Mohammed naar de dagboekkamer!
Er is zojuist een column geplaatst door een van de andere columnisten. Een brief naar Mohammed B. De eerste reacties zijn lovend. Ook ik moet er stiekem een beetje om lachen. "Grammetje anthrax erbij en aangetekend opsturen", zeg ik nog in mijzelf.
En terwijl ik dat zeg, schieten er al weer tien andere gedachten door mijn hoofd. Waarom geen generaal pardon? Waarom sturen we hem niet per direct het Big Brotherhuis in? Het huis voldoet immers volledig aan de eisen; vierentwintig uur per dag videobewaking en je kunt geen kant op. Waarom zouden we daar in vredesnaam zo'n dure cel aan besteden? Zonde van de batterij en geen enkele maatschappelijke meerwaarde. Ik vermoed namelijk dat het ook nog eens miljoenen kijkers extra oplevert. Als dat nog geen geslaagde weekopdracht is!
Die Mohammed. Hij is inmiddels duurder dan onze eigen koningin. En bekender dan de winnaar van Idols. Maar toch zo heel gewoon gebleven. En wat doen we in Nederland met mensen die heel gewoon blijven? Die geven we een real life soap! Een gat in de markt voor ome John! Niet een te groot gat natuurlijk, want wie een kuil graaft voor een ander.. Al staat de Mol er wel bekend om goed te kunnen graven.
De werkelijkheid is natuurlijk anders. Eenzaam zit hij in zijn cel. Eenzaam overdenkt hij zijn zonden. Eenzaam gaat hij slapen en eenzaam staat hij weer op. Eenzaam zit hij te werken aan zijn memoires. 'To B. or not to B.' staat er op zijn schriftje. Zo moet het gaan heten.
Hij mist zijn familie. En hij is zo'n type die ze dan ook gelijk extreem mist. Hij heeft het zwaar. Zijn verdriet, zijn pijn. Maar vooral 'sein kampf'.
Mohammed in het Big Brotherhuis. Dat zou wat zijn! In ieder geval zijn enige kans op vrijheid. Het zit er namelijk dik in dat hij na de eerstvolgende nominatieronde massaal weggestemd zou worden door het publiek.
Daar zit hij dan. Bij Barend & Van Dorp aan tafel. Interview met Shownieuws. Oriënterend gesprek met Albert Verlinde voor 'Mohammed, the musical'.
Hij wordt gehyped, hij wordt geleefd. Hij wordt achtervolgd door pers en paparazzi. Fotografen liggen bij hem in de tuin. Cameraploegen filmen zijn omgeving. Iedere stap die hij doet. Ieder geluid dat hij maakt. Het wordt vastgelegd.
Hij kan niet meer normaal zijn boodschappen doen. Hij moet zich gaan vermommen om niet herkend te worden. Zelfs zijn baard scheert hij af. Zelfs zijn haar laat hij staan. Zo op het eerste oog een gewone Nederlander. Net als ieder ander.
Misschien toch niet zo'n gek idee, dat Big Brotherhuis.
