Haast en ongeduld
Ik had gisteravond een interessant gesprek met een vriendin. Het ging natuurlijk weer over relaties, mannen en het leven in het algemeen. We hadden het over de duur van relaties en concepten als 'de ware' en 'eeuwige liefde'. Als twintiger gaan zaken als samenwonen en zelfs kinderen op een gegeven moment deel uitmaken van je wereldbeeld en worden veelvuldig naar voren gebracht als gespreksonderwerp. Nu mijn relatie van bijna drie maanden net uit is, ben ik natuurlijk weer heftig aan het denken geslagen.
Zijn mensen van onze generatie, de twintigers van vandaag de dag, wel in staat lange relaties te hebben? Overal om mij heen hebben mensen relaties van enkele maanden, hooguit een jaar (of twee). Deze relaties lijken vaak ook zo plotseling weer over te zijn. Ontbrekende verliefdheid of passie vaak als hoofdreden. "Ik hou wel van je, maar ben niet meer verliefd op je." De klik is er niet meer, het hart klopt niet meer sneller bij het zien van de partner. Knopen worden alsmaar sneller doorgehakt, tijd voor een twijfelperiode is er niet meer. Waarom door blijven tobben als je weet dat de relatie je niet gelukkig meer maakt? Waarom vastzitten aan iemand als er "out there" iets beters rondloopt. Toch?
Ook op het gebied van school en werk lijkt dit te gebeuren. Mensen blijven van studies switchen, of stoppen als het toch niets blijkt te zijn. Is het tegenwoordig niet normaal om op z'n minst met één studie te kappen voor je weet wat je nou echt leuk vindt? We storten ons niet op iets voordat we de rest verkend hebben. En hoeveel mensen maken nou echt nog een studie af? Ook bijbaantjes wisselt men bij de vleet. Na een jaar heb je het wel weer gehad. Uitzendwerk is de oplossing. Korte klussen, opstappen wanneer je maar wilt. Je kunt je dan niet eens vervelen, aangezien je niet meer dan een paar dagen op één plek bent.
Onze ouders zijn van een geheel andere soort lijkt het wel. De meeste "ouderstellen" die ik ken zijn al decennia getrouwd. En als ze gescheiden zijn hebben ze het toch nog voor elkaar gekregen om het een jaar of twintig met elkaar uit te houden. Wij kunnen het ons niet eens voorstellen. Een vriendin van mij heeft al zes jaar een relatie met een jongen. Ik ging bijna op mijn knieën van aanbidding toen ik het hoorde. In mijn hoofd zijn zulke relaties uniek en zeker niet normaal.
Ook werken "de oudjes" vaak al jaren, dan niet hun hele leven, voor dezelfde baas en hetzelfde bedrijf. Dit doen ze met geduld en volharding, iets wat mij volkomen vreemd is. Geen geklaag. Geen gesteun elke avond over ontbrekende uitdagingen en hoop op betere een carrière. Wij kijken bijna met afschuw naar de ouderen die met een broodtrommel op de fiets al veertig jaar elke ochtend dezelfde route afleggen.
Waar ligt het nu eigenlijk aan? Zijn wij jongeren niet meer in staat om iets af te maken? Waar is de betrokkenheid gebleven om vast te houden aan de verbintenissen die wij aangaan. Om vol te houden, zelfs als de sleur toeslaat en de kriebels het lichaam verlaten. Of is dit het moderne leven, de mens anno 2005. Genieten van kortere, maar intensere "projecten". Altijd maar op zoek naar iets dat beter en spannender is. Een meer flitsende baan. Een partner die nóg gepassioneerder is? Als het de zintuigen maar blijft prikkelen. Totaal verschillende bezigheden, die elkaar in een rap tempo opvolgen. Sneller, meer, beter, vaker.
Ik weet het antwoord niet. Misschien jij wel. Ik wacht af met het ongeduld en de onrust die typerend is voor mensen van mijn generatie.
