Pakistan, nu even niet!
Nederland heeft even geen zin om zich bij te houden met de ramp in Pakistan. Zo kopten de kranten deze week. "Oja, dacht ik. Er is een ramp in Pakistan."
Er is een ramp in Pakistan en dat is zo'n beetje alles wat ik er over weet. Een aardbeving geloof ik, al kan het ook een overstroming of windhoos zijn. Ik geef toe, ik heb geen idee wat zich zoal afspeelt in dat andere deel van de wereld. Er worden cijfers gegeven van 40.000 doden. Echt, ik kan me er niets bij voorstellen.
Het begon al met dat ik las over die doden. Of de kop van de Telegraaf die me opviel tijdens het voorbijgaan van een AKO en ik dacht: ramp? Op dat moment was de ramp alweer een week oud. Ik dacht dus: "Ramp? Welke ramp?" En vervolgens zocht ik een broodjeszaak op.
Inmiddels zijn we drie weken verder en ik heb me nog steeds niet verdiept in Pakistan. Ik weet niet wat er is gebeurd, niet precies althans en heb geen beelden gezien van ontheemde mensen, jammerende moeders en boze vaders. Als Frits Bom nu met een kaart van de wereld zou komen en ik moest Pakistan aanwijzen, dan heb ik geen idee waar ik 't zou moeten aanwijzen. Het zal wel ergens nabij Indonesië liggen. Wat mij echter wél bezighoudt is de totale apathie rond de ramp. Schijnbaar ben ik niet de enige Nederlander die deze ramp niets zegt. Giro 555 na de Tsunami werd volgestort met spaargeld, salarissen en ander potjes geld. Aan Pakistan geeft niemand iets. We zijn duidelijk geefmoe. Ik in ieder geval wel. Niet dat ik het niet kan missen, ik kan best twee euro doneren aan Pakistan. Maar ik voel me er niet toe geroepen. Ik heb geen dringende behoefte bij te dragen aan de ramp in Pakistan. Waarom zou ik ook. De regeringen zijn er in de eerste plaats om hulp te bieden, de vele organisaties. Er is zoveel geld opgehaald voor de Tsunami, daar is vast nog wel wat geld van over.
Overigens lijken ook de media rampenmoe. Werd er voor Atjeh nog een hele avond verdeeld over vijf netten, georganiseerd met alle BN'ers die Nederland rijk is. Woensdag is er een benefietachtig iets rond een hockeywedstrijd die niet eens helemaal wordt uitgezonden. Het interesseert ons allemaal niets. En weet je wat - waarom ook? Er gebeurt genoeg in Nederland om ons druk over te maken. Zelfs de kijkcijfers van Talpa grijpen ons meer aan dan alweer een ramp ergens ver, ver weg.
Het grootste probleem rond Pakistan is dat er geen mooie beelden zijn van de ramp. Geen scheurende grond waar hele dorpen in verdwijnen, geen omvallende kerken of in elkaar stortende wolkenkrabbers. Bij de Twin Towers zagen we tenminste nog twee vliegtuigen in de gebouwen vliegen, in Enschede zagen we vuurwerk ontploffen en in Atjeh zagen wie die golf hele wijken wegvagen. Daar konden we tenminste iets mee. We bleven op in de hoop dat er weer een amateurfilmer was met spannend materiaal. Ik weet ook zeker dat de dood van Kennedy minder aangrijpend was als we de Zapruderfilm niet hadden gehad. Wie had Tommy Cooper nog gekend als hij niet voor de camera was gestorven?
We kunnen dus concluderen dat rampen ons pas aangrijpen als we er naar kunnen kijken. Dus laten we geen geld inzamelen voor kleding, dekens en voedsel. Laten we digitale filmcamera's inzamelen en die opsturen naar de derde wereld landen. Dat als er zich een ramp voordoet dat elke arme sloeber meteen een verslag vast kan leggen. Dan weet ik zeker dat we weer massaal gaan doneren. We willen immers wel een beetje waar voor ons geld.
