aan die arme zielen die niets hebben. Die sukkelaars die denken dat schnitzels een voorportaal voor het paradijs zijn en die de waarheid niet onder ogen zien. Die niet bang worden van meisjes van dertien die zich kleden als hoeren, van jongens van vijftien met wapens en van groepsverkrachtingen als middel tegen verveling. Maar ze zijn wel bang voor aanslagen. Vreemd, het ware terrorisme zit immers in het bewust blind zijn. Onze jihad is nodig, boycot die kerst en eet een boterham. Drink samen en zing een lied, tot je stem is verdwenen. Echt verzet gebeurt in stilte.
In de diepe duisternis til ik mijn vriendin vervolgens naar boven en kus haar in haar nek. Ze vraagt me weer om een kind. Het moest er maar eens van komen. Kerst brengt nu eenmaal diepe gevoelens van liefde met zich mee en we moeten ons toch een beetje aanpassen. Zachtjes streel ik haar ravenzwarte haren en we zoeken ons geluk. Een poosje later kijkt ze me aan en glimlacht. Ik denk dat het gelukt is. Morgen slachten we het konijn en onze dochter heet Noëlle.
Obsessie door Francesca
Met een vers kopje koffie installeert ze zich achter haar bureau en start welgemoed haar computer op. De browser heeft de site al snel gevonden. Bij het zien van de teller, voelt ze meteen al wat spanning in haar onderbuik. Wauw, meer dan 300 verhalen! Eerst maar eens een flinke slok en dan naar beneden scrollen.
Het witte pijltje blijft plotseling hangen. Met verschrikte ogen staart ze naar het scherm. Ze is gezakt! Ze staat nu op de veertiende plaats en dat terwijl ze gisteren de hele dag in de top vijf heeft gestaan. Met een boos gezicht grijpt ze naar de telefoon en toetst een telefoonnummer in.
"Met mij," meldt ze zich nors."Waarom heb je nog niet gestemd?"
"Oh sorry, ik moest eerst nog wat mail wegwerken..." antwoordt haar echtgenoot.
"Zie je wel dat ik gelijk heb? Zodra je op je werk bent, denk je niet meer aan mij. Nog geen seconde!"
"Schatje, toe nou. Ik zal zo stemmen. Op welk verhaal?"
"En je luistert ook al niet, dat doe je nooit. Ik ben niet belangrijk genoeg, dat is het!"
"Oké, rustig nou maar. Ik zal nu meteen op dat verhaal met die zielige zwerver stemmen. Goed?"
"Nee! Dat verhaal staat helemaal onderaan. Dakloze zwervers zijn niet zielig meer en bovendien heeft half Nederland daar al een stukje over geschreven."
"Dat van die eenzame oma dan?"
Haar ogen vliegen over het scherm.
"Nee, laat óók maar zitten, die staat nu op de 150ste plaats. Had ik wel verwacht, eenzame bejaarden, die zijn pas echt passé."
"'Goed, op welke dan?"
Ze slaakt een diepe zucht.
"Kijk, dát bedoel ik nou. Vanmorgen gaf ik je een lijstje mee, weet je nog?"
Ze hoort hoe hij tussen zijn papieren rommelt en daarna zijn attachékoffer opent.
"Schatje? Niet boos worden, oké? Ik heb het in de auto laten liggen. Maar ik weet het nog, hoor. Van dat verhaal van die vader die zijn kinderen niet meer mag zien. Of dat van die jongen die zelfmoord wil plegen, maar gered wordt door een engel. Eerlijk gezegd, vond ik dát je mooiste verhaal... "
"Ja, houd maar op met je geslijm. Je meent er niets van. Weet je wat ik nu zo vervelend van jou vind? Dat je altijd zo nonchalant bent, "ja" zegt, maar "nee" doet. Laat dat stemmen ook maar zitten, maar als ik niet win, is het jouw schuld! Omdat je nooit achter me staat, me nooit eens steunt."
"Och, schatje, nu doe je flauw. Dat doe ik wel, altijd! Maar je weet dat ik het hartstikke druk heb, vooral nu. Jij bent anders ook niet zo gezellig, hoor. Je zit dag en nacht te schrijven, alleen maar kerstverhalen, voor die stomme NCRV. Je hebt nog niet eens nagedacht over ónze kerst of over de kerstboodschappen, sterker nog, we hebben nog niet eens een kerstboom!'
"Waarom moet ík dat altijd doen? Jij kunt je handjes toch ook wel eens laten wapperen?"
"Weet je wat jij doet? Stik toch met je verhalen. Kotsmisselijk word ik ervan, van ál die sentimentele en zoetsappige verhaaltjes waar je notabene geen woord van meent. Blij toe dat ik niet meer hoef te stemmen."
In paniek drukt ze op "beeld vernieuwen".
"Wacht! Stem nog één keer, toe? Alsjeblieft? Ik ben zojuist naar de twintigste plaats gezakt! Schatje?..."
Voor meer kerstverhalen van FOK!kers kun je hier terecht.
