Een winnaar op doel
Pieckenhagen is een geroutineerde doelman, die over de tweehonderd wedstrijden keepte in de Bundesliga. Hij gold eerst bij Hansa Rostock en later bij Hamburger SV als een uiterst betrouwbare goalie. Degelijk. Duits. Omdat Peter Bosz hem kende uit een gezamenlijke periode bij Rostock, polste hij Pieckenhagen toen deze vrij verrassend mocht vertrekken uit Hamburg. De man die daar ongeveer een miljoen per jaar verdiende, kwam tot ieders verbazing ook daadwerkelijk naar het nietige Heracles. Samen met Nico-Jan Hoogma, wiens rug hij enkele jaren zag als hij in het Hamburger doel stond, en Rob Maas diende Pieckenhagen routine, ervaring, rust en een winnaarsmentaliteit in de selectie te brengen.
Wat doe je dan, als Duitse doelman die benaderd wordt door een Nederlandse promovendus? Nederland, dat is toch dat land waar ze een hartgrondige hekel aan Duitsers hebben? Waar ze beginnen over kuilen graven en vragen of ze hun fiets terug mogen? Waar ze schamper spreken over het niveau van het Duitse voetbal en daarbij voorbij gaan aan de vele titels die het land verzamelde. Waar een speler als Lothar Matthäus nimmer waardering kreeg en waar ze zelfs Oliver Kahn niet als beste doelman van de wereld zien. Toch liet hij zich lokken.
Met succes, want in de eerste match tegen PSV viel hij direct op. Zoals hij dat bleef doen. Heracles kende een prima start, Pieckenhagen oogste lof voor zijn optredens. Het zal hem behaagd hebben, maar nauwelijks verbaasd. Wie gewend is zijn heilige gebied te beschermen tegen schoten uit allerlei standen, door toppers als Amoroso, Koller, Ballack, Elber en Makaay, schrikt niet van de eredivisie. Laten we eerlijk zijn, op de aanvallers bij PSV, Feyenoord en AZ na is het hier niet veel. Zelfs de Ajax-aanval is mank dit seizoen.
Misschien heeft Pieckenhagen inwendig zelfs wel gegrinnikt als hij de opstellingen van de opponenten zag. Van Zsombor Kerekes ligt geen keeper wakker, om maar iemand te noemen. Daarom moet het hem pijn gedaan hebben toen zijn opzichtige blunder tegen Vitesse zo breed uitgemolken werd. Lachen daar, bij dat Talpa. Een Duitse keeper die een blunder maakt, daar lusten ze wel pap van.
En dan worden ze gevaarlijk, eerzuchtige goalies met een paspoort van onze oosterburen. Pieckenhagen spuugde nog eens in de handschoenen en gaf alles tegen AZ. AZ, dat team dat zo bewierookt wordt. Die jongens van die ellenlange zaalvoetbalcombinaties. Daar moest hij tegen schitteren, en Heracles met hem. Dus capituleerde hij niet toen AZ bij een 2-1 voorsprong aandrong om de beslissende derde goal te maken. Nooit. Nergens. Altijd had hij nog een lichaamsdeel over om voor de bal te duwen. Dan voel je het aankomen, als Heracles in de slotfase een corner krijgt.
Pieckenhagen voelde de adrenaline door zijn lijf jagen en vastberaden trok hij een spurt richting het vijandelijke doelgebied. Sommige dingen moeten zo zijn. De wil om te winnen won het van zijn verstand. Even later won die het zelfs van de regels, want natuurlijk, Pieckenhagen maakte een overtreding. Hij duwde opponenten van zich af als lastige vliegen, deed op het juiste moment zijn ogen dicht en voelde hoe de bal als een magneet naar zijn voorhoofd werd gezogen. Het was niet eens een knik, maar een touchering. Het was voldoende. Pieckenhagen scoorde. Omdat het zo moest zijn. Omdat hij wilde winnen en dus won. Want Heracles dat gelijkspeelt bij AZ, dat is pure winst.
Meteen werd me duidelijk waarom Heracles dit seizoen bijna niet rechtstreeks kan degraderen. De club uit Almelo heeft namelijk iets wat bijvoorbeeld RBC niet heeft. Het heeft Pieckenhagen, die de vleesgeworden vastberadenheid werd. Het zal niet de laatste keer zijn dat hij dit seizoen van zich doet spreken. Vermoedelijk wel de opvallendste keer. Sommige dingen moeten nu eenmaal zo zijn.
